Στο νο2 ο Dani Gambino (vid)
Οι δρόμοι του σήμερα, οι παρατημένοι, αυτοί τον σταματημένο χρόνο κουβαλάνε στις ασφαλτοστρωμένες πλάτες τους. Οι λεωφόροι από τσιμέντο που οδηγούν σε σοκάκια και αδιέξοδα, χωρικά, χρονικά, οντολογικά… Η έννοια του σύγχρονου και του ασύγχρονου μαζί και στη μέση, γεννημένο υβρίδιο, μαχητής, καταφερτζής και αλάνι, ο ράπερ των Βαλκανίων, αυτός που δεν πετά τα φτηνά τσιγάρα και δεν αρνείται την άνεση και την καλή ζωή αρκεί να την κατακτήσει με τον κόπο του, με τη μαγκιά του, με τη ρίμα του. Μακριά από τις γειτονιές και τα γκέτο των ΗΠΑ, τα υποβαθμισμένα προάστια του Παρισιού, τα ρημαγμένα τοπία της Μ. Ανατολής, εκεί που οι πέτρες πετάνε βγάζοντας φωτιές, μακριά από τα κοσμικά και ψεύτικα συλλογικά της τηλεόρασης, εδώ, στα οικόπεδα που έμειναν άχτιστα, εδώ, στους τοίχους των προσφυγικών και στα σημάδια από σφαίρες, εδώ, στα ανθρώπινα όρια και στη δίχως όρια συμπεριφορά της επιβίωσης. Αυτοί που διαβάζουν Τολστόι και είναι έτοιμοι να ανέβουν στο ΚΤΜ, να σηκωθούν στη μία ρόδα και ο κόσμος να πλημμυρίσει αδρεναλίνη, χαρά και πάθος. Η κοινωνία πέφτει και το ραπ χαλί που θα ακουμπήσει είναι ήδη στρωμένο, οι κόμποι του φτιαγμένοι στίχο-στίχο και η φωνή του Dani Gambino η ζεστασιά του. [η φωτογραφία από τη σελίδα του στο Spotify]
Πρώτα τον είδαμε
Πρώτα τον είδαμε τον Dani Gambino. Και ναι, χρησιμοποιώ πρώτο πληθυντικό. Πρώτα, το κυριολεκτικό. Ο ραπ καλλιτέχνης στο εξώφυλλο του δίσκου του "Τσιγάρα στα Βαλκάνια". Το άλμπουμ που φέρνει το πρόσωπο μπροστά και βάζει τη φωνή δίπλα του, πανίσχυρο μέσο για να επιβληθεί και να εκτιμηθεί. Το πρώτο LP, εν μέσω ιών και απέναντι στη διαχρονική, πνευματική, αρρώστια του «απατεών», κάνει θραύση. Σταθεροποιεί μια για πάντα τα σινγκλ που έχουν προηγηθεί και ανεβάζει τον Dani στο επίπεδο τη μεγάλης, μαζικής, αγνής, υποδοχής, αποδοχής. To hype σίγουρα άξιζε γιατί όλα όσα ήταν -και είναι- χώρεσαν στα 13 κομμάτια του δίσκου. Και επιστρέφουμε στο εξώφυλλο. Ο Dani κάθεται αραχτός σε καρέκλα και καπνίζει. Βρίσκεται έξω, μπροστά από ένα εγκαταλειμμένο κτίριο. Και αυτό είναι ο DG, αυτό είναι το ραπ του δρόμου και των Βαλκανίων. Εκεί που νομίζεις ότι όλα είναι κατεστραμμένα, ρημαγμένα, εκεί πετάγεται μια σπίθα, ένα φως-σπαθί που συνεχίζει τη μάχη και δημιουργεί πάνω στα χαλάσματα. Πάμε και στο μεταφορική έννοια του «πρώτα τον είδαμε». Εάν τον ακούσεις τώρα και έχεις ελάχιστη γνώση του χώρου θα καταλάβεις ότι αυτός ο ράπερ δεν έχει ταίρι, όμοιό του. Αν ξέρεις καλά το ραπ παιχνίδι, τότε αμέσως θα αναγνωρίσεις -θα δεις- τον καλλιτέχνη και θα φωνάξεις: «Πού σαι ρε αλάνι;».
Μένεις μαζί του
Το ύφος, η σιγουριά, η τόλμη είναι αυτό που χαρακτηρίζει τον ράπερ Dani Gambino. Σε κάθε κομμάτι καταλαβαίνεις πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει στην αστική κουλτούρα. Ο τρόπος που μεταφέρει τις ρίμες του στον ακροατή είναι σαν το κοινό μυστικό που μοιράζονται οι παρέες στον δρόμο. Ο Dani σε πείθει ότι γνωρίζει το νταρεβέρι, το πώς σκέφτονται τα αλάνια και γιατί αντιδρούν απέναντι στη στολή-καταστολή. Η εικόνα που μένει εκτός μαζικής θέασης είναι ο χώρος που κινείται. Η γειτονιά (του), η ετοιμότητα για ρήξη, το ομαδικό-οπαδικό πνεύμα, η παρέα που δεν χαμπαριάζει… Όλα αυτά συνθέτουν το εκφραστικό, συμπεριφορικό, στιχουργικό, πεδίο του καλλιτέχνη. Η επιθετική, σχεδόν, ωμή προσέγγιση περνά στο flow του και του δίνει μεγαλύτερη σιγουριά σε αυτό που κάνει. Φυσικά, όταν θέλει γίνεται λυρικός, χωρίς να χάνει την ορμή του. Όταν ακούσεις για πρώτη φορά Dani Gambino δύο επιλογές έχεις μετά: ή θα νιώσεις αμήχανα και θα τον προσπεράσεις, ή θα μείνεις μαζί του και θα ακούς ξανά και ξανά τα κομμάτια του. Τραγούδια όπως τα «131Χ», «ΕΚΑΒ», «Έλα Παρ’ το», «Carlos Tevez» επαναλαμβάνονται ασταμάτητα. Το ίδιο θα γίνει και με τον νέο του δίσκο «Επικίνδυνοι Πολίτες». Ήδη έχουμε ξεχωρίσει τα «Castllano», «Capitano», «Patiti». Συμπέρασμα: Ο Dani Gambino παραμένει μεγάλο αλάνι και μεις τραγουδάμε «….τους ρε Dani!»
