Ραγίζει καρδιές το τελευταίο αντίο του Μάρκου Σεφερλή στη συνεργάτιδα που έχασε τη «μάχη» με τον καρκίνο: «Μου την έκανες ξαφνικά, χωρίς να μπορέσω ν’ αντιδράσω»

Επιμέλεια: Newsroom
Ραγίζει καρδιές το τελευταίο αντίο του Μάρκου Σεφερλή στη συνεργάτιδα που έχασε τη «μάχη» με τον καρκίνο: «Μου την έκανες ξαφνικά, χωρίς να μπορέσω ν’ αντιδράσω»
Ο ηθοποιός αποχαιρέτησε την αγαπημένη του συνεργάτιδα με μια συγκινητική ανάρτηση στα social media.

Με μια μακροσκελή ανάρτηση που έκανε στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram, ο Μάρκος Σεφερλής αποχαιρέτησε την επί πολλά χρόνια συνεργάτιδα και φίλη του, την Εύα, που έφυγε από τη ζωή μετά από μάχη με τον καρκίνο.

Στην ανάρτησή του στο Instagram επισημαίνει πόσο ξεχωριστός άνθρωπος ήταν η γυναίκα, η οποία εργαζόταν ως μακιγιέρ στις παραστάσεις του κωμικού. Όπως αναφέρει ο ίδιος, οι δύο τους «έδεσαν» από το πρώτο λεπτό, ενώ συνεργάζονταν παντού, όπως το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

H ανάρτηση του ηθοποιού:

«Δέσαμε μαζί από την πρώτη στιγμή! Και γίναμε αχώριστοι! Μέρα - νύχτα μαζί! Στο θέατρο, στην τηλεόραση, στην ταινία! Τρέχαμε να τα προλάβουμε όλα! Γιατί είχαμε την ίδια τρέλα & το ίδιο πάθος γι’ αυτό που είχαμε επιλέξει να κάνουμε στη ζωή μας! Κι έδινε κουράγιο ο ένας στον άλλον! Κοιμόμασταν στριμωγμένοι σε μια πολυθρόνα, σ’ έναν καναπέ, στο πάτωμα! Όπου βρίσκαμε! Για να ξεκουραστούμε λίγο! Και συνεχίζαμε ακάθεκτοι! Μου έδινες να φάω το τοστ σου, τα μυγδαλάκια που πάντα κουβαλούσες μαζί σου, για να μπορέσω ν’ αντέξω!

Μου έκανες μασάζ στα πόδια που ήταν πρησμένα από την κούραση και σου έλεγα: «Φτάνει! Ξεκουράσου κι εσύ λίγο!» Και μου έλεγες: «Εγώ δεν παθαίνω τίποτα boss μου! Εσύ δεν θέλω να πάθεις κάτι, γιατί καήκαμε! Όλοι μας!» Τώρα, καήκαμε εμείς Εύα μου! Όλοι μας!

 

Ήξερες πως δεν θα το αντέξουμε, γι’ αυτό όλους αυτούς τους μήνες μάς έδινες εσύ κουράγιο, παρά εμείς! Θυμάμαι κάθε βράδυ πριν βγω στη σκηνή, προσπαθώντας να μου διώξεις το άγχος, μου έλεγες: «Βγες έξω bossάκο μου και τρέλανέ τους όλους! Μόνο εσύ μπορείς!».

Κι έβγαινα και τους τρέλαινα όλους! Και καθόσουν στην κουίντα και με καμάρωνες! Κι έβλεπες αυτά που έκανα και γελούσες! Κι εγώ έκανα παραπάνω πράγματα! Για σένα! Έλεγα αστεία εκτός κειμένου, για να σε κάνω να γελάς ακόμα πιο πολύ! Και μετά σου έκανα και παρατήρηση γιατί γελούσες τόσο δυνατά, που ακουγόσουνα στη σκηνή! Κι εσύ μου έλεγες: «Τι να κάνω ρε boss μου; Αφού δεν μπορώ!»


Ούτε εγώ μπορώ Εύα μου! Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έφυγες! Ότι δεν θα ξανακούσω αυτό το δυνατό γέλιο σου! Τουλάχιστον θα κρατήσω αυτό το πλατύ σου χαμόγελο, όταν με αντίκρυσες στο νοσοκομείο μία μέρα πριν φύγεις, που ήρθα να σε δω! Δεν μπορούσες να μιλήσεις! Μόνο χαμογελούσες! Σε μένα! Τον bossάκο σου!

Περάσαμε πολλά μαζί! Χαρές, λύπες! Ακόμα κι αυτό, είπαμε ότι θα το περάσουμε μαζί! Και θα τα καταφέρουμε! Με ξεγέλασες όμως! Μου την έκανες ξαφνικά, χωρίς να μπορέσω ν’ αντιδράσω! Ίσως γιατί δεν ήθελες να με βλέπεις να στεναχωριέμαι!

Όπως και κανέναν άλλον δίπλα σου! Γι’ αυτό έφυγες τόσο γρήγορα! Ήξερες εσύ τι έκανες! Καλό σου ταξίδι σπάνιε άνθρωπε! Μόνο αυτό έχω να σου πω! Με τον Θεό θα λογαριαστώ όταν έρθω εκεί πάνω! Πάντα θα σ’ αγαπώ και θα σε σκέφτομαι! Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΟΛΑ!».