Αυτός που δεν ήταν εκεί
Κάθε φορά που μαζεύονταν, και είχε ελεύθερο χρόνο, αυτός καθόταν στην κερκίδα και κοιτούσε. Θα ήθελε να παίξει μαζί τους, αλλά ήξερε ότι αυτοί δεν ήθελαν. Φίλοι του ήταν, αυτό δεν άλλαζε. Την ώρα του αγώνα όμως, αυτός δεν είχε θέση ανάμεσά τους. Ήταν ψηλότερός τους, πιο δυνατός, πιο γρήγορος… Πιο πολύ το ύψος ήταν ο απαγορευτικός παράγοντας. Η υπόλοιπη παρέα αποτελούνταν από άτομα που με το ζόρι ξεπερνούσαν το 1.70μ. Αυτός ήταν λίγο πάνω από τα 2.00μ. Αν, λοιπόν, έπαιζε κι αυτός, τότε αμέσως θα υπήρχε νικητής, ο ανταγωνισμός θα χανόταν και το μονό στις μεγάλες μπασκέτες δεν θα είχε νόημα. Ο ψηλός περιοριζόταν στις προπονήσεις με την ομάδα της γειτονιάς του και τα επίσημα ματς που αυτή έδινε. Βρισκόταν στο εφηβικό τμήμα και σίγουρα θα έμπαινε στην πρώτη ομάδα, στην αντρική. Το επαγγελματικό, οργανωμένο, πλαίσιο όμως δεν του αρκούσε. Του έλειπε η εύθυμη αναρχία των φίλων του, το πείραγμα, ο χαβαλές και η ωμή προσπάθεια για νίκη. Όταν κάποιος έκανε κάτι εντυπωσιακό, γυρνούσε προς το μέρος του και έλεγε Λιάκο, το είδες αυτό; Για πλάκα σε χω… Χαμογελούσε και κάτι έλεγε. Από μέσα του παρακαλούσε να του πουν δεν μπαίνεις και συ στο παιχνίδι; κι ας ήξερε ότι τους είχε όλους.
Όλα έγιναν απότομα στη ζωή του Ηλία. Οι γονείς του είχαν καλές δουλειές. Στέλεχος διαφημιστικής ο πατέρας, υποδιευθύντρια η μητέρα σε μεγάλη εταιρεία ρούχων. Μέχρι την έκτη Δημοτικού μεγάλωνε φυσιολογικά. Το ύψος αυξανόταν μέσα στο αναμενόμενο πλαίσιο, όπως και τα εισοδήματα της οικογένειας. Στις αρχές της Β’ Γυμνασίου ο μικρός Ηλίας ψήλωσε απότομα. Έπιασε τα δύο μέτρα και η αγάπη για την μπάλα με τα «σπυριά» έγινε λατρεία. Την ίδια περίοδο άκουγε από τον πατέρα του για ακάλυπτες επιταγές, κρίση στην αγορά, περικοπές και «με απολύσανε». Στην Γ’ Γυμνασίου είχε φτάσει τα 2.02μ και φυσικά τον είχε εντάξει στο δυναμικό της η εφηβική ομάδα της γειτονιάς. Το ταλέντο και η διάθεση στις προπονήσει είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον αρκετών μεγάλων ομάδων. Ο Ηλίας ονειρευόταν… Στα 16 του ήταν στα μπλοκάκια πολλών ειδικών. Τότε άκουγε από τη μητέρα του για μείωση εξόδων από την εταιρεία, ελαστικά ωράρια, καθυστερήσεις στην πληρωμή και εξαγορά από πολυεθνική και μεταφορά της επιχείρησης στο εξωτερικό. Λίγο πριν τη Γ’ Λυκείου ο Ηλίας είχε συμφωνήσει με ομάδα πρώτης γραμμής και περίμενε την ανταμοιβή του. Οι γονείς, που απότομα μπήκα στην ανεργία, έκαναν δουλειές του ποδαριού και προσποιούνταν τους χαρούμενους. Ο Ηλίας, όμως, ήξερε από προσποιήσεις.
Η παρέα συγκεντρώθηκε την καθορισμένη ώρα. Κανείς δεν κοίταξε στην κερκίδα. Δεν είχαν πολύ χρόνο στη διάθεση τους. Χωρίστηκαν σε ομάδες και το παιχνίδι ξεκίνησε. Τρία παιχνίδια στα 21. Όλα ήταν αμφίρροπα. Όλα είχαν δυνατές μονομαχίες, όμορφες κινήσεις, μεγάλα σουτ, εντυπωσιακές πάσες, κλεψίματα, τάπες… Όταν τελείωσε και το τρίτο ματς ο ιδρώτας έσταζε ποτάμι. Ρε Στέλιο δεν πετάγεσαι να πάρεις 4-5 μπουκάλια νερό; Εκείνη τη στιγμή κάποιος έριξε το βλέμμα στην εξέδρα. Δεν ήταν κανείς. Κάποιος αναρωτήθηκε ρε σεις, ο Λιάκος πώς και δεν ήρθε σήμερα; Εκείνη τη μέρα, Σάββατο πρωί, είχε εκτάκτως προπόνηση. Εκείνη τη μέρα ο πατέρας του δεν πήγε στο καφενείο, έμεινε σπίτι. Εκείνη τη μέρα η μητέρα του δεν πήγε στη λαϊκή να ψωνίσει, έμεινε σπίτι. Εκείνη τη μέρα επέστρεψε κουρασμένος και με κακή διάθεση. Εκείνη τη μέρα το σπίτι ήταν ακατάστατο. Εκείνη τη μέρα δυο καρέκλες βρίσκονταν στη μέση του σαλονιού. Εκείνη τη μέρα ο Λιάκος πήρε τον τριψήφιο αριθμό και από τότε έλεγε ελάχιστα. Εκείνη τη μέρα θα ανακοίνωνε τον προβιβασμό του στην αντρική ομάδα και το πρώτο μεγάλο συμβόλαιο. Εκείνη τη μέρα θα έπαιρνε τον τυχερό στυλό του πατέρα του. Εκείνη τη μέρα το μπάσκετ έσωσε τον ίδιο, όχι όμως και τους γονείς του.
