Ο «κίτρινος» άνθρωπος στην ξεθωριασμένη κοινωνία (vid)
Η κοινωνική ευημερία και η οικονομική πρόοδος ζητούν «κίτρινους» ανθρώπους! Τα κατασκευασμένα «θέλω», τα ραμμένα «εγώ», απαιτούν την υποταγή στο Made In… Το κενό συμπληρώνεται, συνήθως, με μια χώρα. Η προέλευση, όμως, ξεκινά και διαμορφώνεται από την επιθυμία και την ανάγκη για επιβεβαίωση, επιτυχία. Για τον Έλληνα και την Ελληνίδα της Μεταπολίτευσης αυτό μεταφράζεται στο ξέρεις ποιος είμαι γω ρε; Και από δίπλα τα συνώνυμα, τα ουσιαστικά ανώνυμα, τα καταπιεσμένα ανομολόγητα. Η κυρία του κυρίου, ένα λαμπρό, γυαλιστερό, μαρμάρινο σκαλί, η κατάκτηση του ρετιρέ και η θέση στον «χρυσό» κύκλο. Το μέταλλο, ωστόσο, δεν υπάρχει. Μόνο ο βρόχος και το αντίτιμο που πλήρωσε ο μικροαστός για να αγοράσει το σχοινί. Την καρέκλα από σπάνιο ξύλο την είχε αγοράσει με αιματηρή οικονομία. Την έντυσε με καλό ύφασμα. Έβαλε το γαμπριάτικο κοστούμι, τα καλογυαλισμένα παπούτσια και πάτησε το αντικείμενο, πάτησε την κοινωνία, πάτησε τη θέα που του αναλογούσε και σηκώθηκε λίγο ψηλότερα. Η θηλιά ήταν καλά φτιαγμένη, ανθεκτική, η τέλεια έκφραση του παραδομένου «υπερεγώ». Ο ανθρωπάκος περίμενε την εντολή, τόσο αδύναμος ήταν. Δεν μπορούσε να ρίξει μόνος του την καρέκλα. Για να πάρει τη μεγάλη προαγωγή χρειαζόταν μια τελευταία υπόκλιση. Το τηλέφωνο χτύπησε και μετά από λίγο ένας γδούπος ακούστηκε. Ο «κίτρινος» άνθρωπος είχε κερδίσει πια τη θέση του στην ξεθωριασμένη κοινωνία μας. Για άλλη μια φορά νιώσαμε το «Μαχαίρι στο κόκαλο».
Ο ανθρωπάκος καθηλώνεται
Στο θέατρο «104» ο χώρος (black box) είναι κατάλληλος για το πολύ δυνατό κείμενο του Κώστα Μουρσελά. Η εσωστρέφεια γίνεται εσωτερική διαδρομή, αναδρομή, υπενθύμιση και προειδοποίηση. Τα λόγια του συγγραφέα διαθέτουν το βάρος των αθόρυβα επιβαλλόμενων καταστάσεων, σκέψεων, φιλοδοξιών… Η καταπίεση στα όριά της και το ξέσπασμα, η κατάρρευση, η στιγμή της πρόσκρουσης μιας κούφιας κοινωνίας, ενός άψυχου ζευγαριού. Ο Λεωνίδας και η Ελένη είναι το ζευγάρι που ακολουθεί το ρεύμα της Μεταπολίτευσης. Λάθος, νομίζει ότι το ακολουθεί. Ο άντρας θέλει, ζητά, προσδοκά, ρίχνει το βλέμμα του στον διπλανό, στον επάνω όροφο και προβάρει το τσάκισμα της μέσης του. Η γυναίκα δεν αντέχει τη δήθεν ανοδική πορεία, ξέρει ότι η κορύφωση φέρνει την πτώση, την ατίμωση. Αντιστέκεται, ειρωνεύεται, συγκρούεται με τον σύζυγο, με τη δική της υποταγή, πασχίζει να φυλάξει την αξιοπρέπεια και τη γαλήνη, όμως υπάρχει περίσσευμα συνενοχής, θυσίας, κενότητας. Ο Μουρσελάς με τις λέξεις καθηλώνει τον ανθρωπάκο που ζητούσε την ψευδαίσθηση του ονείρου και τιμωρεί τον αμετροεπή, τον κυνικό, τον ανήθικο άνθρωπο. Ο Μουρσελάς φέρνει στην επιφάνεια, στα λίγα τετραγωνικά, τα καταπιεσμένα λόγια, τις καταπιεσμένες πράξεις, τα καταπιεσμένα συναισθήματα. Αν υπάρχει μαχαίρι στο έργο είναι η ξεχασμένη ανθρωπιά, η παρατημένη αξιοπρέπεια, αυτή η λεπίδα διαλύει το κόκαλο (μας).
Μας δείχνουν πού στρέφεται το μαχαίρι
Το αιχμηρό, αδυσώπητο, κείμενο και ο κλειστοφοβικός κόσμος του αναδεικνύεται σκηνοθετικά και ερμηνευτικά. Ο Βασίλης Καλφάκης (διασκευή-σκηνοθεσία) διέκρινε τη στόχευση του συγγραφέα και έδωσε τη σωστή σκηνική μορφή στους χαρακτήρες. Ο Λεωνίδας που υποδύεται είναι ο φοβισμένος, δειλός μα αχόρταγα φιλόδοξος μικροαστός. Η Ελένη, την οποία ερμηνεύει η Σάντρα Λειβαδάρα, είναι η εύθραυστη σύντροφος που παλεύει να διατηρήσει τις όποιες ψυχικές δυνάμεις έχει ακόμη. Η εσωτερική αναταραχή εξωτερικεύεται και από τη ζωηρή ειρωνεία, διεκδίκηση, καταλήγει στο ξόδεμα του ανθρώπινου. Η χημεία των δύο είναι πολύ καλή και σε αυτό έχει συμβάλλει η κίνηση (επιμέλεια Νατάσα Σιέτου) και οι φωτισμοί (Βασίλης Γιαννακόπουλος). Όσα λέγονται, εκδηλώνονται σωματικά, βρίσκουν το αντίστοιχο φως-χρώμα. Οι δύο ηθοποιοί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο και με προσοχή, ακρίβεια, μα δείχνουν που στρέφεται το μαχαίρι. Ο ρυθμός, τόσο σε αφηγηματικό όσο και σε επίπεδο δράσης, είναι σταθερός και όπως ορίζουν η απελπισία, η απόγνωση, η ματαιοδοξία των ηρώων. Το «Μαχαίρι στο κόκαλο» είναι καλοδουλεμένη παράσταση, λιτή, απέριττη, άμεση, κρυστάλλινη, ακριβώς όπως το απαιτεί το κείμενο του Μουρσελά. Αξίζει να βρεθείτε στο «104».
Info
"Μαχαίρι στο κόκαλο" του Κώστα Μουρσελά.
Από την ομάδα θεάτρου Ca Va.
Διασκευή – σκηνοθεσία: Βασίλης Καλφάκης
Μουσική: Ανρί Κεργκομάρ
Επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Σιέτου
Επιμέλεια σκηνικών-κοστουμιών: Ηλιάνα Μπαφέρου
Φωτισμοί: Βασίλης Γιαννακόπουλος
Φωτογραφίες-trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Γιώτα Δημητριάδη
Παίζουν: Σάντρα Λειβαδάρα και Βασίλης Καλφάκης
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Σάββατο και Κυριακή στις 20.30.
Από 16 Σεπτεμβρίου και για 8 παραστάσεις.
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 15 ευρώ.
Φοιτητικό/ανέργων: 10 ευρώ.
Ατέλεια ηθοποιών – σπουδαστών καλλιτεχνικών σχολών: 8 ευρώ.
Προπώληση: Viva.gr
