Ελεύθερα είδωλα ξανά!
Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας και ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό. Στίχος. Ήχος. Παραδοχή. Υποδοχή. Ανατροπή. Ντροπή. Σωστή τροπή. Γνώση και μετάνοια και παράνοια. Και κάπου εδώ φωνή του Μπάροουζ: Παρανοϊκός είναι εκείνος που αρχίζει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτή είναι η στιγμή που ακούς το μοιραίο «κλικ». Κάποιος θα χαθεί, θα προσβληθεί από σφαίρα κοινή, παραισθητική, κάποιος θα πέσει κάτω και το μήλο που είχε στο κεφάλι του θα μείνει ανέπαφο. Και κάπου εδώ τα γρανάζια θα καταπιούν το άδειο σώμα και η παραγωγή θα συνεχιστεί. Ο αέρας φέρνει τη σκέψη ντυμένη με νότες και ακούς σαν βγω απ’ αυτή τη φυλακή… Ό,τι ειπώθηκε στην αρχή ισχύει. Η παράνοια αλλάζει βλέμμα και μπαίνει στις καθορισμένες γραμμές, στα στενά ξύλινα δρομάκια, στα γυαλιστερά παραθυράκια, στα τακτοποιημένα συρτάρια, στα ευθυγραμμισμένα κουτάκια, στα πεντακάθαρα πλακάκια. Και ναι, δεν κλαίμε πια, έχουμε περισσότερο χρόνο προαυλισμού. Το τσεκούρι αναπαύεται στα σύννεφα και εμείς νιώθουμε ξέγνοιαστοι, χαρούμενοι, νέοι, ωραίοι, μοιραίοι, δυνατοί και την πασαρέλα της ζωής οργώνουμε. Φοράμε τα κουστούμια μας, ακούμε τις μουσικές μας και ζούμε αυτό που θέλουμε. Γυαλίζουμε τις αλυσίδες και σπάμε τους καθρέφτες. Κατακτημένα είδωλα γίναμε και από τη «σιγουριά» του μικρόκοσμου ριχτήκαμε στο χάος του Μακρόκοσμου. Ας είναι. Ελεύθερα είδωλα θα γίνουμε ξανά! Ο «Macrokosmos» είναι και πάλι εδώ, στο θέατρο «104».
Η μοναδική μας ομορφιά
Η Αλεξάνδρα Τσόμπου έγραψε ένα βαθιά υπαρξιακό κείμενο, έγραψε για τη ζωή και τη μορφή της εντός και εκτός των τειχών. Η φαντασία της είναι τόσο έντονη και τόσο καθαρή που αγκαλιάζει την πραγματικότητα. Αυτό ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Εδώ δεν έχουμε μόνο ανατροπή του «φαίνεσθαι» αλλά αποκατάστασή του! Αυτό που βλέπουμε είναι πάντα δισυπόστατο, αυτό που είμαστε είναι πάντα δισυπόστατο και αυτό που εκφράζουμε, ζούμε, ψάχνουμε, πλησιάζει στο άπειρο. Ο γεμάτος εικόνες γραπτός λόγος βρήκε την κατάλληλη σκηνοθεσία, αυτή της Περσεφόνης Παντοπούλου. Γιατί; Διότι η διάθεση, ο ενθουσιασμός, ο καθαρός τρόπος σκέψης της τελευταίας «συνομίλησε» άψογα με αυτόν της συγγραφέως. Κι αν περιγράφουμε κάτι που προηγήθηκε και είμαστε σίγουροι γι’ αυτό, είναι το τελικό αποτέλεσμα που μας οδηγεί εκεί. Φυσικά η δραματουργία των Μαρία Σικιτάνο, Ειρήνη Αμανατίδου σμίλεψε ουσιαστικά την πρώτη ύλη της Τσόμπου. Η πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Παντοπούλου αναδεικνύει τον εσωτερικό-εξωτερικό μας κόσμο. Η επικοινωνία που είχε (και έχει) με τους συνεργάτες της, η καθοδήγηση που τους έδωσε, έκανε το έργο να μπει στο μυαλό, στο σώμα, στην ψυχή μας. Και οι εικόνες απέκτησαν την κατάλληλη κίνηση, βρήκαν τα κατάλληλα σώματα, τα πεντακάθαρα βλέμματα, βρήκαν την ομορφιά των ανθρώπων. Αυτό είναι το μήνυμα του «Macrokosmou»: η μοναδική ομορφιά που έχουμε όλοι μας!
Απέναντι στις προκλήσεις του κτιρίου
Οι Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη, Τερέζα Βροντίση κινούνται και απαντούν στις προκλήσεις που θέτει ένα κτίριο-γρανάζι του συστήματος. Κάθε κυρίαρχο σύστημα θέλει, επιδιώκει, την απορρύθμιση των συναισθημάτων, την αποκτήνωση, το πανομοιότυπο, το τυποποιημένο, το αδιέξοδο. Η κεντρική ηρωίδα είναι η Τζάκι, όλες τους είναι Τζάκι και όλες δίνουν τον διττό αγώνα: να κρατήσουν τον δυϊσμό τους ως απάντηση στην ισοπέδωση του εκάστοτε καταπιεστικού συστήματος και να αποδεχτούν τις όψεις της διαφορετικότητας μας, αυτές που μας κάνουν μοναδικούς, αυτές που μας σώζουν… Οι τρεις γυναίκες με τη ματιά τους «τρυπάνε» τους τοίχους και τις ερμητικά κλειστές ψυχές, εντοπίζουν το κινητό-ακίνητο σημείο καθενός και το φροντίζουν, το κρατάνε ζωντανό, μας το υπενθυμίζουν. Εμείς είμαστε οι ενδιάμεσοι των κόσμων μας, εμείς είμαστε οι άλλοι. Γι’ αυτό και πρέπει εμείς να ορίζουμε την ομορφιά, τα θέλω, τον χώρο και τον χρόνο μας, εμείς να αποφασίζουμε για ρούχα και τα χρώματά τους.
Οι τρεις ερμηνεύτριες κινούνται σαν ένα σώμα και μπαίνουν σε ένα «γκονταρικό» σκηνικό (Tsopan Theater Company). Η κίνηση, ο λόγος, οι εκφράσεις των προσώπων είναι το μοναδικό και τα πάντα, η μία και όλες. Το οριοθετημένο και μη, το εσωτερικό-εξωτερικό, ενσαρκώνονται και μοιράζονται από τις τρεις. Σε αυτές βλέπουμε ακρίβεια, συγχρονισμό, ζωντάνια και φωτεινή διάθεση. Μέσα απ’ αυτές βλέπουμε πινελιές Τσάρλι Τσάπλιν, Ζακ Τατί. Σαν άλλοι ερμηνευτές λειτουργούν η μουσική (SIGMATAF) και τα κοστούμια (Tsopan Theater Company). Σωστοί οι φωτισμοί (Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη), αφού δίναν τον χώρο που ήθελε η σκοτεινή σκηνή, την «άγγιζαν» όσο και όπως έπρεπε. Ο «Macrokosmos» είναι παράσταση γεμάτη ενέργεια, φτιαγμένη από όμορφους ανθρώπους. Αξίζει να βρεθείτε στο θέατρο «104» γι’ αυτή την ομάδα.
Ταυτότητα παράστασης
«Macrokosmos», στο θέατρο «104» [έως 17/10]
Σύλληψη κειμένου: Αλεξάνδρα Τσόμπου
Δραματουργία: Ειρήνη Αμανατίδου, Μαρία Σικιτάνο
Σκηνοθεσία: Περσεφόνη Παντοπούλου
Μουσική Επιμέλεια: SIGMATAF
Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: SIGMATAF, Νικόλας Γιακουμής
Σκηνογραφία – Κοστούμια: Tsopan Theatre Company
Σχεδιασμός Φωτισμών: Δημήτρης Σαβουιδάκης, Λία Μιχάλη
Επιμέλεια Κίνησης: Γρηγορία Μεθενίτη
Φωτογραφίες: Μαρία Καρκαβίλλα
Trailer / Video: Tsopan Theatre Company
Graphic Design: Εύη Τσόμπου
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Παραγωγή: Tsopan Theatre Company
Ερμηνεύουν: Τερέζα Βροντίση, Λίνα Κομνηνού, Μπέτυ Σαράντη
Δευτέρα & Τρίτη, 21:15
Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.more.com/theater/macrokosmos/
