Ο Βέβηλος στο Gazzetta: «Πιστεύω ότι η ποίηση κρύβεται στους δρόμους» (vid)
- «Εγώ ανήκω στη γενιά των ασυμβίβαστων. Εμείς κλείναμε την πόρτα και προχωρούσαμε παραπέρα»
- «Θέλω να βρίσκομαι πάνω σε μια σκηνή!»
- «Θέλοντας να γράψω, έπρεπε πρώτα να διαβάσω αυτά που έγραφαν άλλοι. Κατάλαβες; Μέσα απ’ αυτά που έγραφαν για ποίηση, λογοτεχνία, μυθιστορήματα…»
- «Έχω πάει και γω πάνω-κάτω την Πατησίων»
- «Μέσα από τα τραγούδια μου, τους στίχους μου, ψάχνω πάντα τη διέξοδο»
- «Γήπεδο, που λες, πήγαινα μέχρι και τον Ντέμη, στη Σκεπαστή»
Τι θα πει Βέβηλος; Αφήστε τις ερωτήσεις και ακούστε, διαβάστε, αυτόν που φέρει το όνομα. Εντάξει, δεν είναι στιχάκι, αλλά πλέον είναι κατάσταση σταθερή και επιβλητική στην ελληνική ραπ σκηνή. Από τους Βαβυλώνα ως σήμερα μια φωνή «τρυπάει» το σκοτάδι και σπάει τα δεσμά. Η δική του! Στις 16/12, στο «Κύτταρο», συναντά ξανά τον κόσμο, τον δικό του κόσμο, τους… συγγενείς του, έτσι νιώθει το κοινό που τον ακούει και τον στηρίζει τόσα χρόνια. Το 2024 (στις 6 Μαΐου) θα κυκλοφορήσει τον νέο του δίσκο, «Το βιβλίο των σκιών». Βέβηλος λοιπόν, ένας λαογράφος της εποχής μας. Δέχτηκε να μας μιλήσει και τον ευχαριστούμε πολύ. [Οι φωτογραφίες είναι των: Aretha V. Tn., Άγγελος Τζωρτζάκης, Γιώργος Ξύγκος]
Αν δεν κάνω λάθος είσαι 30 χρόνια στον χώρο.
Ο πρώτος δίσκος που βγάλαμε ήταν το 1997…
…ξεκίνησες, όμως, να ασχολείσαι με το χιπ-χοπ από το 1994.
Ναι. Κλείνω 30 χρόνια αισίως.
Πόσο έχει αλλάξει ο χώρος και πόσο εσύ μέσα σε αυτόν;
Ο χώρος έχει αλλάξει πολύ, το είδος έχει εξαπλωθεί. Παλιότερα, στα 90’s, υπήρχαν πέντε, έξι, άντε εφτά ραπ γκρουπ. Τότε τα πράγματα ήταν πιο κλειστά όσον αφορά τη διάδοση του είδους. Από το 2000 άρχισε να απλώνεται η μουσική μας. Ε, όταν μπήκε και το Διαδίκτυο στη ζωή μας…
…έγινε ανεξέλεγκτο.
Όχι μόνο… Εντάξει, έχει ξεφύγει εντελώς το πράγμα.
Προς το καλό ή το κακό;
Στην έρευνα που κάνεις βρίσκεις και το καλό και το κακό. Ακούς πολλές φωνές, συγκροτήματα και μέσα σε αυτά θα βρεις και καλά και κακά. Ξέρεις, σημαντικό ρόλο στη σημερινή διαμόρφωση έπαιξε -και παίζει- το Διαδίκτυο. Πολλοί καλλιτέχνες, γκρουπ, βοηθήθηκαν απ’ αυτό, πήραν διαφήμιση, αναγνώριση… Όσον αφορά εμένα, μέσα από τη μουσική εξελίσσομαι ως άνθρωπος. Διαρκώς ψάχνω τον τρόπο που θα αναπτύξω το έργο και τη φιλοσοφία μου. Βασική δίοδος είναι οι στίχοι μου. Αν κάποιος απ’ αυτά που γράφω έρχεται κοντά μου, συγκινείται, μοιράζεται, νιώθει, τότε τα λόγια μου δεν πάνε χαμένα.
Όλο αυτό κάνει πιο άμεσο το χιπ-χοπ. Στο δικό σου έργο η αμεσότητα είναι κυρίαρχο χαρακτηριστικό. Νομίζω ότι σήμερα δεν μεσολαβεί τίποτα ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό.
Όχι πια.
«Εγώ ανήκω στη γενιά των ασυμβίβαστων. Εμείς κλείναμε την πόρτα και προχωρούσαμε παραπέρα»
Το δικό σου ραπ είναι άγριο και ευαίσθητο μαζί. Όσες φορές σε έχω ακούσει, νιώθω ότι οι πληγές σου αφορούν και μένα!
Ναι, υπάρχει αυτό το άγριο και ευαίσθητο μαζί.
Η αναφορά που έκανες για το πώς ήταν η κατάσταση στα 90’s έχει σημασία για μένα. Αυτή η δυσκολία να σας μάθει ο κόσμος, τα λίγα γκρουπ, θεωρώ ότι έπαιξε ρόλο στη διαμόρφωση του σημερινού ραπ.
Σίγουρα. Τότε τα πράγματα ήταν και πιο πιεσμένα. Για κάνεις κάτι και να προχωρήσεις, έπρεπε να μπλέξεις με εταιρίες. Οι εταιρίες είχαν συμβούλια, όρια… Αυτές όριζαν τη δημιουργία σου! Για παράδειγμα, σου έλεγαν Σ’ ένα χρόνο θέλω δίσκο! Τότε, λοιπόν, ήταν πιο συγκεκριμένα τα πράγματα. Εμείς ως Βαβυλώνα δεν είχαμε, αλλά αυτή ήταν η κατάσταση. Ξέρεις, τι θέλει ο κόσμος κ.α.
Έχει αλλάξει αυτό;
Ναι, ο καθένας κάνει τη δουλειά του, δεν υπάρχουν εταιρίες.
Δεν υπάρχουν;
Μόνο στις διανομές, τις ψηφιακές, μπαίνουν πια.
Δεν θα έρθει ποτέ εταιρία να σου πει «Κάνε αυτό γιατί θέλουμε να χτυπήσουμε το τάδε κοινό»;
Όχι.
Το παλιό ήταν εκμετάλλευση, μην πω άλλη λέξη.
Ναι. Θυμάμαι είχαμε βγάλει τη Βλακειάδα με τους Βαβυλώνα και είχε μαζευτεί όλη η EMI να μας πει ότι το τραγούδι είναι απαράδεκτο (γέλια).
Σας ένοιαξε;
Όχι βέβαια! Κάναμε ένα τσακωμό και με τα πολλά κυκλοφόρησε το κομμάτι.
Δεν καταλαβαίνανε οι εταιρίες τι σημαίνει ραπ. Τώρα, πιστεύεις ότι έχουν καταλάβει τι παίζει;
Ναι, σήμερα ξέρουν τι παίζει. Σήμερα το ραπ είναι η νούμερο ένα τάση παγκοσμίως.
Τώρα δεν παίζει να σου πει κάποιος, σε υπεύθυνη θέση, κάτι ανάλογο με τη «Βλακειάδα»;
Εγώ ανήκω στη γενιά των ασυμβίβαστων. Εμείς κλείναμε την πόρτα και προχωρούσαμε παραπέρα. Δεν ξέρω, μπορεί κάπου να λένε τέτοια πράγματα. Παρ’ όλα αυτά, στην πλειονότητα των ραπ καλλιτεχνών δεν παίζουν τέτοια, δεν παίρνουν οδηγίες από πουθενά. Αν δεις τα cd, από πίσω γράφουν τον παραγωγό του στούντιο, τους συντελεστές… Δεν υπάρχει εταιρία.
«Θέλω να βρίσκομαι πάνω σε μια σκηνή!»
Για ποια στιγμή της καριέρας σου νιώθεις περισσότερο υπερήφανος και για ποια λιγότερο;
Είμαι κανά χρόνο καθαρός, έχω ξεμπερδέψει από τις φυλακές, έχω γράψει κάποια τραγούδια που νομίζω ότι αξίζουν και πάμε για live στη Δραπετσώνα. Από κάτω, όμως, είναι εφτά άτομα! Ε, και παίζω ρε φίλε σαν να μην υπάρχει αύριο! Εκεί κατάλαβα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου. Θέλω να βρίσκομαι πάνω σε μια σκηνή! Δεν παίρνω χαμπάρι αν είναι ένας, εφτά, ή εφτά χιλιάδες από κάτω. Αυτή τη στιγμή την ξεχωρίζω. Ξεχωρίζω, όμως, και μια άλλη, μία που έζησα όσο ήμουν στη φυλακή. Ήταν Πάσχα και η διεύθυνση των φυλακών αποφασίζει να οργανώσει μια γιορτή. Είχανε φέρει και μερικά όργανα. Μπουζούκι, κιθάρα, ήταν και μια γυναίκα με ντέφι… Ε, στην πορεία κάποιοι κρατούμενοι πήραν το μικρόφωνο και τραγουδήσαν. Της γερακίνας γιος και διάφορα τέτοια. Σε κάποια φάση παίρνω και γω το μικρόφωνο και αρχίζω να ραπάρω! Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή για μένα, ήταν μια φωνή αντίδρασης όλο αυτό.
Είπες πράγματα ενάντια στον εγκλεισμό, τον «σωφρονισμό»;
Ναι, ναι. Ποιο είναι το ωραίο όμως. Επειδή είχε περάσει η ώρα, από τους 200 κρατούμενους είχαν μείνει 30. Με το που πήρα το μικρόφωνο και άρχισα τους πρώτους στίχους, ξαφνικά μαζεύτηκαν ξανά οι 200! Και να λένε Ναι, χώστα, πες τα!. Αυτό ηθικά με ανύψωσε. Από την άλλη, σε ό,τι είχε να κάνει με την καταδίκη μου, μου πρόσθεσε ένα τρελό τουρ σε διάφορα σωφρονιστικά καταστήματα μέχρι να καταλήξω στο ίδιο σημείο (γέλια). Και καλά επικαλούνταν γραφειοκρατικό λάθος.
Έχεις δώσει πάνω από 500 live.
Ναι, επίσημα, αυτοοργανωμένα…
Απ’ αυτή την επαφή με το κοινό τι έχεις μάθει γι’ αυτό και τι για σένα; Τι σου έχει δώσει όλο αυτό;
Κάθε φορά που συναντιέμαι με τον κόσμο σε συναυλία τους θεωρώ δικούς μου ανθρώπους. Οι στίχοι μου είναι ιδιαίτεροι και κρύβουν ένα εγκλεισμό και μια ελευθερία. Είπες, και σωστά, ότι το ραπ μου είναι σκληρό και ευαίσθητο μαζί. Η σκληρότητα προέρχεται από τη ζωή και η ευαισθησία από τη ζωή που χάσαμε σαν παιδιά. Όταν έκοψα τα ναρκωτικά στα 30 και ξεμπέρδεψα από τις φυλακές, άρχισα να μετράω αντίστροφα τον χρόνο. Εδώ να σου πω ότι το live στις 16/12 στο Κύτταρο γίνεται με αφορμή τα γενέθλια μου, κλείνω τα 44. Εγώ, λοιπόν, μετράω αντίστροφα. Έτσι κι αλλιώς προς το τέλος πάω (γέλια). Με το κοινό νιώθω ότι είμαστε ομοιοπαθείς, τους νιώθω σαν συγγενείς μου.
Για να έρθει κάποιος να ακούσει Βέβηλο δεν έρχεται τυχαία. Δεν είδε φως και μπήκε.
Γι’ αυτό και μιλάω με όλον τον κόσμο. Το κάνω μέσα από τα social ή όπου αλλού μου δοθεί ευκαιρία. Ανταλλάσσουμε απόψεις, μηνύματα, στα live υπάρχουν αγκαλιές, φωτογραφίες, χειραψίες… Παίρνω γράμματα, δώρα συμβολικά… Έχω διαβάσει, ακούσει, να λένε ότι ο Βέβηλος έχει δικό του κοινό. Το δικό του με την έννοια ότι αυτοί που ακούνε Βέβηλο, ακούνε μόνο Βέβηλο. Είναι το κοινό που σε στηρίζει στα δύσκολα και χαίρεται στα εύκολα. Αυτό οφείλεται στο πώς φτιάχνω τα τραγούδια μου. Προσπαθώ, όσο μαύρα κι αν είναι, να έχουν ένα αισιόδοξο μήνυμα, κυρίως αυτό του απεγκλωβισμού.
Δεν είναι τελείως μαύρα.
Εντάξει, στην πρώτη ανάγνωση έτσι δείχνουν. Όταν μιλάς για ναρκωτικά, φυλακές, για ιδιαίτερες καταστάσεις μέσα στις σχέσεις, για την απομόνωση που νιώθεις σαν άνθρωπος, ε, όλο αυτό έχει μια μαυρίλα. Όταν, όμως, φτάνεις στο ρεφρέν ή σε κάποιο σημείο του τραγουδιού, νιώθεις τον τρόπο που μπορείς να απεγκλωβιστείς απ’ όλα αυτά.
«Θέλοντας να γράψω, έπρεπε πρώτα να διαβάσω αυτά που έγραφαν άλλοι. Κατάλαβες; Μέσα απ’ αυτά που έγραφαν για ποίηση, λογοτεχνία, μυθιστορήματα…»
Τα τραγούδια σου δίνουν δύναμη. Εντάξει, η βάση είναι ζοφερή και όλο αυτό που πέρασες ήταν δοκιμασία, όμως τα κομμάτια σου μας αποδεικνύουν ότι είσαι εδώ ρε φίλε!
Ναι και αυτό. Ακόμα και στα μαύρα μου, πάλι…
… δεν σε «κατάπιε» το σκοτάδι.
Ίσα, ίσα. Το σκοτάδι μου έδωσε άλλα πράγματα. Μέσα απ’ αυτό βρήκα αυτή την αχτίδα φωτός.
Σε διαμόρφωσε και καλλιτεχνικά.
Σίγουρα.
Έχω καταλήξει ότι σε αυτό που κάνεις υπάρχει ένα υπαρξιακό, φιλοσοφικό, λυρικό, υπόβαθρο. Για μένα αυτό είναι ποίηση. Κάποιοι λένε ότι οι ράπερ είναι «ποιητές του δρόμου». Συμφωνείς;
Πιστεύω ότι η ποίηση κρύβεται στους δρόμους. Να σου πω κάτι σε αυτό που λες για τη λυρικότητα. Θέλοντας να γράψω, έπρεπε πρώτα να διαβάσω αυτά που έγραφαν άλλοι. Κατάλαβες; Μέσα απ’ αυτά που έγραφαν για ποίηση, λογοτεχνία, μυθιστορήματα…
Και σε κέρδισε η ποίηση.
Φυσικά! Με βοήθησε να φτιάξω τη δική μου φιλοσοφία για να μπορώ να σταθώ σε αυτή την κοινωνία.
Ξέρω ότι σου αρέσει πολύ η Κατερίνα Γώγου. Αυτή, δυστυχώς, δεν άντεξε.
Ναι, δεν άντεξε.
Σου έδωσε περισσότερη δύναμη, σε βοήθησε;
Με βοήθησε η γραφή της. Μέσα από τη γραφή της βλέπω την ιστορία της. Βέβαια και αυτή αναγνωρίστηκε μετά τον θάνατό της, όπως ο Σιδηρόπουλος. Παρεμπιπτόντως, η πρώτη συναυλία που είδα ήταν του Σιδηρόπουλου, κατά λάθος βέβαια.
Ήταν η τελευταία του;
Δεν ξέρω αν ήταν η τελευταία του. Εμένα με είχαν αφήσει τον θείο μου. Αυτός βγήκε για… δουλειές και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα εκεί. Πρέπει να είχε 80 με 150 άτομα.
Το να διαβάζεις, και αφορά όλους τους καλλιτέχνες, είναι σημαντικό.
Ναι, σε βοηθάει πολύ στον τρόπο έκφρασης.
«Έχω πάει και γω πάνω-κάτω την Πατησίων»
Λένε για τους παλιούς, επικριτικά, ότι «εντάξει μωρέ, μας έχετε ζαλίσει με τους παλιούς λες και τα έκαναν όλα καλά». Το δέχομαι, αλλά αυτοί έβαλαν τις βάσεις.
Βέβαια!
Εγώ δεν λέω να γίνεις, στον κινηματογράφο ας πούμε, Φελίνι, Μπέργκμαν, αλλά εκεί είναι η βάση. Όπως και στον χώρο σου. Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος ράπερ, Έλληνας, ξένος, στον οποίο θα «πατήσεις» για να κάνεις κάτι δικό σου.
Ναι, ισχύει. Οι αναφορές είναι πολλές και φυσικά σε αυτές ανήκει και η Γώγου. Μέσα και από τη δική μου ιστορία μπήκα λίγο στα παπούτσια της. Έχω πάει και γω πάνω-κάτω την Πατησίων. Και μένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά.
Σε πήγε μπροστά η Γώγου.
Ναι.
Και ο Σιδηρόπουλος δεν άντεξε. Οι ευαίσθητοι σε αυτή την κοινωνία δεν αντέχουν. Έχεις πει ότι το σημαντικότερο που έχασες, όταν έμπλεξες, ήταν η αγάπη. Τώρα την έχεις βρει;
Τη βρίσκω και τη δημιουργώ! Βλέπω ανθρώπους στον περίγυρο μου που μπορεί να πάσχουν από την έλλειψη της. Ε, μέσα από τα κομμάτια μου προσπαθώ να τη βρω και να τη δημιουργήσω, προσπαθώ να φτιάξω μια νύχτα χωρίς σιωπές.
Εύκολο ή δύσκολο;
Δύσκολο. Προχωράμε και ανακαλύπτουμε και καθώς ανεβαίνουμε ένα σκαλί αγάπης, πάντα υπάρχει και το επόμενο.
Δεν έχει όρια η αγάπη.
Δεν έχει, όχι! Περιμένω τη μέρα που θα γίνω γονιός για να καταλάβω.
Ε, εκεί βλέπεις το όριο και το άπειρο μαζί. Έχεις πει επίσης ότι «πρέπει να προσέχουμε τι επικοινωνούμε». Εννοούσες καλλιτεχνικά ή γενικά;
Γενικά τι επικοινωνούμε και πώς το επικοινωνούμε. Να σταθώ λίγο στη μουσική, στον δικό μου χώρο. Μεταφέρονται, από ορισμένους μουσικούς, καταστάσεις μαγκιάς, ζόρικες. Στα παιδιά που ακούνε και επηρεάζονται μπορώ να δώσω άλλοθι. Έχουν περάσει μνημόνια, καραντίνες, στερήσεις… Οι μουσικοί, όμως, που επικοινωνούν τέτοια πράγματα δεν είναι και τόσο αθώοι.
Μιλάνε για πράγματα άσχετα αν τα έχουν ζήσει.
Εγώ δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να πάρω ένα παιδί στο λαιμό μου. Να του πω ότι ξέρεις κάτι φιλαράκι; Έκανα ναρκωτικά, μπήκα φυλακή, βγήκα και κάνω μουσική και όλα καλά. Όχι, δεν είναι σωστό αυτό! Πρέπει να προσέχουμε τι επικοινωνούμε γιατί η πλειοψηφία των ακροατών διαμορφώνει χαρακτήρα.
Σε πιέζει αυτό;
Όχι, γιατί εδώ και καιρό έχω ξεκαθαρίσει τις αξίες μου.
Δεν σου έχει τύχει να πεις «όχι ρε συ, αν πω αυτό θα είναι λάθος»;
Έχω μετανιώσει για στίχους και ίσως και για τραγούδια. Περιείχαν σεξιστικό λόγο και τέτοιες καταστάσεις. Πλέον, ξέρω τι θέλω να αποφύγω ως άνθρωπος. Οπότε, δεν θα το προτείνω.
Συνεπώς, είναι θέμα ανθρώπου και προσωπικότητας;
Ναι.
«Μέσα από τα τραγούδια μου, τους στίχους μου, ψάχνω πάντα τη διέξοδο»
Το να κάνεις επίδειξη και να πουλάς gangsta ύφος έχει να κάνει και με το τι άνθρωπος είσαι. Εσύ, αν δεν είχες περάσει ό,τι πέρασες, θα έλεγες «θα κάνω gangsta ραπ»;
Πιστεύω πως όχι. Είναι ψεύτικο ρε φίλε, δήθεν.
Είναι κακή αντιγραφή από το αμερικάνικο gangsta.
Εννοείται.
Και εκεί υπάρχει το ψεύτικο, αλλά γι’ αυτούς υπήρξε το gangsta λόγω βιωμάτων. Μπορούσες δηλαδή να κάνεις ραπ, να είσαι επιτυχημένος και το βράδυ να κάνεις «πεσίματα».
Ναι ρε, κανονικά, πεσίματα, ληστείες…
Και πες ότι αυτοί το κάνανε, κακώς φυσικά. Εσύ τι κάνεις εδώ ρε φίλε; Δεν είμαστε στο Μπρονξ! Για εμάς, εδώ, ποιες είναι οι σκληρές αναφορές για έναν ράπερ; Εκεί ήταν το γκέτο, οι αποκλεισμοί, τα ναρκωτικά που έπεφταν από τις αρχές. Εδώ;
Οι σκληρές αναφορές εδώ έχουν να κάνουν με το ιστορικό μας υπόβαθρο. Ξέρουμε τι πάει να πει προσφυγιά, το βλέπεις από τις πολλές περιοχές που έχουν μπροστά το Νέα. Επίσης περάσαμε τόσα χρόνια μνημόνιο, οι μισθοί…
Άλλο πράγμα εδώ.
Εντελώς!
Μπορεί, φυσικά, να γίνει βάση για να πεις πράγματα.
Μα, όταν το 90% του κόσμου ζει με ψυχολογικά… Αυτό κι αν είναι σκληρή συνθήκη!
Η επιτυχία της ραπ, στην Ελλάδα, συνίσταται ότι εσείς, οι καλλιτέχνες του είδους, εκφράζετε το τι συμβαίνει στην κοινωνία μας.
Κοιτά, εγώ δεν λέω ότι είμαι στιχουργός, αλλά λαογράφος, σαν τον Ηλία Πετρόπουλο. Αυτός είχε τον δικό του τρόπο και εμείς έχουμε έναν άλλο. Είχα ακούσει τον ΛΕΞ να λέει ότι σε 20-30 χρόνια, αν βάλουν να μας ακούσουν θα καταλάβουν τι γινόταν στην Ελλάδα τότε! Αυτό νομίζω ότι κάνουμε, λαογραφία.
Το δικό σου ραπ, μετά από 20-30 χρόνια, θα δείχνει τι συνέβαινε εσωτερικά στον άνθρωπο. Είναι ευθύνη για σένα αυτό;
Εγώ εκφράζω αυτό που νιώθω. Το τι θα γίνει μετά δεν ξέρω. Μέσα από τα τραγούδια μου, τους στίχους μου, ψάχνω πάντα τη διέξοδο. Εκεί θέλω να καταλήξω. Θέλω κάθε τραγούδι μου να με οδηγεί κάπου και όχι να με κλείνει περισσότερο.
Ισχύει ότι κάποια από τα έσοδά σου πάνε στους τρόφιμους των φυλακών;
Ισχύει. Υπάρχουν κινήματα αλληλεγγύης που στηρίζουν, απλά έχουν πολιτικό πρόσημο. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά μέσα που δεν έχουνε να πάρουν τσιγάρα, μια τηλεκάρτα για να μιλήσουν με τους δικούς τους. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει μέριμνα από τις πολιτικές, αριστερές, οργανώσεις. Και γω ήμουν ένας απ’ αυτούς. Οπότε, σκέφτηκα, αφού έρχονται κάποια έσοδα, ένα μέρος να πηγαίνει σε αυτά τα παιδιά. Δεν είναι τόσο απλό βέβαια, μπορεί να υπάρξει μπέρδεμα. Να σου πει ο άλλος ναι, φέρε μου να πάρω τηλεκάρτα και να θέλει… άλλα. Προσπαθούμε όμως.
Μπορείς να ελέγξεις πού χαλάνε τα λεφτά;
Με κάποιον τρόπο το ελέγχεις. Μιλάμε με κάποιες φυλακές και μας λένε ο τάδε και ο τάδε χρειάζονται αυτά.
Εξασφαλίζεις ότι δεν θα μπουν τα λεφτά στην τσέπη κάποιου.
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Υπάρχει ένας ηθικός κώδικας.
Βέβαια, όπως είπες, μπορεί να λέει κάποιος ότι θέλει χρήματα για τηλεκάρτα και να αγοράσει άλλα πράγματα.
Κακό του κεφαλιού του. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.
Στις φυλακές υπάρχει διαχωρισμός ποινικών-πολιτικών κρατουμένων; Το κράτος λέει ότι δεν υπάρχουν πολιτικοί.
Υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι.
«Γήπεδο, που λες, πήγαινα μέχρι και τον Ντέμη, στη Σκεπαστή»
Στις 16/12, στο «Κύτταρο», θα παρουσιάσεις τις δύο τελευταίες δουλειές σου;
Όχι μόνο. Θα κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο. Θα είναι μαζί μου ο Παράφρονας… Επειδή δεν έζησα την όλη φάση του παιδιού, φροντίζω τα γενέθλια μου να έχουν πάντα κόσμο.
Θα έχεις και τούρτα, μπαλόνια;
(γέλια). Αυτό το κάνουν οι φίλοι μου. Βρίσκω, όμως, αφορμή να έχω κόσμο γύρω μου.
Άρα, 16/12 είναι τα γενέθλια σου;
Στις 14/12 είναι. Στα εφτά χρόνια που το κάνω αυτό, μία φορά έχει κάτσει 14/12.
Ο νέος σου δίσκος, «Το βιβλίο των σκιών», ετοιμάζεται;
Ναι, είμαι στο στούντιο. Θα βγει στις 6 Μαΐου και θα έχει 11 κομμάτια.
Θα είναι πιο σκοτεινό;
Θα είναι και σκοτεινό και κάπως γιορτινό. Ήδη έχουμε βγάλει προς τα έξω τον Καθρέφτη και τον Αχέροντα. Ο Αχέροντας είναι όσο πιο κοντά σε μένα γίνεται.
Είδα ότι στις συναυλίες σου ανάβουν καπνογόνα. Όλο αυτό είναι κομμάτι της γηπεδικής κουλτούρας. Ασχολείσαι καθόλου με τα αθλητικά, υποστηρίζεις κάποια ομάδα;
Κάποτε υποστήριζα Δόξα Βύρωνα. Πηγαίναμε εκδρομές… Πήγαινα και στην ΑΕΚ. Να σου πω την αλήθεια, υποστηρίζω λίγο ΑΕΚ.
Δεν σου κάνει εντύπωση όλο αυτό με τα καπνογόνα;
Όχι.
Εγώ είμαι Παναθηναϊκός και έπαιρνα εισιτήρια από τους οργανωμένους. Εκεί γινόταν το νταβαντούρι.
Σε ανοιχτούς χώρους είναι ωραίο. Και τα γενέθλια μου κάπως έτσι ξεκινήσαμε να τα γιορτάζουμε. Ανάβαμε αναπτήρες να φωτίσει ο χώρος… Γήπεδο, που λες, πήγαινα μέχρι και τον Ντέμη (Νικολαΐδη), στη Σκεπαστή. Εγώ γεννήθηκα Βύρωνα, αλλά ενώ ήμουν δύο ετών μετακομίσαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εν τω μεταξύ, στην οικογένεια μου είναι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός. Εγώ είπα, από αντίδραση, θα γίνω ΑΕΚ. Μετά ανακάλυψα και το γιατί, αυτό το προσφυγικό υπόβαθρο που έχει.
Σε ευχαριστώ
Και γω.
Info
Βέβηλος: Once Dead, Twice Alive
Στο «Κύτταρο», στις 16/12 [21:30]
Τιμές εισιτηρίων: Early Birds 10€ (Εξαντλήθηκαν) | Προπώληση: 12€ | Ταμείο 15€ Φυσικά σημεία προπώλησης: - Hotbox Hip Hop Store (Πραξιτέλους 159, Πειραιάς) - Reload Stores (Ακαδημίας 81, Αθήνα) - Monsterville (Αγίας Ειρήνης 13, Μοναστηράκι)
Διοργάνωση & Επικοινωνία: Action Εστί | Artist & Event Management Press & Info: www.ActionEsti.gr
