Jolly Roger: Στο κενό μεταξύ ζωής και πραγματικότητας (vid)
Ο λόγος τρέχει και δεν ακούγεται, επιμένει, υπομένει, πέφτει και σηκώνεται. Τα άηχα βήματα θέλουν κόπο και δυο κέρματα στην τσέπη. Πώς θα περάσεις στην απέναντι όχθη; Και το ουρλιαχτό ξεσπάει και γίνεται άστρο γεμάτο ρυτιδιασμένο φως και ο άνθρωπος αλυχτάει. Όσο πλησιάζεις στο τέλος της υδάτινης πορείας, ξέρεις ότι δεν έχεις αδύναμα πέλματα, μα αυτά που κρύβουν κοφτερά νύχια κι ένα κομμάτι ξεραμένης ανθρωπιάς. Σιωπή, σιωπή, σιωπή και μια πύρινη στήλη να βγαίνει από το στόμα. Μαύρες πεταλούδες και πολύχρωμες νυχτερίδες να χορεύουν γύρω από την τελευταία πηγή ζωής και η άλλη ζωή-καθρέφτης να περιμένει. Τρέχεις και πατάς σε σύννεφα που έγιναν δρόμος και τίποτα δεν διακόπτει την ησυχία του κόσμου τούτου. Φτάνεις στο τέλος και μπροστά σου το κενό. Μαύρο, μικρό, μεγάλο, τώρα, χθες, αύριο, για πάντα. Ο όρθιος καθρέφτης σε περιμένει και προσευχές, οιμωγές, ανίερες ψαλμωδίες ακούγονται. Χωρίς να το καταλάβεις βάζεις το χέρι στην τσέπη και ψάχνεις τα κέρματα. Μπλινκ, μπλινκ και το στιλπνό μαύρο τσακίζει, σχεδόν χαμογελά, σε προκαλεί, ξέρει ότι είσαι ανίκανος για το τελευταίο βήμα. Οπισθοχωρείς, παίρνεις φόρα. Πετάς τα κέρματα στον αέρα και πέφτεις με τα χίλια στο κενό. Στο παγερό φως ξεπροβάλλει γυμνό δέντρο κι ένα λευκό φανελάκι. Αυτή είναι η ραπ σημαία, αυτός ο ραπ λόγος των Jolly Roger.
Άφησαν την ποίηση ελεύθερη
Φτιαγμένοι από κόκαλα, αίμα, ιστούς δέρματος και με έναν εγκέφαλο-όπλο πορεύτηκαν, πορεύονται και αυτούς που δεν νιώθουν εχθρεύονται. Θα μπορούσαν να έχουν εκτοξευτεί από τα άπληστα 70’s και να κάνουν παρέα με τους ποιητές που ποδοπάτησαν τα φωτοστέφανα. Κάποιοι θα τους εξόριζαν στη χώρα των «απροσάρμοστων», όμως κανείς δεν κατάλαβε ότι η χώρα είναι μία και πως κάποια στιγμή το νερό θα μας πνίξει. Οι Jolly Roger ήξεραν, είδαν, ότι η στάθμη θα ανέβει και το άπειρο θα σηκωθεί όρθιο και τα χέρια-σχοινιά του θα μας πνίξουν όλους! Και τώρα όλοι ζούμε κάτω από τα όρια και το θαμπό φως ψάχνουμε, σε οξειδωμένα παγκάκια καθόμαστε και φαγητά αρμυρά καταναλώνουμε. Οι Jolly Roger αναδύθηκαν στη γραμμή της επιφάνειας και άφησαν τα τρελά μάτια τους στη γραμμή των οριζόντων. Πυξίδα δεν υπήρχε, αλλά ήταν ο λόγος που ρυτίδωνε τα νερά και ρούφαγε τον ήλιο αχόρταγα. Και οι Jolly Roger δεν άντεξαν άλλο. Με λίγη σκουριά και μια ζωή που σπαρταράει, άφησαν τον βυθό και στον κόσμο-ερείπιο αποφάσισαν να ζήσουν. Και σαν άλλοι πειρατές -με λόγο και τιμή όμως- διέσχισαν δρόμους, περπάτησαν σοκάκια και είδαν τις κοινωνίες να σέρνονται, να γδέρνονται, να υποφέρουν και όμως να τα καταφέρνουν. Αυτοί δεν λεηλάτησαν, δεν πήραν από αυτούς που δεν έχουν, αλλά έκαψαν όλα τα χαρτιά, άφησαν την ποίηση ελεύθερη και το στιβαρό χέρι της ραπ έδωσαν για να μείνει όρθια και να πάει παντού. Και κάπως έτσι φτιάχτηκε ο αδαμάντινος σκελετός του άλμπουμ «Κενό» (2014). Το 2024 κλείνουν δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του και στις 3 Μαρτίου θα γίνει επετειακό live στο «Κύτταρο». Εκεί θα είναι και η Λίνα Φούντογλου, η κυρία, η νεράιδα, της ποίησης και η φωνή μέσα στη φωνή του δίσκου.
Πάντα εδώ οι JR
Οι Jolly Roger κατάλαβαν ότι ποίηση και ραπ λόγος είναι ένα. Γι’ αυτό και οι λέξεις των δρόμων, προσωπικών, συλλογικών, ενώθηκαν και έδωσαν το «Κενό». Η κοφτερή απαγγελία της Λίνας Φούντογλου γίνεται «χαλί» για την άμεση, ορμητική, ραπ έκφραση. Καθαρόαιμο χιπ-χοπ και ένα εύπλαστο μπιτ που άλλοτε σαν κύμα σαρώνει και άλλοτε προσεκτικά αγγίζει τους στίχους. Το «Κενό» έχει όλα τα ανθρώπινα κομμάτια και είναι οι μικρές αυξομειώσεις στο flow που μεταφέρουν το μήνυμα παντού, στο δέρμα και την ψυχή. Δίπλα από το «Κενό» στέκεται επάξια το άλμπουμ «Τα ρέστα κράτα τα» (2011). Η εκκίνηση γίνεται με απαγγελία του Γιάννη Ρίτσου και μετά, μαζί με τον SimphOnik, αφήνεσαι στην άγρια ομορφιά του ραπ. Ψαγμένες συνθέσεις, τα αταίριαστα γίνονται ταιριαστά, και μια έκρηξη αδρεναλίνης σε κάθε κομμάτι, πραγματικά σπουδαίος δίσκος. Οι Jolly Roger ήταν εδώ, είναι εδώ και θα είναι πάντα εδώ. Και κάτι σαν υστερόγραφο: προσοχή στο κενό μεταξύ ζωής και πραγματικότητας, εκεί γυρνάνε ασταμάτητα οι δίσκοι των JR.
