Ο Δημήτρης Πετρόπουλος στο Gazzetta: «Αισθάνομαι ότι σε αυτή την παράσταση παίζω… τον χρόνο!»
- «Επιδίωξη μου δεν είναι να αναμετρηθώ με τον ρόλο, αλλά να συναντηθώ μαζί του»
- «Οι νεκροί δεν έχουν εσωτερικά σύνορα και μπορούν να έρθουν για να τους προσεγγίσουμε»
Ο Δημήτρης Πετρόπουλος είναι ο άνθρωπος που θέλεις να κάνεις συνέντευξη. Θα σε κάνει να νιώσεις άνετα, θα μιλήσετε σαν να είστε φίλοι πολλά χρόνια… Και ναι, έτσι θα αναδειχθεί καλύτερα αυτό που κάνει, η δουλειά του. Αυτή την περίοδο παίζει στην παράσταση «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», στο θέατρο «Μπέλλος». Ο Δημήτρης Πετρόπουλος είναι ήρεμη δύναμη, γενναιόδωρος και ειλικρινής με έναν τρόπο που σε αφοπλίζει. Μας μίλησε για την παράσταση και τον ρόλο του. Τον ευχαριστούμε πολύ.
Παίζετε στην παράσταση «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα». Τι ήταν αυτό που σας έκανε να δεχτείτε τον ρόλο;
Υπάρχει μια μικρή ιστορία πίσω από την αποδοχή του ρόλου. Ήμουν σε μια πολύ επιτυχημένη παράσταση πέρυσι, την «Ποντικοπαγίδα». Είχαμε καλό παρασκήνιο και μεγάλη αλληλο-υποστήριξη επί σκηνής. Αυτό μας οδήγησε σε sold out 7 μηνών! Είχα περάσει, λοιπόν, πολύ καλά. Φέτος η παράσταση θα ανέβαινε Θεσσαλονίκη. Αυτό για μένα ήταν έξτρα κίνητρο, μιας και με τη συγκεκριμένη πόλη έχω έρωτα. Μόνο που βρίσκομαι εκεί νιώθω μια χαρά. Τι έγινε όμως; Πέρυσι είδα, στο θέατρο «Μπέλλος», το έργο «Η νύχτα των μυστικών» και μου άρεσε πολύ. Τότε ήρθα σε επαφή με τα παιδιά, με την ομάδα «The Young Quill». Μάλιστα, έκανα μια κουβέντα, εγκάρδια και περιεκτική, με την ταλαντούχα νεαρή σκηνοθέτρια, την Αικατερίνη Παπαγεωργίου, και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ. Βέβαια, όταν μου έκαναν την πρόταση εξεπλάγην!
Γιατί;
Θα σου πω… Κατ’ αρχάς, αυτή η ομάδα είναι νέα παιδιά, πολύ νέα, και γω είμαι ο παππούς (γέλια). Το να ανήκεις σε άλλη γενιά, όπως εγώ, σημαίνει ότι έχεις κεκτημένες συνήθειες και άλλη αντίληψη των πραγμάτων. Εδώ πρέπει να σταθούμε λίγο και να μιλήσουμε για τη συνύπαρξη νέων με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Ήμουν για πολλά χρόνια στον χώρο της εκπαίδευσης, δίδασκα, και η συνύπαρξη με νέους μου είναι γνώριμη. Επικοινωνώ με τους νέους και μου είναι γνώριμα τα αντανακλαστικά τους. Ο τρόπος που αντιδρούν σήμερα απέναντι στους μεγαλύτερους διαφέρει από τον δικό μας. Εμένα, τα μεγαλύτερα στην ηλικία πρόσωπα μου ήταν οικεία από τα παιδικά μου χρόνια. Πέρα από τους γονείς μου, έχω και μια αδερφή 17 χρόνια πιο μεγάλη από μένα. Οπότε, όχι μόνο δεν με απωθούσανε οι μεγαλύτεροι, αλλά ένιωθα και μια ιδιαίτερη τρυφερότητα γι’ αυτούς. Κρίνοντας από τον εαυτό μου, και χωρίς να θέλω να γενικεύσω, δεν βαριόμουνα τους ηλικιωμένους, αντίθετα τους απολάμβανα. Μάλιστα, ο πατέρας μου, άνθρωπος πράος, με περιεχόμενο, αξιόλογα ενδιαφέροντα, επικοινωνούσε πολύ όμορφα με τους φίλους μου. Τα πιο πολλά από τα νέα παιδιά σήμερα βαριούνται, δεν γοητεύονται από άτομα της ηλικίας μου, δεν θα καθίσουν να ακούσουν ιστορίες από τον παππού.
Φοβηθήκατε μήπως σας βαρεθούν;
Όχι, απλώς προαποφάσισα, αποδέχτηκα, δική μου τοποθέτηση ήταν, ότι θα είμαστε βίοι παράλληλοι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν λαχταράω να βρεθώ μαζί με την ομάδα στο «Μπέλλος», ίσα, ίσα… Από την Κυριακή που σταματάμε, μέχρι την Πέμπτη που βρισκόμαστε ξανά, μου λείπουνε.
Καλό αυτό.
Φυσικά! Και δεν είναι ότι θα πούμε κάτι ιδιαίτερο, όχι. Το ότι βρισκόμαστε ξανά στον ίδιο χώρο, κάνουμε παρέα, μου δίνει χαρά. Μου αρέσει να τους βλέπω, τους θεωρώ όλους εξαιρετικούς ηθοποιούς, τους χαζεύω όταν παίζουν. Τον Αλέξανδρο Βάρθη, τον Τάσο Λέκκα, την Ελίζα Σκολίδη. Απολαμβάνω να μιλάω για τα νέα παιδιά, για την ομάδα. Εγώ και η Μάνια Παπαδημητρίου, μια εξαιρετική ηθοποιός και συνεργάτις, είμαστε η παλιά γενιά.
«Επιδίωξη μου δεν είναι να αναμετρηθώ με τον ρόλο, αλλά να συναντηθώ μαζί του»
Δεν χρειάζεται σε μια νέα ομάδα, στο επάγγελμα σας, η εμπειρία και η σοφία του παλιού;
Δεν θα το απαντήσω εγώ αυτό. Προτιμώ να απαντηθεί από τους νεότερους. Ξέρεις, το παλιό δεν είναι το ιδανικό, είναι το προγενέστερο. Θεωρείται συχνά παρωχημένο ποιοτικά και χρονικά.
Δεν αντέχει όμως στον χρόνο;
Ας απαντήσουν, πάλι, την ερώτηση οι νεότεροι.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία του ρόλου σας; Ή μετά από τόσα χρόνια έχετε βρει ένα κώδικα να ξεκλειδώνετε τους ρόλους;
Επιδίωξή μου δεν είναι να αναμετρηθώ με τον ρόλο, αλλά να συναντηθώ μαζί του.
Ψάχνετε να βρείτε πώς θα συναντηθείτε με τον χαρακτήρα;
Το προαποφασίζεις με την ομάδα, με τον σκηνοθέτη καταρχήν που σε κατευθύνει με το όραμά του και τον τρόπο δουλειάς του, δεν είναι κάτι που το κάνω στο σπίτι μου. Όσον αφορά στον συγκεκριμένο ρόλο, κατάλαβα έμμεσα ότι είμαι σε καλό δρόμο. Είδα ότι αυτό που κάνω γίνεται αποδεκτό από την Αικατερίνη και τους συνεργάτες. Έπειτα, ήρθε η παράσταση και οι κριτικές ήταν πολύ καλές. Και δεν ήταν λίγες, 2-3, ήταν ολόκληρη σειρά θετικών κριτικών. Αυτό σημαίνει ότι αποδέχτηκαν, όσοι έγραψαν, αυτό που κάνω και χαίρομαι για την ειλικρινή αποδοχή. Σ’ αυτόν τον ρόλο δοκίμασα ένα είδος υποκριτικής που δεν παίζεις, είσαι.
Δύσκολο;
Όταν έχεις την ηλικία μου ίσως να είναι λίγο πιο εύκολο. Υπάρχει συσσώρευση ζωής που βοηθάει σημαντικά. Βέβαια, δεν ξέρω αν αυτό είναι πάντα το ζητούμενο. Κάπως έχει μυθοποιηθεί αυτό, ότι ο ηθοποιός είναι ο ρόλος. Ενδεχομένως να μη χρειάζεται να είσαι ο ρόλος. Μπορεί ο στόχος να είναι άλλος. Θα σου πω ένα παράδειγμα. Αυτό που κάνει ο Αλέξανδρος Βάρθης στην παράσταση το θαυμάζω ιδιαίτερα. Αυτό, όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι της κατηγορίας είναι ο ρόλος, είναι της κατηγορίας καταθέτω ενώπιων σου όλα τα συστατικά μιας προσωπικότητας σαν αυτή που εκπροσωπώ και συ καλείσαι ως συμπαίκτης και εν συνεχεία ως θεατής να συσχετιστείς. Υπάρχει, προφανώς, στην ερμηνεία του και το στοιχείο είναι, αλλά αυτό έχει να κάνει με την ποιότητα της υποστήριξης. Στον δικό του ρόλο υπάρχει εξωστρέφεια. Δεν θα μπορούσε να παίξει τους ρόλους του ακολουθώντας τον δρόμο που ακολούθησα εγώ, δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Εγώ, σε αυτό το έργο, είμαι στο μινιμαλιστικό, στα όρια της…ανυπαρξίας (γέλια).
Αυτό απαιτεί ακρίβεια, πειθαρχία.
Θέλει να διαθέσεις τον εαυτό σου. Η καταπόνηση είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή που θα νόμιζε κανείς για μια τόσο χαμηλότονη ερμηνεία.
«Οι νεκροί δεν έχουν εσωτερικά σύνορα και μπορούν να έρθουν για να τους προσεγγίσουμε»
Είναι κομβικός ο ρόλος του πατέρα.
Όλοι είναι συστατικά της ίδιας τοιχογραφίας. Αυτός έχει την ιδιαιτερότητα να μιλάει με πεθαμένους! Αυτό σίγουρα δεν είναι άνευ σημασίας. Ενώνει δύο κόσμους. Εδώ θέλω να σου αναφέρω κάτι που μου ήρθε αυθόρμητα σε μια κουβέντα που έκανα πριν λίγο καιρό. Αισθάνομαι ότι σε αυτή την παράσταση παίζω… τον χρόνο! Μπορεί να μη σημαίνει κάτι για κάποιον άλλο, μπορεί να είναι ανόητο, αλλά ναι, έχω την εντύπωση ότι παίζω μια μορφή του χρόνου που υπερβαίνει τους περιορισμούς του θνητού σώματος. Δεν μπορώ να το εξηγήσω… Ίσως δεν έχει να κάνει μόνο με τη συνομιλία που αναπτύσσει με τους πεθαμένους, αλλά και με τη διάδραση που έχει μαζί τους, τον βαθμό κατανόησης, διαθεσιμότητας και δοτικότητας. Υπάρχει μια σκηνή, η οποία βγήκε με αυτοσχεδιασμό, όταν το νεκρό παιδί του, του λέει μη νομίζεις ότι δεν περνάμε καλά εδώ κάτω. Όλοι αυτοί οι πεθαμένοι εδώ, της Ιστορίας, των μαχών, καμιά φορά πιάνουμε το τραγούδι και ακούς φωνές σε δέκα γλώσσες… Η αίσθηση που εισπράττει ο πατέρας, ότι το παιδί του περνάει καλά εκεί που είναι, του δημιουργεί μια έξαψη και αρχίζει να παίζει μαζί του, με τον γιο του, όπως τότε που ήτανε μικρός, ενώ δεν τον βλέπει. Υπάρχει μια παράλληλη δράση. Μοιράζονται την ίδια διάθεση. Ο εξουθενωμένος πατέρας μπαίνει σε μια διάθεση παιχνιδιού…
Ο ρόλος σας φωτίζει το σώμα του χρόνου και την κίνησή του, τα μπρος-πίσω. Συνομιλεί με τον νεκρό, ανταποκρίνεται στα συναισθήματά του και έχει ταυτόχρονα αυτή την ηρεμία.
Η αδρεναλίνη του ανεβαίνει, αλλά ανεβαίνει με τον δικό του κώδικα.
Αυτό που είπατε για τον χρόνο…
…μόνο που δεν ξέρω να στο αναλύσω. Ίσως δεν θέλω να μπω σε μια εγκεφαλική λειτουργία να αναζητήσω γιατί μου ήρθε αυτό.
Το αυθόρμητο, αυτό που συνειδητοποιήσατε, είναι αλήθεια.
Ναι, αλλά μπορεί να είναι και χαζομάρα (γέλια).
Αυτό σας προσθέτει βάρος, ευθύνες;
Όχι! Συνειδητοποιώ τώρα ότι αυτό που κάνω είναι έτσι. Δεν ήταν στόχος, προέκυψε.
Από το κείμενο του συγγραφέα ποιο σημείο σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση;
Αν ήμουν νεότερος θα κέρδιζε το ενδιαφέρον μου αυτή η θεματική νεκρών-ζωντανών. Επειδή, όμως, δεν είμαι νεότερος, συνδέομαι με αυτό με άλλο τρόπο. Αυτό που θα σου πω είναι εντελώς υποκειμενικό. Εγώ, ως Δημήτρης, συνυπάρχω καταπραϋντικά με τους πεθαμένους μου και όχι με τρόπο μακάβριο.
Δεν τους ξεχνάτε ποτέ.
Δεν είναι ότι δεν τους ξεχνάω. Και άλλοι δεν τους ξεχνάνε, οι περισσότεροι. Η μάνα μου βίωνε τα πένθη της εις βάθος, χωρίς κανένα δίχτυ προστασίας. Κάνουμε παρέα, αυτή είναι η σχέση μου μαζί τους. Ίσως όλο αυτό ξεκινά από τα παιδικά μου χρόνια. Μεγάλωσα σε πόλη της επαρχίας και σε κάθε γειτονιά, κάθε σπίτι, κάποια στιγμή, υπήρχε ένα φέρετρο ανοιχτό, με άνθρωπο μέσα. Τον έβλεπαν όλοι και κανείς δεν τρόμαζε. Καθένας συνδεόταν με το γεγονός, με τον νεκρό, με τον δικό του τρόπο, χωρίς όμως να είναι τρομακτικό όλο αυτό. Ε, όλη αυτή η διαδικασία, από το σπίτι, στην εκκλησία και μετά στο νεκροταφείο μου ήταν γνώριμη, δεν με τρόμαζε. Τα τελευταία χρόνια κάνω καλοκαίρι και Πάσχα στη Σύρο, με φίλους. Το Πάσχα, λοιπόν, πάνε τον Επιτάφιο στο νεκροταφείο και περνάνε δίπλα από τους τάφους. Γίνεται η συνύπαρξη νεκρών-ζωντανών και συνήθως με λιακάδα. Όλο αυτό έχει μια, πώς να το πω, ευχαρίστηση. Δεν ξέρω αν ακούγεται περίεργο, αλλά έτσι το νιώθω. Πάει ο καθένας στον τάφο του, χωρίς δράμα, κλάματα. Δεν υπάρχει κάτι το μακάβριο. Και τώρα βρίσκομαι σε κάτι που είναι η ανάπτυξη της σχέσης νεκρών-ζωντανών. Τους νεκρούς του έργου και του κόσμου δεν τους χωρίζει ο θάνατος και αυτό που εκπροσωπούσαν για να οδηγηθούν στον θάνατο. Ο θάνατος ενώνει.
Δεν έχει σύνορα ο θάνατος για τους νεκρούς.
Δεν έχει εσωτερικά σύνορα. Τα εξωτερικά σύνορα είναι έτσι κι αλλιώς κατασκευές. Οι νεκροί δεν έχουν εσωτερικά σύνορα και μπορούν να έρθουν για να τους προσεγγίσουμε. Είναι το παρελθόν μας.
Το έργο βασίστηκε στον εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας. Σκεφτόμουν, αν ο 20ος αιώνας ακουγόταν, ακούστηκε, φάλτσα, λόγω πολέμων, ο 21ος πώς πιστεύετε θα ακουστεί; Προς τα πού πάμε;
Σε τέτοιου είδους ερωτήσεις κάποιος είναι πάντα επιφυλακτικός.
Δεν ξέρουμε τι θα γίνει.
Όχι μόνο γιατί το μέλλον είναι αόρατο, αλλά γιατί θα προκύψει μια τελείως διαφορετική εποχή. Τα συστατικά του νέου κόσμου θα δοσολογούνται με άλλο τρόπο και σε συνδυασμό με τις νέες ταχύτητες εξέλιξης θα δημιουργηθεί κάτι καινούργιο, θα υπάρξει άλλη αντίληψη των πραγμάτων.
Ακούγεται ελπιδοφόρο.
Δεν ξέρω, μακάρι να είναι. Όλο αυτό έχει δρομολογηθεί. Τώρα κατά πόσο κάποιος θα εξοικειωθεί με αυτό, θα το δεχτεί… Εγώ, για παράδειγμα, είμαι της προηγούμενης γενιάς και έχω ακόμη κάποιες αντιστάσεις στο να χρησιμοποιώ τα μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας. Ξέρω, όμως, ότι όσο περνάει ο καιρός κάνω λάθος.
Τα μέχρι τώρα σημάδια πάντως δεν είναι καλά. Πόλεμος σε Ουκρανία, Γάζα… Δεν ξεκίνησε καλά ο 21ος αιώνας.
Δεν είναι καινούργια όλα αυτά. Συνεχίζουμε να τα αντιμετωπίζουμε με κάποιος ίχνος έκπληξης. Ποια έκπληξη; Δυστυχώς δεν σταματάνε αυτά. Αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι προς τι όλα αυτά; Σου δείχνουν ότι δεν διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Πόσες φορές έχεις πει στον εαυτό σου γιατί το κάνω αυτό;
Σας ευχαριστώ.
Και γω.
Ταυτότητα παράστασης
«Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα», του Ματέι Βίζνιεκ [έως 25/2]
Στο θέατρο «Μπέλλος»
Μετάφραση: Έρση Βασιλικιώτη
Σκηνοθεσία: Αικατερίνη Παπαγεωργίου
Σκηνικά: Μυρτώ Σταμπούλου
Κουστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα
Πρωτότυπη μουσική: Μαρίνα Χρονοπούλου
Χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Χορογραφία Pole Dancing: Μέλλω Διανελλάκη
Σχεδιασμός Φωτισμού: Κωστής Μουσικός
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Μαρτίνη
Βοηθός Ενδυματολόγου: Ίρις Μυρσίνη Σιδέρη
Ραφή Κοστουμιών: Francesco Infante
Ειδικές Κατασκευές Ενδυματολογικού - Κατασκευές Μασκών: Κωνσταντίνος Χαλδαίος
Ειδική Κατασκευή Παπουτσιών: D. Andrioti Shoes
Περούκες: Θωμάς Γαλαζούλας
Παίζουν (αλφαβητικά): Αλέξανδρος Βάρθης, Τάσος Λέκκας, Μάνια Παπαδημητρίου, Δημήτρης Πετρόπουλος, Ελίζα Σκολίδη
Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή
Γραφιστική επεξεργασία: Indigo Creative
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble
Διεύθυνση παραγωγής: Φάνης Μιλλεούνης
Μέρες και ώρες παραστάσεων: Πέμπτη έως Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 18:00
Για εισιτήρια στο more.com
