Για την αποκατάσταση του λευκού (vid)
Η αγάπη δεν ψάχνει ερωτήσεις, ψάχνει απαντήσεις. Και όταν κάποιος επιμένει και το ερωτηματικό θέτει επίμονα, τότε ένα κορμί πονά, ανατριχιάζει και μένει ανυπεράσπιστο μπροστά στην αιχμή της «αθώας» απορίας. Το σύνθημα της εποχής, των εποχών που θα έρθουν, πρέπει να είναι Δέξου με όπως είμαι, αγάπα με όπως είμαι, υπερασπίσου το σώμα και την ψυχή μου, ό,τι κι αν γίνει. Δυστυχώς, οι τοίχοι του τώρα είναι βρώμικοι και δεν δέχονται ομορφιά και αλήθεια πάνω τους. Οι λευκές επιφάνειες υπάρχουν, ανακαλύπτονται, αλλά η έννοια του συγκεκριμένου χρώματος έχει διαστρεβλωθεί. Η αθωότητα, η ελεύθερη επιλογή, η αυτοδιάθεση είναι ανέστια πουλιά που δεν μπορούν να κουρνιάσουν, να πατήσουν, αφού κάθε κομμάτι, κάθε πτυχή, της ζωής είναι καλυμμένο με καρφιά. Και το κρύο μέταλλο «συνομιλεί» μόνο με το πηχτό μαύρο και το βασανισμένο κόκκινο. Όχι, η άδολη αγάπη δεν είναι θέμα χρωμάτων, αλλά θα έπρεπε να είναι η τριλογία που κρύβεται πίσω απ’ αυτά: Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα. Τι; Γαλλική Επανάσταση; Ναι. Και ελληνική και ιταλική και Μεξικάνικη και παγκόσμια. Αυτή των γυναικών, αυτή των θυμάτων που κακοποιήθηκαν, πληγώθηκαν, βασανίζονται και όμως αντέχουν και πλέον μιλάνε. Και μη ρωτήσεις «γιατί τώρα;». Απλώς δέξου το ένα και μοναδικό: «Γιατί τώρα».
Πάνω απ’ όλα, σεβασμός
Η παράσταση «Γιατί Τώρα», στο θέατρο «104», αναδεικνύει ένα πολύ σοβαρό θέμα και μια πολύ σοβαρή ομάδα. Πρώτα η θεατρική ομάδα «Ανδρομέδα». Από το 2018 καταπιάνεται με το θέατρο ντοκουμέντο. Θίγει κοινωνικοπολιτικά θέματα της εποχής μας και το κάνει απόλυτο σεβασμό. Κρατήστε το αυτό. Φέτος, λοιπόν, αποφάσισε να ασχοληθεί με την ψυχολογία των θυμάτων κακοποίησης. Το ζήτημα είναι ευαίσθητο, επίκαιρο και απαιτεί λεπτούς χειρισμούς. Το ίδιο απαιτούν και οι απαντήσεις που οφείλονται σε αυτούς που απορούν μα, γιατί μιλάνε τώρα; Τώρα το θυμήθηκαν; Τώρα, βάλτε ξανά τον σεβασμό στην εξίσωση. Η ομάδα «Ανδρομέδα», η Φανή Γρύλλη, η Ντίνα Κούκου, η Σοφία Ρούβα, η Αναστασία Τσούτση, ξεκινά τη σκηνική, δραματουργική, διαλογική, προσέγγιση με το θέμα πατώντας στη διακριτικότητα, την αποφασιστικότητα, την ευγένεια και το ήθος. Αυτοί είναι οι άξονες που συνθέτουν την παρουσίαση, ανάδειξη, του εν λόγω κοινωνικού ζητήματος. Η Αναστασία Τσούτση που υπογράφει τη σκηνοθεσία (έχει και τους φωτισμούς) πήρε τα θεμελιώδη στοιχεία και με αυτά εισήλθε στον ψυχισμό θυμάτων και εν δυνάμει θυτών. Στη διάρκεια της παράστασης δεν είδαμε καμία υπερβολή, κανένα αδικαιολόγητο τονισμό. Το ομαδικό, υποστηρικτικό, πνεύμα πέρασε στους ηθοποιούς και είναι αυτό που δίνει το στίγμα της όλης προσπάθειας.
Όλα αναποδογυρισμένα
Η υπόθεση έχει ως εξής: Τρεις γυναίκες εργάζονται σε έναν φορέα που υποστηρίζει θύματα κακοποίησης. Έπειτα από μια καταγγελία αναλαμβάνουν μια υπόθεση σεξουαλικής εκμετάλλευσης ανηλίκων. Ένας νέος συνεργάτης εμφανίζεται. Οι μαρτυρίες πληθαίνουν. Η υπόθεση παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Οι άνθρωποι σπάνε τη σιωπή τους. Προσωπικές αντιστάσεις, ντροπή, φόβος για την κοινωνική κατακραυγή. Όμως, όσο αυτές οι γυναίκες προσπαθούν να δώσουν φωνή και να στηρίξουν αυτούς που το έχουν ανάγκη, ζουν έναν εφιάλτη που κανείς δεν ξέρει. Μέχρι τώρα. Και οι τέσσερις ηθοποιοί -Φανή Γρύλλη, Ντίνα Κούκου, Αναστασία Τσούτση, Παύλος Πιέρρος- αντλούν και εκφράζουν τον ταραγμένο ψυχικό κόσμο των θυμάτων. Την ίδια στιγμή, κυρίως μέσα από τον αντρικό ρόλο, παρουσιάζεται ψύχραιμα η άλλη φωνή, αυτή που απορεί με το γιατί τώρα; Τα πάντα είναι αναποδογυρισμένα στη ζωή των θυμάτων και στην ουσία παλεύουν να ξεκινήσουν από την αρχή. Γι’ αυτό και είναι σωστή επιλογή το λευκό στα κοστούμια (Ενδυματολογική επιμέλεια Φανή Γρύλλη) των γυναικών, ενώ το μαύρο στο ρούχο του άντρα συμβολίζει την απειλητική, δολοφονική, εξουσία του άντρα. Το σκηνικό λιτό, αποτελείται από χαλασμένα, μα λειτουργικά (;) αντικείμενα. Εύστοχη επιλογή από τις Άννα Βράτιτς, Ειρήνη Ρούμπη. Διακριτική και ζεστή η επιμέλεια ήχου από Json (doma). Η παράσταση «Γιατί Τώρα» έχει ρυθμό, αξιοπρεπείς ερμηνείες και σωστή προσέγγιση σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Αξίζει να τη δείτε, θα γίνετε λίγο καλύτεροι.
Ταυτότητα παράστασης
«Γιατί Τώρα»
Στο θέατρο «104» [έως 25/2]
Συγγραφή έργου/σύνθεση κειμένων: Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα
Σκηνοθεσία- Φωτισμοί: Αναστασία Τσούτση
Εικαστική Επιμέλεια: Σοφία Ρούβα
Σκηνογραφία: Άννα Βράτιτς & Ειρήνη Ρούμπη
Ενδυματολογική Επιμέλεια: Φανή Γρύλλη
Επιμέλεια ήχου: Json (doma)
Φωτογραφίες/ Τeaser/ Trailer παράστασης: Ντάρια Κέσοβα
Γραφιστική Επιμέλεια: Nove Graphics
Τυπογραφείο για την έκδοση του προγράμματος- βιβλίου της παράστασης: Εκδόσεις ΚΨΜ
Καλλιτεχνική επιμέλεια προγράμματος: Δημήτρης Μακρής
Παραγωγή - Έρευνα για την επιμέλεια κειμένων: Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παίρνουν μέρος οι ηθοποιοί: Φανή Γρύλλη, Ντίνα Κούκου, Παύλος Πιέρρος, Αναστασία Τσούτση
Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Θάνου Αλεξίου
* Το κείμενο της παράστασης διαμορφώθηκε έπειτα από έρευνα της ομάδας για το θέμα, μέσα από αξιόπιστες πηγές, ντοκιμαντέρ, και, κυρίως, μαρτυρίες ανθρώπων.
** Η παράσταση δεν ενδείκνυται για παιδιά κάτω των 16 ετών.
Πληροφορίες για την ομάδα «Ανδρομέδα»
Η Θεατρική Ομάδα Ανδρομέδα έχει πραγματοποιήσει τέσσερις επαγγελματικές θεατρικές παραγωγές στο πρόσφατο παρελθόν:
Η πρώτη θεατρική παραγωγή (2018-19) της «Ανδρομέδας» ήταν οι «Γυναίκες από χώμα», έργο βασισμένο στις μαρτυρίες των οροθετικών γυναικών που διαπομπεύτηκαν το 2012.
Η δεύτερη θεατρική παραγωγή (2019-20) ήταν το «Κατανόησέ με ή σε Καταβροχθίζω», έργο βασισμένο σε μαρτυρίες παιδιών απ’ όλον τον κόσμο για την κακοποίησή τους και την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
Η τρίτη θεατρική παραγωγή (2021) ήταν το «ΕΜΠΟΡΙΟ», έργο βασισμένο σε μαρτυρίες θυμάτων Εμπορίας Ανθρώπων.
Τέλος, η τέταρτη θεατρική παραγωγή (2022-23) της ομάδας ήταν το έργο, με τίτλο «Δεν είναι Παιχνίδι». Ένα έργο βασισμένο σε μαρτυρίες γυναικών και ανήλικων κοριτσιών που έχουν εκτεθεί σε κακοποιητικές συνθήκες στο διαδίκτυο.
