Το «Κενό» μεγαλώνει (vid)
Ο τελευταίος κύκλος ή μήπως ο πρώτος; Το μαύρο χάος ή το γαλανό; Οι γάμοι ουρανού και κόλασης ή η Γώγου και η αποκατάσταση του μαύρου; Βουτιά στην άβυσσο ή το μαρτύριο του Σισύφου; Ναυαγοί με μια σχεδία και μια μαύρη σημαία ή διαβάτες με το αστέρι στην πλάτη και τη φωτιά στο χέρι; Ο άντρας, οι άντρες, οι κυνηγοί ή η γυναίκα-ήρωας, θεά και εξεγερμένη δούλα; Η πράξη αφορά το 2+1 ανάμεσα σε όρια που διαρκώς μεταβάλλονται ή το 2+1 τριάδα ομοούσια και αδιατάρακτη; Τελικά διαλέγουμε τις γνωστές διαστάσεις ή το ισοσκελές τρίγωνο με τον ήλιο στην κορυφή; Τίποτα και τα πάντα! Από ένα κενό ερχόμαστε και σε ένα άλλο καταλήγουμε. Το ενδιάμεσο είναι η απόσταση που πρέπει να καλύψουμε για να μάθουμε τη διάμετρο του κόσμου τούτου. Θα τη μάθουμε; Θα το προσπαθήσουμε. Τις φωνές κρατήστε, τους στίχους και τον λόγο που με τον λόγο χτίζει, χτίζει, χτίζει. Δυο άντρες και μια γυναίκα. Δυο ταξιδευτές με μικρόφωνο, μπιτ και ραπ προσδοκίες για μια ποιητική φωνή-ευχή. Και μια γυναίκα ευγενική, σχεδόν εύθραυστη, με πύρινες γλώσσες στα μαλλιά. Τα χρόνια πέρασαν, το δέκα το καλό έγινε ένα με το ιερό εφτά και η ήττα του οριστικού επιβεβαιώθηκε σε αυτή την κυκλική πορεία. Οι Jolly Roger και η Λίνα Φούντογλου είναι εδώ. Δέκα χρόνια «Κενό» και η ανθρώπινη θάλασσα μεγαλώνει. Και το Σαββατοκύριακο στην «Αρχιτεκτονική», το ανθρώπινο κύμα ξέσπασε. [Photo Credits: Images by Stelios Choustoulakis]
Η ταχυπαλμία που μας ενώνει
Η ενημέρωση, τα κομμάτια αυτής, είχε ως εξής: Η τοποθεσία ήταν του δρόμου η σχολή, η «Αρχιτεκτονική Club Live Stage». Ο χρόνος ήταν ανάμεσα στο Σαββατοκύριακο [2-3/3], στις 21:00 και στη δεκαετία. Και τα πρόσωπα ήταν οι Jolly Roger, η Λίνα Φούντογλου, ο Simph0nik. Υπήρχαν και καλεσμένοι φυσικά. Harry Cain, Host. Υπήρχε και ο Βδέλυγμα, γιατί όσοι «φεύγουν» είναι πάντα δίπλα μας και η μπάντα τον τίμησε. Σωστά. Και στο τέλος, δηλαδή στην αρχή, οι θεατές. Δύο ζωντανές εμφανίσεις, δύο Sold Out. Η επέτειος για τα δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου «Κενό», πάνω απ’ όλους. Η αναμονή, η προσμονή, η μνήμη και η άρνηση της λήθης έφεραν τους Jolly Roger εκεί που τους αξίζει: στο προσκήνιο, στον χώρο που όλοι τους βλέπουν με τον τρόπο που αυτοί θέλουν. Η μπάντα δεν αγχώνεται, δεν κυνηγάει τα εφήμερα, τα… σίγουρα, αλλά την οικειότητα και τη φιλία των ακροατών ζητά και τη λαμβάνει γενναιόδωρα. Και βλέπεις τον χώρο γεμάτο και αναρωτιέσαι, όμως δεν αργείς να καταλάβεις. Είναι αυτή η ταχυπαλμία που μας ενώνει, μας δοκιμάζει, μα καταστρέφει, μας προστατεύει. Ο λόγος των Jolly και αυτός της Λίνας Φούντογλου, η οποία ανέλαβε και το σκηνοθετικό/σκηνογραφικό κομμάτι της συναυλίας, έφτιαξαν/φτιάχνουν κάτι που δεν έχει όρια και το μέγεθός του εντυπωσιάζει και επιβάλλεται.
Στη σωστή πλευρά της κοινωνικής ιστορίας
Στην «Αρχιτεκτονική» όλοι είχαν αγωνία και λαχτάρα να δουν ξανά αυτό το σχήμα. Και περίμεναν. Και όταν βγήκε ο Harry Cain με τον Host κατάλαβαν ότι το ραπ είναι πάντα στην σωστή πλευρά της κοινωνικής ιστορίας. Ο εν λόγω καλλιτέχνης απευθύνθηκε με θάρρος και προσεγμένο flow, μπιτ, στο κοινό. Το opening act ήταν ο οδηγός και όταν οι Jolly Roger και η Λίνα Φούντογλου ανέβηκαν στη σκηνή, περιμέναμε την ιστορία να ειπωθεί όπως πρέπει: με μια πύρινη ανάσα! Αυτό ακριβώς έγινε. To Spoken Word και η Slam ποίηση συναντήθηκαν με το χιπ-χοπ. Δέκα χρόνια μετά, ξανά, για πάντα. Αν η ακρόαση του δίσκου ικανοποιεί, το live δίνει άλλη αξία σε αυτή τη δουλειά. Η σκηνική σύνδεση των ερμηνευτών ουσιαστική. Τρεις φίλοι που συνεννοούνται με ένα βλέμμα, έναν ψίθυρο, ένα flow που παρασέρνει αναστολές, ντροπές, δισταγμούς και αρνητικές φωνές. Το στιχουργικό επίπεδο είναι/ήταν ακαταμάχητο, η απεύθυνση στον κόσμο ατόφια και η ποίηση ανυψώθηκε στα αστέρια, έφτασε κοντά στο ξανθοκόκκινο στεφάνι της κόλασης. Οι Jolly Roger έδειξαν χθες ότι η στιγμή που περνάει δεν χάνεται, μας κυνηγάει. Η φωνή της Λίνας, των Jolly και το κενό μεγαλώνει…
*Οι Jolly Roger στο instagram: jolly_roger_theband
Images by Stelios Choustoulakis @freeartgr / special thanks to @triplarry_
Stelios Choustoulakis [Facebook]
