«Killing me softly»
Κάποτε κάποια γυναίκα τραγουδούσε το «Killing Me Softly With His Song». Ας το κάνουμε, όμως, πιο συγκεκριμένο. Οι νότες και τα λόγια ήρθαν στα 70’s και μετά, όπως καθετί όμορφο και δυνατό, ταξίδεψαν στους χρόνους και τους χώρους του σήμερα και του αύριο. Κάπου στα μέσα των 90’s η μελωδία και οι στίχοι γραπώθηκαν στη σκέψη και στα χείλη μας. Ο χρόνος προχώρησε και εμείς, στην Ελλάδα, ψάχναμε το κατάλληλο σκηνικό για να ακουμπήσουμε τον ψίθυρο μας. Και το βρήκαμε! Ο ρυθμός και οι νότες άρχισαν να παίζουν ξανά. Στη μικρή σκηνή ωστόσο υπήρχε και κάτι άλλο, κάτι κινηματογραφικό. Πίσω πάλι στα 70’s. Πίσω στην εποχή των ταινιών τρόμου και σε μία που θεωρείται κλασική πια. «Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» και ο «Leatherface» στοιχειώνει τις αίθουσες και τα βλέμματα. Ένας κατά συρροή δολοφόνος, ανυποψίαστα θύματα και κανείς δεν θα ξεφύγει. Αυτός που καταφέρνει να αποδράσει βλέπει τον δολοφόνο να υψώνει το πριόνι. Και ερχόμαστε στο τώρα, στο θέατρο. Ανάμεσα στα γλυκά, τραγουδιστά, λόγια και τις κραυγές, ο πολυεπίπεδος λόγος και οι μοιραίες, λυτρωτικές, αντιφάσεις της ζωής. Ο θύτης φορά άσπρη ποδιά, κρατά μαχαίρι και περιμένει τη γυναίκα του να βάλει το φαγητό στο τραπέζι. Τα λουλούδια στο βάζο μοιράζουν υπέροχα και η ζωή γίνεται κομματάκια στο «Catch The Butcher».
Λίγο πριν περαστεί η θηλιά, το γάργαρο γέλιο
Το έργο του Adam Seidel τάραξε τα νερά του Broadway το 2015. Και σήμερα; Εδώ; Στην Ελλάδα τι έγινε; Πώς έφτασε ο ήχος του ρυτιδιασμένου ύδατος σε μας; Εντάξει, άλλα μεγέθη, άλλες νοοτροπίες και άλλες εμπειρίες. Παρ’ όλα αυτά, τα ερωτήματα είναι ίδια. Τι κάνει τον άνθρωπο να χάσει τον έλεγχο και τον μεταμορφώνει σε κατά συρροή δολοφόνο; Χάνει τον έλεγχο; Υπάρχει ανθρωπιά σε αυτόν που κρατά το αιματοβαμμένο μαχαίρι; Θα μπορούσε να αγαπήσει, να ζήσει στο πλαίσιο των κοινωνικών συμβάσεων; Οι επιβαλλόμενοι όροι της πλειοψηφίας είναι εύκολο να γίνουν αποδεκτοί; Πόσο αλλάζει ο μέσος άνθρωπος όταν πρέπει κάθε μέρα να εκπληρώνει υποχρεώσεις; Στο καθημερινό δράμα χωρά κωμωδία; Το παγωμένο χαμόγελο του δολοφόνου σκοτώνει και τον ανίκητο πολιτισμό μας; Όλα αυτά ξεκλειδώνονται μέσα από τη μαύρη κωμωδία. Λίγο πριν περαστεί η θηλιά στο θύμα, εκεί θα ακουστούν τα ανέκδοτα, τα ηχηρά γέλια και οι αναπάντεχες (;) ανατροπές. Είναι αυτή η «λοξή ματιά», το τολμηρό twist, που μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Το κείμενο του Seidel απαιτούσε αυτό το βλέμμα και το βρήκε στη σκηνοθεσία της Λίνας Φούντογλου. Η πολυσχιδής καλλιτέχνιδα (στην πρώτη της σκηνοθεσία) έδωσε το ποιητικό της «είναι» και έφτιαξε μια πολύ καλά δομημένη παράσταση. Φώτισε σωστά και έξυπνα όλα τα λεπτά σημεία και ανέδειξε τους πολυπρόσωπους χαρακτήρες. Χαρακτηριστικές είναι στιγμές στην αποτύπωση των βίαιων σκηνών. Οι κωμικές ανάσες έδωσαν την απαραίτητη ισορροπία στον μαύρο κόσμο του «Catch The Butcher». Η πολύ καλή μετάφραση του Χρίστου Κοκαράκη έδωσε τη γερή βάση. Η σκηνή του θεάτρου «Μικρό Γκλόρια» ανταπέδωσε τον χαιρετισμό στο Broadway.
Η μοναξιά ακονίζει τη λεπίδα
Ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο Μπιλ, απαγάγει το 12ο θύμα του, τη Νάνσυ. Βρισκόμαστε στο Τέξας. Η Νάνσυ αναζητά απεγνωσμένα την ανθρώπινη επαφή. Η απόγνωση δεν την εμποδίζει να δει τη φωτεινή πλευρά του απαγωγέα της. Τον πείθει να την αφήσει. Ερωτεύονται και γίνονται ζευγάρι. Προσπαθούν να ζήσουν κανονικά. Κι αν το μαχαίρι έχει φύγει, προσωρινά, οι κανόνες της συμβίωσης επιβάλλουν εξουσιαστικές συνθήκες. Ο άντρας αρχηγός έχει τον τελευταίο λόγο και τη βία για να «πείσει». Η γυναίκα βρίσκει τη δύναμη να αντισταθεί. Γνωρίζει τη γειτόνισσα, την Τζόαν, και μαθαίνει πώς αφομοιώνεις τις προκλήσεις και τις δυσκολίες του έγγαμου βίου. Κάπου εδώ έρχεται η ανατροπή και όλοι επιστρέφουν στους αρχικούς, μοναδικούς, ρόλους τους. Τα τέρατα δικάστηκαν, προ πολλού, με μάρτυρα την πείνα για εκπληρωμένες φιλοδοξίες και η μοναξιά θα είναι αυτή που θα ακονίσει τη λεπίδα του μαχαιριού. Οι ηθοποιοί Χρίστος Κοκαράκης, Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη, Ναταλία Αθανασιάδη απέδωσαν με ακρίβεια τους ρόλους τους. Η χημεία τους πάνω στη σκηνή άψογη. Όλοι είχαν τον έλεγχο των συναισθημάτων των χαρακτήρων τους και βοηθήκαν όπως έπρεπε από τους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και τη μουσική του Δημήτρη Μαραμή. Κρατήστε αυτά τα ονόματα γιατί θα μείνουν για καιρό στην ελληνική θεατρική σκηνή.
Ταυτότητα έργου
«Catch The Butcher» του Adam Seidel
Στο «Μικρό Γκλόρια»
Σκηνοθεσία: Λίνα Φούντογλου
Μετάφραση: Χρίστος Κοκαράκης
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Λούκια Λιμπέρη
Σχεδιασμός φώτων: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Σκηνοθεσία-τρέηλερ: Παναγιώτης Κουντουράς
Φωτογράφιση και επεξεργασία: Γιώργος Μαλαθούνης - BEE-360
Αφίσα: Zero Point
Εκτέλεση παραγωγής: Γιώργος Ψαραδέλης
Παραγωγή: LCK ENTERTAINMENT αστική μη κερδοσκοπική
Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης
ΠΑΙΖΟΥΝ:
Χρίστος Κοκαράκης, Λέα Κοντοστάνου-Βούλγαρη, Ναταλία Αθανασίαδη
Φωνή: Παναγιώτης Κουντουράς
