Κάποια πράγματα μένουν για πάντα κρυμμένα (vid)
Ο σιωπηλός μάρτυρας βλέπει το έγκλημα και καταλαβαίνει. Ξέρει ότι η αναζήτηση της ομορφιάς είναι το κίνητρο. Ξέρει ότι στην εποχή μας είναι λίγοι οι πραγματικά όμορφοι άνθρωποι. Οι περισσότεροι χάνονται σε δύο μονοπάτια. Το ένα είναι γεμάτο κρύσταλλα υψηλής αξίας. Σε αυτό τα κοστούμια είναι μεταξένια και ατσαλάκωτα. Τα σπίτια ευρύχωρα και τα σαλόνια βγαλμένα από ιλουστρασιόν εικόνες περιοδικού. Τα ποτά αγγίζουν διακριτικά τη γεύση και χαϊδεύουν τη γλώσσα. Τα φαγητά είναι βγαλμένα από την τελειότητα της γεωμετρίας και το χρήμα είναι παντού. Το άλλο μονοπάτι έχει μόνο θολές εικόνες. Το έδαφος γεμάτο τρύπες. Οι τέσσερις τοίχοι «πνίγουν» τους ανθρώπους. Τα ποτά φτηνά και επικίνδυνα. Τα φαγητά ανθυγιεινά και το χρήμα λίγο και τσαλακωμένο. Και στις δύο διαδρομές η ομορφιά είναι το επιδιωκόμενο. Στην πρώτη αναζητείται σαν το όριο που πρέπει συνέχεια να «σπάει». Στη δεύτερη είναι η κορυφή του κόσμου. Υπάρχει κάτι, ωστόσο, που άπαντες ξεχνούν: την ομορφιά κανείς και ποτέ δεν θα την πιάσει. Συλλαμβάνεται το τέλειο; Όχι. Και όμως. Η ψευδαίσθηση αυτή, της κατοχής της απόλυτης ομορφιάς, επηρεάζει καθοριστικά τους ανασφαλείς, ματαιόδοξους, απελπισμένους ανθρώπους. Και κάπως έτσι, το δήθεν αψεγάδιαστο ενώνεται με το δήθεν θολό και όλα χάνονται, όλα γίνονται ένα ατέλειωτο, συναρπαστικό και απειλητικό κρυφτό.
Αμέτρητα σταυροδρόμια
Το αναπόφευκτο και βασανιστικό ταξίδι στον κόσμο της ομορφιάς και της ψευδαίσθησής της μεταφέρεται στη σκηνή του θεάτρου. Στο «Altera Pars» ξεδιπλώνεται ο κόσμος του έγραψε [σ.σ “The Little Dog Laughed”, ο πρωτότυπος τίτλος], έφτιαξε, ο Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν. Και αυτό που βλέπεις είναι τα αμέτρητα σταυροδρόμια αυτού που μονίμως αναζητά ο άνθρωπος. Και πάντα το ίδιο λάθος. Ο άνθρωπος δεν ψάχνει τον άνθρωπο, αλλά μόνο την εικόνα του. Και πώς να πορευτείς μόνο με τις ψηφίδες, πώς να περπατήσεις χωρίς σώμα και με την καρδιά πληγωμένη; Το κείμενο είναι πολυεπίπεδο και σκάβει βαθιά την ανθρώπινη ύπαρξη. Τα κατασκευασμένα είδωλα, οι ανομολόγητες/ομολογημένες επιθυμίες, το πάθος, ο αληθινός έρωτας, αυτός που δεν κοιτά φύλα, η συναλλαγή, ο συμβιβασμός, η εξαφάνιση. Το «Κρυφτό» συνομιλεί υπόγεια με τη Λολίτα (κυρίως την κινηματογραφική εκδοχή της) και όσα έχει να μας πει είναι σοβαρά και διαχρονικά. Ο Ρωμανός Μαρούδης πήρε τη στρωτή και καθαρή μετάφραση της Αικατερίνης-Ελικωνίδας Μαρούδη και άφησε την αφήγηση να «πλημμυρίσει» τον χώρο. Ο λόγος του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν, ασταμάτητος. Ο σκηνοθέτης αφέθηκε στην ορμή του και έβαλε τις κατάλληλες εικόνες για να τον κατευθύνει εκεί που ήθελε. Στην ουσία έκανε ένα πολύ προσεγμένο μοντάζ και ανέδειξε τόσο τη συνέχεια του λόγου όσο και των προσωπικών μονομαχιών των χαρακτήρων. Η δράση της αφήγησης ενώνεται με τις συνεχείς αντιπαραθέσεις των ηρώων και ο θεατής καταλαβαίνει πολύ καλά τι είναι το «Κρυφτό»: Η αναζήτηση της ταυτότητας, κοινωνικής, επαγγελματικής, σεξουαλικής και της λυτρωτικής διεξόδου που στην ουσία δεν έρχεται.
Ό,τι μένει είναι λαμπερό και εύθραυστο
Ο Μίτσελ είναι ανερχόμενος ηθοποιός που πάσχει, όπως λέει η μάνατζέρ του, από μίας ελαφριάς μορφής επαναλαμβανόμενου τύπου ομοφυλοφιλία. Η Νταϊάν, η μάνατζερ, παλεύει για την ανέλιξή τους με κάθε τρόπο. Ο Άλεξ, ένας ετεροφυλόφιλος πόρνος που πάει με άντρες για τα προς το ζην. Η Έλεν, η κοπέλα του Άλεξ, πασχίζει να καταλάβει, αντιμετωπίσει, την ενήλικη ζωή. Τα στηρίγματά της, όμως, χάνονται. Ο Μίτσελ θα γνωρίσει τον Άλεξ και θα τον ερωτευτεί. Σε αυτό το σημείο ξεκινά η συνάντηση της πληρωμένης ομορφιάς με τις πληγές της ψυχής. Η εσωτερική επιθυμία δεν μπορεί να συμβαδίσει με την κοινωνική προσταγή. Κάποια πράγματα μένουν για πάντα κρυμμένα. Και ό,τι μένει είναι όμορφο, λαμπερό, γυάλινο, μα τόσο εύθραυστο…
Το έργο απαιτεί παράδοση στην αφηγηματική του δύναμη. Αυτό έγινε, με την Ευαγγελία Βουκάντση (Νταϊάν) να σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος σε αυτό το πεδίο. Δεν είναι, όμως, μόνο η αφήγηση. Οι χαρακτήρες είναι πολύπλευροι και στην ουσία συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Ο Δημήτρης Τσιγκριμάνης (Μίτσελ) και ο Πάνος Κούλης (Άλεξ) αναμετριούνται με τα καταπιεσμένα συναισθήματά τους και την εξωτερική επιβολή. Η Δήμητρα Μπαντή (Έλεν) πάτα στην ανεμελιά και την αποφασιστικότητα/τρωτότητα της νεότητας. Η κίνηση, οι συγκρούσεις, τα σώματα που ενώνονται, τα λόγια, όλα γίνονται πάνω σε ένα πολύχρωμο σταυρό με ένα κενό στη μέση. Αυτό είναι το σκηνικό του Βασίλη Παπατσαρούχα (έχει κάνει και τα κοστούμια) και βοηθά να φανεί η συνάντηση των διαδρομών και η απώλεια των προσδοκιών. Σημαντική η συμβολή του Αυγουστίνου Κούμουλου στην επιμέλεια της κίνησης. Οι φωτισμοί είναι το Νίκου Βλασόπουλου. Το «Κρυφτό» μεταδίδει το μήνυμα του κειμένου άμεσα, με ενέργεια και με καλές ερμηνείες.
Ταυτότητα παράστασης
«Κρυφτό», του Ντάγκλας Κάρτερ Μπιν
Θέατρο «Altera Pars» [έως 23/4]
Συντελεστές
Μετάφραση: Αικατερίνη-Ελικωνίδα Μαρούδη
Σκηνοθεσία: Ρωμανός Μαρούδης
Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Παπατσαρούχας
Επιμέλεια κίνησης: Αυγουστίνος Κούμουλος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ειριάννα Τσίτουρα
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Φωτογραφίες παράστασης και trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας
Παίζουν: Ευαγγελία Βουκάντση, Πάνος Κούλης, Δήμητρα Μπαντή, Δημήτρης Τσιγκριμάνης
Κάθε Δευτέρα, Τρίτη, στις 21:00
Εισιτήρια: από 7,50 ευρώ. [more.com]
Διάρκεια: 95 λεπτά.
*Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανήλικους.
Στην παράσταση υπάρχουν έντονες και γρήγορες αλλαγές φωτισμού.
