Ο πραγματικός λόγος που τρώμε ποπ κορν στον κινηματογράφο (vid)
Το ψημένο, βουτυρένιο άρωμα των φρεσκοψημένων κόκκων γεμίζει το λόμπι, δημιουργώντας ένα αισθητηριακό προοίμιο για την κινηματογραφική περιπέτεια που περιμένει τους θεατές. Καθώς η μηχανή ποπ κορν κάνει τα μαγικά της, μετατρέποντας τους σκληρούς κόκκους σε αφράτες φουσκάλες, δημιουργείται το σκηνικό για μια πατροπαράδοτη παράδοση που διαρκεί πάνω από 90 χρόνια.
Αυτή η αλμυρή και βουτυρένια λιχουδιά είναι τόσο αναπόσπαστο κομμάτι της κινηματογραφικής εμπειρίας. Ο Paul Dergarabedian, ανώτερος αναλυτής μέσων ενημέρωσης της Comscore, περιέγραψε τέλεια αυτή τη σχέση, λέγοντας στο CNN: «Το ποπ κορν και ο κινηματογράφος είναι τόσο άρρηκτα συνδεδεμένα όσο ο Fred Astaire και η Ginger Rogers, το φυστικοβούτυρο και η σοκολάτα- και, ως εκ τούτου, αντιπροσωπεύουν ίσως ένα από τα σπουδαιότερα δίδυμα στη σύγχρονη ιστορία».
Η κλίμακα της κατανάλωσης ποπ κορν είναι συγκλονιστική. Η AMC Theaters, η μεγαλύτερη κινηματογραφική αλυσίδα στις ΗΠΑ, αναφέρει ότι πουλάει ετησίως αρκετό ποπ κορν για να γεμίσει 222 πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων. Ωστόσο, αυτό το τέλειο και κερδοφόρο ζεύγος δεν ήταν πάντα ο κανόνας. Για πολλά χρόνια, οι κινηματογραφικές αίθουσες δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση με το σνακ.
Η ιστορία της ανόδου του ποπ κορν στην κινηματογραφική προβολή είναι γεμάτη ιστορία και δράμα. Σύμφωνα με το βιβλίο του Andrew F. Smith «Popped Culture: A Social History of Popcorn in America», πολλοί μύθοι περιβάλλουν την προέλευση του σνακ. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, το ποπ κορν δεν σερβιρίστηκε στην πρώτη Ημέρα των Ευχαριστιών. Αντίθετα, έφτασε στη Νέα Αγγλία στις αρχές του 19ου αιώνα, πιθανότατα από Αμερικανούς ναυτικούς που επέστρεφαν από τη Νότια Αμερική.
Μέχρι τη δεκαετία του 1840, το άνοιγμα του καλαμποκιού είχε γίνει δημοφιλής δραστηριότητα, χάρη σε εφευρέσεις όπως οι «συρμάτινες» μηχανές για το άνοιγμα του καλαμποκιού στη φωτιά. Οι πωλητές ποπ κορν άρχισαν να εμφανίζονται σε πανηγύρια, τσίρκα και στους δρόμους των πόλεων. Η δημοτικότητα του σνακ εκτοξεύτηκε στα ύψη και εμπορικές επιχειρήσεις όπως το Cracker Jack εδραίωσαν την ιδιότητά του ως βασικό συστατικό των γηπέδων. Ωστόσο, η σχέση μεταξύ του ποπ κορν και της κινηματογραφικής βιομηχανίας άργησε να αναπτυχθεί.
Στις αρχές του 20ού αιώνα εμφανίστηκε η «ομιλούσα ταινία», η οποία έφερε επανάσταση στην κινηματογραφική βιομηχανία και προσέλκυσε τεράστιο πλήθος κόσμου. Μέχρι το 1930, το εκπληκτικό νούμερο των 90 εκατομμυρίων ανθρώπων παρακολουθούσαν τον κινηματογράφο εβδομαδιαίως. Αυτό αποτελούσε μια επικερδή ευκαιρία για τους πωλητές ποπ κορν, αλλά οι ιδιοκτήτες των κινηματογράφων αρχικά αντιστάθηκαν. Θεωρούσαν ότι η πώληση παραχωρήσεων ήταν περιττή ενόχληση και κατώτερη της αξιοπρέπειάς τους. Εκείνες τις ημέρες, οι πλανόδιοι πωλούσαν Cracker Jack και ποπ κορν στους διαδρόμους, με αποτέλεσμα συχνά να δημιουργείται ένα χάος που κατέστρεφε τα πολύτιμα χαλιά που προορίζονταν να μιμούνται τα μεγάλα λόμπι των κινηματογράφων.
Σήμερα, η παράδοση συνεχίζεται. Η μυρωδιά του ποπ κορν σηματοδοτεί την έναρξη μιας καθηλωτικής εμπειρίας, όπου η απλή απόλαυση του να μασουλάς αυτό το αγαπημένο σνακ συμπληρώνει τη μαγεία του κινηματογράφου. Είτε πρόκειται να καθίσετε για ένα καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ είτε για μια ανεξάρτητη ταινία, το ποπ κορν παραμένει βασικό μέρος του κινηματογραφικού ταξιδιού, δημιουργώντας αναμνήσεις τόσο διαχρονικές όσο και οι ίδιες οι ταινίες.
