Ανθρώπινη η καρδιά μας, ξύλο τα ψέματά μας (vid)
Η ιστορία ξεκινά. Όταν ήμουν παιδί έλεγα ψέματα και η μύτη μου μεγάλωνε. Τώρα που μεγάλωσα λέω ψέματα και μεγαλώνει ο κόσμος. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό. Έτσι είναι όμως. Όταν ήμουν παιδί έξυνα τις πληγές μου και κομμάτια ξύλου έπεφτα στο χώμα. Πουλιά συνόδευαν το περπάτημά μου και αόρατα νήματα άγγιζαν τα σύννεφα και οδηγούσαν την καρδιά μου. Στοπ! Να σταματήσει παρακαλώ το παραμύθι. Εδώ κάνουμε θέατρο ενηλίκων, γεμάτο συμβολισμούς και αλληγορίες. Οι πρωταγωνιστές βγάζουν τα λάθος κοστούμια. Επιστρέφουν με τα σωστά. Παίρνουν τις θέσεις τους στη σκηνή και… πάλι στοπ. Ο σκηνοθέτης, με νεύρα, απορεί. Μα, γιατί είστε ξυπόλητοι; Δεν ακούγονται απαντήσεις. Μια απλή χειρονομία δείχνει κάτω. Τότε όλα γίνονται αντιληπτά, κρυστάλλινα σαν το γάργαρο νερό. Το έδαφος είναι που μας ενώνει, μας δονεί και μας σπρώχνει στη δοκιμασία του κόσμου τούτου. Το χώμα, το τσιμέντο, οι πέτρες μας δείχνουν ότι κάποτε, κάπου, υπήρξε, και θα υπάρχει, ένα παιδί που ζητούσε το συλλογικό θαύμα. Και όταν το βρήκε δεν σταμάτησε να μεταμορφώνεται. Το παιδί το έλεγαν Πινόκιο κι αν κάποτε ήταν ένας, τώρα, αύριο, είμαστε όλοι εμείς. Γιατί, ανθρώπινη η καρδιά μας, ξύλο τα ψέματά μας. Αυτοί είμαστε και πάντα θα αλλάζουμε. Για καλό; Για κακό; Ποιος ξέρει; Η παράσταση «Πινόκιο» μας έβαλε μέσα στο δίλημμα.
Τα ψέματα θα είναι πάντα εδώ
Η παράσταση που ανέβηκε στο Bios, το διάστημα 17/5 – 2/6, είχε τον τίτλο «Πινόκιο: Are you the same person as you were when you were a child?». Ο Γρηγόρης Χατζάκης [σύλληψη, σκηνοθεσία, φωτισμοί] πήρε το έργο του Κάρλο Κολόντι, «Οι περιπέτειες του Πινόκιο», και το έφερε στο «σήμερα», το πρόβαλλε στο «αύριο» και το εντόπισε στο «χθες». Δεν ήταν μόνο μια αλληγορία αυτό που είδαμε. Ήταν ο πραγματισμός του ντοκουμέντου, η αμεσότητα του video art, το μεδούλι της ψυχαναλυτικής προσπάθειας και το πάντρεμα σουρεαλισμού-ωμού ρεαλισμού. Η δράση θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε ένα διαμέρισμα, στο κέντρο της Αθήνας, και σε αυτό δυο άνθρωποι να τσακώνονται και να λένε: Μου είπες ψέματα! Δεν είσαι αυτός/ή που μου είπες, έδειξες κάποτε! Και κάπως έτσι έρχεται στην επιφάνεια, και το έκανε η παράσταση αυτό, το ερώτημα: μπορούμε να σταματήσουμε τις μεταμορφώσεις μας; Όπως φαίνεται, όχι. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποφύγουμε, με επιφύλαξη αυτό, την καφκική περίπτωση: Να μην ξυπνήσουμε μια μέρα και είμαστε ένα σκαθάρι που πασχίζει να αποφύγει τη συντριβή. Πέρα απ’ αυτό, τα ψέματα, οι αλλαγές και οι μικρές, μεγάλες, αποτυχίες μας, θα είναι εδώ. Ναι, δεν είμαστε φτιαγμένοι από ξύλο, αλλά πάνω σε «ξύλινα» λόγια πατάμε και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε, να αντέξουμε. Ο Γρηγόρης Χατζάκης είδε ένα κομμάτι των διαιρέσεων μας και μας το έδωσε με τον δικό του τρόπο.
Πειραματικό ύφος
Το πειραματικό ύφος της παράστασης ανέδειξε το ευαίσθητο και πολυπαραγοντικό θέμα της μεταμόρφωσης. Η διασκευή [Γρηγόρη Χατζάκης, Δώρα Παρδάλη, Χρήστος Καπενής] πάνω στο κείμενο του Joshua Rothman [New Yorker] έδωσε αυτό το αποσπασματικό, μα καλά συνεκτικό έργο. Το παραμύθι του Πινόκιο μπλέκεται με σκέψεις των Τόμας Μπέρνχαρντ, Σιμόν Βέιλ, Τζορτζ Σόντερς, κ.α, με ιστορικά [το ναυάγιο της Μέδουσας] και κοινωνικά γεγονότα [Το πείραμα του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, υπόθεση Άλεξ Τζόουνς]. Οι ηθοποιοί, Δώρα Παρδάλη, Χρήστος Καπενής, αφηγούνται την ιστορία του Πινόκιο και το πώς αυτή «ζει» και επιδρά μέσα μας. Μεταφέρουν τα λόγια και τα γεγονότα, συνδιαλέγονται με τις συνεντεύξεις διάφορων ανθρώπων που μιλούν για το κλασικό παραμύθι. Στην αυτοσχέδια σκηνή [Δανάη Χατζάκη] είναι ξυπόλητοι, η γείωση με την αλήθεια και με απλές και άμεσες κινήσεις δείχνουν και το πρόβλημα της επικοινωνίας των ανθρώπων σήμερα. Η Χλόη Αλιγάννη συνέβαλε σημαντικά στο κινησιολογικό κομμάτι, όπως και η γεμάτη δημιουργική ανησυχία μουσική του Βύρωνα Κατρίτση. Η παράσταση «Πινόκιο» ήταν φιλόδοξη, τολμηρή και βαθιά ανθρώπινη. Κρατήστε τα ονόματα των συντελεστών γιατί αξίζει να τους ανακαλύψετε.
Συντελεστές
Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Γρηγόρης Χατζάκης
Διασκευή: Γρηγόρης Χατζάκης / Χρήστος Καπενής / Δώρα Παρδάλη
Σκηνικά: Δανάη Χατζάκη
Κοστούμια: Lila Nova
Μουσική: Βύρων Κατρίτσης
Κίνηση: Χλόη Αλιγιάννη
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Κική Μπαρμπαβασίλογλου, Κική Σπανούδη
Φωτογραφίες: Φίλιππος Μαργαλιάς
Γραφιστική Επιμέλεια: Michelangelo Bevilacqua
Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη
Παραγωγή: What If?
Παίζουν:
Χρήστος Καπενής, Δώρα Παρδάλη
