Αξέχαστες σκηνές: Η βάφτιση και ο νέος «Νονός» (vid)
Η ζωή μας είναι εικόνες, στιγμές αποτυπωμένες στον φακό, στο μάτι μας. Με άλλα λόγια, ζούμε τις σκηνές που φτιάξαμε και αυτές που άλλοι έφτιαξαν για εμάς. Ο κινηματογράφος έχει τη δυνατότητα να ενώνει τα δύο και να κάνει την «ξένη» εμπειρία δική μας. Αυτό που βλέπουμε στο μεγάλο πανί μπορεί να περάσει το μάτι και να φτάσει στο πολύτιμο δωμάτιο που λέγεται «αναμνήσεις». Όταν ο δημιουργός, ο κινηματογραφιστής, πετυχαίνει τον σκοπό του, οικοδομεί δηλαδή αξέχαστες αναπαραστάσεις, τότε έχουμε κάτι πολύτιμο: ο θεατής βρίσκει σημεία αναφοράς που θα τον κάνουν πιο δυνατό, θα τον μορφώσουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο και θα πλουτίσουν τον κόσμο των συναισθημάτων του.
Η ιστορία της 7ης τέχνης μας έχει δώσει, και δίνει, πάρα πολλές σκηνές που έχουν γίνει κομμάτι της πορείας και της μνήμης μας. Σε τακτά διαστήματα θα σας αφηγούμαστε τη δική μας αντίδραση, ανάλυση, για κινηματογραφικές στιγμές που έμειναν για πάντα και κέρδισαν μια θέση στην καρδιά μας. Δεν θα λειτουργούμε μόνο με το συναίσθημα και το αυθόρμητο. Κάποιες φορές μπορεί να μένουμε μόνο σε αυτά. Θα ψάχνουμε, όμως, και στοιχεία, πληροφορίες και λόγια άλλων, ειδικών, για να μας βοηθήσουν να φωτίσουμε καλύτερα τις κινηματογραφικές σκηνές της ζωής μας. Ξεκινάμε με τον «Νονό».
Ένα ρέκβιεμ γεμίζει την οθόνη μας
Η πρώτη επιλογή έρχεται από το πρώτο μέρος του «Νονού». Ναι, υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές που μπορούμε να σταθούμε. Το ξεκίνημα, το κομμένο κεφάλι αλόγου, η απόπειρα δολοφονίας του Δον Κορλεόνε… Δεκτές οι ενστάσεις. Η στιγμή, όμως, που ο Μάικλ βαφτίζει το παιδί της αδερφής του και εκτελούνται οι εχθροί του, είναι συγκλονιστική. Όλα μελετημένα στην εντέλεια. Μια χορογραφία άψογα σχεδιασμένη, αυτό βλέπουμε, αυτό νιώθουμε σε εκείνο το σημείο της ταινίας. Ο Κόπολα αναδεικνύει την ομαδική δουλειά και γι’ αυτό μας κερδίζει αυτή η σκηνή. Η αντίθεση του μυστηρίου της βάφτισης με τις οργανωμένες δολοφονίες εντυπωσιάζει. Μεθοδικά κλιμακώνει τη δράση και όταν κορυφώνεται η σκηνή ξεσπά η βία, η ταπεινότητα και η υποκρισία. Σε αυτό το σημείο γίνεται «Νονός» ο Μάικλ. Εδώ κερδίζει τον τίτλο του Δον και εδώ ολοκληρώνεται η μεταμόρφωσή του. Το ήσυχο παιδί, ο ήρωας πολέμου, ο σεμνός νέος, παίρνει τη θέση του πατέρα του με αποφασιστικότητα και δολοφονικό στιλ. Στα 5:35 λεπτά που διαρκεί η σκηνή περνάνε από μπροστά μας ο οικογενειάρχης Μάικλ, η δήθεν αγάπη για τους δικούς του, το δέος της ιερής στιγμής και η μανία για την απόλυτη εξουσία. Ένα ρέκβιεμ γεμίζει την οθόνη μας. Πώς να αντισταθείς σε αυτήν τη σκηνή;
Η θεϊκή εντολή και η σατανική
Η σκηνή ξεκινά με το επιβλητικό εσωτερικό του καθεδρικού ναού. Ο Μάικλ και η Κέι ακολουθούν τον ιερέα και κρατούν το μωρό της Κόνι, της αδερφής του Μάικλ. Το εκκλησιαστικό όργανο παίζει και η προετοιμασία για τη βάφτιση ξεκινά. Την ίδια στιγμή βλέπουμε την προεργασία των εκτελεστών και την «αθωότητα» των ανυποψίαστων θυμάτων. Όταν ο ιερέας ρωτά τον Μάικλ αποτάσσεσαι τον σατανά; και αυτός απαντά, τότε οι ρυθμοί αυξάνουν, η ένταση δυναμώνει και με την καθαρότητα της αστραπής ολοκληρώνεται το χρίσμα του νεοφώτιστου με αυτό του Δον. Το ήρεμο, σταθερό και ανείπωτα ένοχο βλέμμα του Μάικλ «λέει» τα πάντα. Κανείς δεν αποτάσσεται τον σατανά, ίσα-ίσα. Το έργο του ολοκληρώνεται και αποθεώνεται. Ο ρυθμός της αφήγησης σε αυτή τη σκηνή είναι επιβλητικός. Η φωτογραφία, η καθαρότητα των πλάνων και φυσικά το μοντάζ κάνουν τη «βάφτιση» αλησμόνητη στιγμή. Ο σεβασμός στο ιερό, στη ζωή και ταυτόχρονα ο φόβος, το ανελέητο ξεκαθάρισμα. Εδώ, επιβεβαιώνεται και κάτι άλλο που έχει πει νωρίτερα ο Μάικλ: δεν είναι προσωπικό, είναι καθαρά επαγγελματικό. Η ήρεμη δύναμη της θεϊκής εντολής και της σατανικής σε κάτι λιγότερο από έξι λεπτά. Αυτή η σκηνή σίγουρα μπαίνει στην ανθολογία των σκηνών του παγκόσμιου σινεμά.
*Η φωτογραφία από imdb
