Νέος, αλλά... παλιός Έμινεμ
Ας πάμε πίσω, λίγο πριν το τέλος του 20ου αιώνα. Βρείτε το κατάλληλο σημείο θέασης, να μην υπάρχουν εμπόδια, και θαυμάστε το μεγαλείο του ράπερ. Ο Έμινεμ θα ανήκει αδιαπραγμάτευτα πάντα στους κορυφαίους του χιπ-χοπ. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της μουσικής του, της κουλτούρας του και αυτός που έκανε κράτησε την εξαίρεση δίπλα στον κανόνα. Ο λευκός που μπορούσε, μπορεί, να ραπάρει. Ο λευκός ξεπέρασε πολλούς μαύρους ραπ καλλιτέχνες. Ο λευκός με το «άρρωστο» flow. Ο λευκός με τους λυρικούς στίχους και τα ετερώνυμα πλάσματα που υπάρχουν στο μυαλό, στη σκέψη του. Ο λευκός που έγινε παράγοντας και μεγάλος παίκτης της βιομηχανίας της ραπ και του θεάματος. Ένα βήμα πιο πίσω από τους Dre, Snoop, Beasties, 2Pac, Biggie, Nas, Wu Tang. Και η υποχώρηση οφείλεται μόνο σε χρονικά αίτια. Έτυχε να γεννηθεί αργότερα. Αυτό. Παραγωγικότατος, πάντα προκλητικός και ποτέ αδιάφορος. Πάντα; Βάλαμε το ερωτηματικό και νιώσαμε περίεργα. Ο Έμινεμ είναι αδυναμία, είναι η πρώτη αγάπη (και παντοτινή), είναι αυτός που δεν θα σταματήσεις να θαυμάζεις. Παρ’ όλα αυτά, ας είμαστε αντικειμενικοί, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό. Η κρίση του καλλιτέχνη κάποιες φορές θολώνει, η προσπάθεια μένει στα απολύτως απαραίτητα και το νέο που παραδίδεται δεν είναι πάντα αναζωογονητικό και δροσερό. Μετά την ακρόαση του «The Death of Slim Shady (Coup de Grâce)», το κείμενο.
Το παρελθόν δεν συναντά το παρόν
Το καλλιτεχνικό μέγεθος του Έμινεμ είναι τόσο μεγάλο, που όταν ανακοινώνει κάτι, οτιδήποτε, αμέσως γίνεται αντιληπτό, μοιράζεται, τοποθετείται στη σφαίρα της αδημονίας και του ενθουσιασμού. Η είδηση για το νέο άλμπουμ δεν θα μπορούσε να έχει διαφορετική αντιμετώπιση. Αν δεν μας απατά η μνήμη μας, το «Houdini» ήταν το κομμάτι που βγήκε πριν το LP για να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Και τα κατάφερε. Οι προσδοκίες μεγάλωσαν και όταν το «The Death of Slim Shady (Coup de Grâce)» κυκλοφόρησε, χάθηκαν! Φυσικά και είναι Έμινεμ αυτή η δουλειά. Φυσικά και τον αναγνωρίζεις αμέσως. Φυσικά και σε οδηγεί στο θρυλικό, πια, παρελθόν. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Όλα τα ταυτοτικά στοιχεία του ράπερ είναι εδώ. Το κακό είναι ότι το παρελθόν δεν συναντά το παρόν, την ανανέωση δηλαδή, του καλλιτέχνη. Τελευταία αξιόλογη στιγμή ήταν το Kamikaze (2018). Γιατί; Διότι η δημιουργική ανησυχία ήταν εκεί, παρούσα. Πιο ψαγμένα sample, ποικιλία στο μουσικό πεδίο και γενναιοδωρία στον ραπ λόγο. Μετά, λοιπόν, το «Music to Be Murdered By» (2020), χλιαρός ο αντίκτυπός του, έρχεται αυτό το άλμπουμ και μας αφήνει μουδιασμένους. Ναι, ακούμε τον Έμινεμ, η κίνηση είναι Έμινεμ, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει καμία φρεσκάδα.
Δεν αρκεί ό,τι προηγήθηκε
Ο Έμινεμ «συνομιλεί» με το alter ego του, τον Slim Shady. Ο σκοπός είναι φιλόδοξος. Ο «θάνατος» της περσόνας που τον σύστησε στην παγκόσμια ραπ σκηνή είναι προκλητικός. Αυτό, ωστόσο, που ακούμε είναι ένας άνευρος αποχαιρετισμός. Η «καταστροφή» του φανταστικού χαρακτήρα δεν έχει την… τρέλα εκείνης της εποχής. Ο ανεξέλεγκτος, φαινομενικά, ρυθμός και το πρωτότυπο εκφραστικό ύφος του ξεκινήματος, εδώ δεν εντοπίζονται. Στην ουσία έχουμε μια αναπαραγωγή των όσων προηγήθηκαν. Το κάτι διαφορετικό, αυτό το twist που θα σε κάνει να χαμογελάσεις αυθόρμητα, θα σε κάνει να αφεθείς δίχως σκέψη, δεν υπάρχει. Ακούγοντας το «Houdini» κάτι τέτοιο περιμέναμε. Όμως, όχι. Εντάξει, καλή παραγωγή, αρκετές συνεργασίες, χωρίς να μένει κάποια, το «ραπάρισμα» πάντα ψηλά (αλίμονο), ωστόσο οι στίχοι και το μουσικό περιβάλλον δεν προσφέρουν κάτι ξεχωριστό. Η αντήχηση του παρελθόντος χάνεται στην επανάληψη της στιγμής. Εκτός από το «Houdini», κρατάμε τα «Renaissance», «Somebody Save Me». Αυτά.
*Ο Έμινεμ σε Spotify, Facebook, Twitter, Instagram. [Η φωτογραφία από την επίσημη σελίδα του στο FB].
