Αξέχαστες σκηνές: Η εικόνα και η ψυχή του τρόμου (vid)
Η σκηνή αυτή επιβεβαίωσε ότι ο τρόμος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας! Αν πιστεύετε ότι όλα είναι υπό έλεγχο, κάνετε λάθος. Αν πιστεύετε ότι μπορείτε να αποφύγετε τις απειλητικές σκέψεις πάλι λάθος κάνετε. Αν πιστεύετε ότι η δολοφονική διάθεση δεν θα σας δει ποτέ, ξανασκεφτείτε το. Ναι, κλείνουμε την κουρτίνα του ντους και είμαστε ασφαλείς. Ή μήπως όχι; Ναι, δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει πόμολο της πόρτας αθόρυβα. Ναι, δεν θα μπει κάποιος αθόρυβα. Ναι, κανείς δεν θα τραβήξει την κουρτίνα κρατώντας ένα κουζινομάχαιρο. Ναι καλά! Ο μέγας δημιουργός Άλφρεντ Χίτσκοκ έχει άλλη γνώμη. Ο τρόμος δεν είναι το αποτέλεσμα ξαφνικών στιγμών, προϋπάρχει και προετοιμάζεται από εμάς τους ίδιους! Οι ταραγμένες υπάρξεις, ψυχές, κουβαλούν το έρεβος μιας υποτιμημένης, αγνοημένης, παθολογίας. Η προσκόλληση στην απώλεια και στη λάθος ταυτότητα, μεταλλάσσει τις αδυναμίες της εξαπάτησης και της απιστίας σε δολοφονικές αφορμές! Μην παραξενεύστε. Όταν το γεμάτο τραύματα (σωματικά, ψυχικά) υποκείμενο αφήνεται μόνο του, τότε η λάθος διαδρομή, το λάθος βλέμμα, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου, απίθανη. Ο Χίτσκοκ μας δίνει με αφοπλιστική ακρίβεια την κορύφωση του ξεσπάσματος της απεγνωσμένης ψυχής. Ο τρόμος πάντα θα είναι εδώ, μην το αρνείστε.
Ο φακός είναι το μάτι και το μάτι ο φακός
Ο Χίτσκοκ πήρε την κάμερα και την έκανε το καλύτερο μέσο για την αποκάλυψη της ταραγμένης ψυχής. Ο φακός έγινε το μάτι και το μάτι ο φακός που όλα τα βλέπει και όλα τα φέρνει στο φως. Ο Χίτσκοκ υπήρξε ο σιωπηλός θεατής που όλα τα βλέπει και όλα τα σχεδιάζει στο μυαλό του. Η εισβολή στον χώρο του ιδιωτικού ήταν ο στόχος, αλλά ο τρόπος όχι αυτός που ξέραμε. Καμία πόρτα δεν θα άνοιγε απότομα και κανένα προειδοποιητικό σημάδι δεν θα «φώναζε» ότι είναι εδώ. Το μυστικό στις δημιουργίες του είναι το «χτίσιμο» της γνωριμίας του θεατή με το πρόσωπο του τρόμου. Ξέρεις ότι κάτι θα συμβεί, είσαι σίγουρος, αλλά δεν ξέρεις το πότε. Ο Χίτσκοκ κρατούσε τον χρόνο! Μοναδικό! Οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα, ήταν υποταγμένα στη θέλησή του και στην επιδίωξή του να καταλάβει την πληγωμένη ανθρώπινη ψυχή. Η διάσημη σκηνή από το «Ψυχώ» είναι η επιβλητική ερώτηση που επίμονα λέει: τι κάνει τον άνθρωπο να χάσει την ψυχή του και να φτάσει στο έγκλημα; Η απάντηση βρίσκεται στον ίδιο τον άνθρωπο και εκεί φτάνει στο φινάλε της ταινίας. Η στιγμή στο ντους βάζει τον θεατή μπροστά στον καθρέφτη και η αντανάκλαση είναι αμείλικτη.
Η κάμερα συλλαμβάνει κάθε μικρή κίνηση
Η σκηνή δεν διαρκεί πολύ. Ο Νόρμαν Μπέιτς (Άντονι Πέρκινς) παρακολουθεί τη Μάριον Κρέιν (Τζάνετ Λι) και έχει αποφασίσει να την εξοντώσει. Είναι απειλή γι’ αυτόν, είναι εισβολέας στον δικό του κόσμο. Και ο Χίτσκοκ μας δίνει την εκτέλεση του φόνου με απαράμιλλο τρόπο. Αφού έχει φροντίσει να μπει η απειλή στο δωμάτιο της πρωταγωνίστριας, πρώτα δίνει χώρο στην αναμενόμενη συμπεριφορά της ηρωίδας. Είναι κουρασμένη και θέλει να κάνει ένα ντους να χαλαρώσει. Βγάζει τα ρούχα της, τραβά την κουρτίνα και μπαίνει στην μπανιέρα. Δέχεται το ευχάριστο άγγιγμα, τη δροσιά, του νερού και αφήνεται. Όταν θα γυρίσει πλάτη στην κουρτίνα, η κάμερα θα μείνει στο πλάι της και θα δώσει το σήμα γι’ αυτό που έρχεται. Ο δολοφόνος μπαίνει αθόρυβα και τη στιγμή που τραβάει την κουρτίνα ξεκινά η μανία. Η αφηγηματική ταχύτητα αυξάνει απότομα και η κάμερα συλλαμβάνει κάθε μικρή κίνηση. Το πώς ανεβοκατεβαίνει το μαχαίρι, η κραυγή, η επαφή με τη λάμα, η παλάμη που γρατζουνίζει τα πλακάκια, το ξήλωμα της κουρτίνας, η πτώση, το κενό βλέμμα, το αίμα που συνοδεύει το νερό. Όλο είναι μελετημένα στην εντέλεια και μαζί με τη μουσική η σκηνή απογειώνεται. Χρειάστηκαν εφτά ημέρες για να γυριστεί και μια στιγμή για να μείνει στην αιωνιότητα.
