Λίγο ούζο και καλό, για να απογειώσει τις στιγμές μας
Μερικές φορές είναι δύσκολο να τους έχεις όλους ευχαριστημένους στην παρέα. Ξέρεις, είναι εκείνα τα Σαββατόβραδα που ο «φασαίος» φίλος σου έχει όρεξη για βόλτα κεντρικά στο alt μαγαζάκι που του πρότειναν τελευταία, ο άλλος ψηφίζει άραγμα σπίτι για επιτραπέζιο, η ψαγμένη κολλητή κάνει χαμό για να πάμε σε κάποιο τίμιο live που πέτυχε στα social μέσα στην εβδομάδα και της έκανε το κλικ. Κι είσαι κι εσύ που γενικά δεν χαλάς χατίρια κι ακολουθείς. Αλλά δεν ξέρεις προς τα πού!
Συνήθως, μετά από λίγη αντιπαράθεση (τι λίγη, debate πολιτικών αρχηγών θυμίζουν οι τύποι), θα βρεθεί η χρυσή τομή και η επιθυμία του ενός θα γίνει κανόνας για τους υπόλοιπους. Στην ουσία, όμως, ξέρω και ξέρουν πως το παν είναι να περάσουμε καλά και πως μικρή σημασία έχει ο προορισμός μπροστά στην καλή φάση. Άντε, και το καλό ούζο.
Κι όπου ωραία φάση, η αποσυμπίεση από την καθημερινότητα. Οι κανούριοι άνθρωποι, οι ωραίες μουσικές, το γέλιο που... ξορκίζει όσα δεν θέλεις να σκέφτεσαι ή τουλάχιστον τα διακωμωδεί.
Οι στιγμές που ενώνονται τα μυαλά, όπως όταν η ομάδα σου πιέζει για το γκολ της ανατροπής και νομίζεις ότι μπορείτε με τον νου να μετακινήσετε την τηλεόραση από την αφοσίωση. Ή που ενώνονται οι φωνές, όταν τραγουδάμε τα αγαπημένα μας κομμάτια στη συναυλία της Μαρίνας πάντα σαν να ναι η πρώτη φορά. Το ούζο Ματαρέλλη που μεσολαβεί γουλιά-γουλιά σε κάθε τέτοια περίσταση και απογειώνει τις στιγμές μας με την ιδιαίτερη γεύση από τον καλύτερο γλυκάνισο του κόσμου.
Για ένα Ματαρέλλη μπορεί να μου βγάζουν την... πίστη στην τελική άλλωστε. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Να τρωγόμαστε δηλαδή κάθε φορά για το μέρος, μόνο και μόνο για το αν θα πιούμε σε ταράτσα, σε καφενέ, σε καναπέ ή στο δρόμο με το «κούκλικο» μπουκαλάκι και τις βυσσινάδες στο χέρι.
Γιατί -κάμερα σε μένα- με κάποιον περίεργο τρόπο το μόνο πράγμα που σχεδόν ποτέ δεν διαφωνούμε είναι το τι (και πόσο) ούζο θα παραγγείλουμε. Είναι κι αυτό μια νίκη. Η Σοφία, εκείνη η ψαγμένη φίλη που λέγαμε, λέει πάντα για το ότι είναι βιολογικής καλλιέργειας. Εκείνη μας το σύστησε κι από τότε ακολουθούμε τυφλά, για το άρωμα και τη γεύση του.
Έχει και τα καλά του το brainstorming πάντως, δεν μπορώ να πω. Και μαθαίνεις να εκτιμάς αυτή τη γλυκιά «γκρίνια» του «πού θα πάμε σήμερα» όταν κάτι προκύπτει και το πλάνο του Σαββάτου ματαιώνεται. Το επόμενο ραντεβού μας, πάντως έχει κλειδώσει. Πέμπτη, εκτάκτως. Αφού δεν βρήκαμε εισιτήριο, το μενού λέει Εθνική Ελλάδος σαλονάτα για το 2/2 κόντρα στην Αγγλία, με το ουζάκι και τα κασκόλ παρέα. Αυτή τη φορά είναι η σειρά μου να διαλέξω μέρος και... activity, μου χρωστάνε.
Branded Content
