O Phil Diamond στο Gazzetta: « Το καλό πράγμα θα βρει τον δρόμο του» (vids)

• «Ό,τι καθόταν καλά στη φωνή μου το δούλευα…»
• «Θεωρώ, πάντως, ότι βρίσκομαι στο ευρύτερο φάσμα του ροκ»
• «Δεν θέλω να λέω βλακείες ή άδεια πράγματα»
• «Είμαι πάντα ανοιχτός σε ευκαιρίες»
• «Το διαφορετικό σε αυτό το live, για όσους με γνωρίζουν, είναι ότι θα πω κομμάτια που με έχουν σημαδέψει. Σε αυτά περιλαμβάνονται και ελληνικά»

Πώς να αποφύγεις το κλισέ; Δεν γίνεται. Γι’ αυτό, χωρίς περιστροφές, να ποια είναι η ετυμηγορία για τον Phil Diamond. Ο τύπος είναι διαμάντι! Το αδαμάντινο συνοδεύει και το ελληνικό όνομα, το Φίλιππος Διαμαντόπουλος. Και δεν χρειάζεται να τον γνωρίζεις. Ακούς τη φωνή του και καταλαβαίνεις. Hardcore ρόκερ που μπορεί να ανταποκριθεί κι σε άλλα μουσικά είδη, soul, R n B… Και ενώ έχει κάνει τα προσεκτικά βήματά του στα αγγλικά, στο αγγλόφωνο, ήρθε η ώρα να τον ακούσουμε και στα ελληνικά. Ετοιμάζει το πρώτο του ελληνόφωνο άλμπουμ και στις 21 Νοεμβρίου, στις 21:30, θα βρίσκεται στο «Μπαράκι της Διδότου», μαζί με τον Tom Yosi, για ένα γεμάτο ενέργεια live. O Tom Yosi είναι εξαιρετικός κιθαρίστας και τραγουδιστής, ταλεντάρα. Ο Phil Diamond δέχτηκε να μιλήσει στο Gazzetta και τον ευχαριστούμε.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση σε σένα είναι το καλλιτεχνικό σου όνομα, το «Phil Diamond». Είπα στην κόρη μου ότι θα κάνω συνέντευξη με έναν τραγουδιστή που τον λένε «Phil Diamond και μου είπε «ωραίο είναι, πιασάρικο». Το βρήκες, λοιπόν, τόσο εύκολα ή σε βρήκε;
Κατάγομαι από το Ευηνοχώρι Μεσολογγίου, μια μικρή κωμόπολη 3000(περίπου) κατοίκων. Εκεί, λοιπόν, ξεκίνησα, στα 17 μου, να παίζω μουσική μ’ έναν φίλο από το λύκειο. Καθώς ήμασταν επηρεασμένοι από την αγγλόφωνη μουσική που ακούγαμε, ξέρεις, Deep Purple, Ritchie Blackmore’s Rainbow, κ.α, και είχαμε πολλές προσδοκίες και όνειρα, αποφασίσαμε να βρετανοποιήσουμε ή αμερικανοποιήσουμε (sic) τα ονόματά μας. Εγώ έγινα ο Phil Diamond, από το Φίλιππος Διαμαντόπουλος κι αυτός ο George King, από το Γιώργος Βασιλόπουλος.

Το δικό σου είναι πολύ «ψαρωτικό». Ξέρεις, ασχολούμαι αρκετά με τη ραπ και με αυτό θα μπορούσες να είσαι ο ράπερ «Phil D».
Έχω και άλλο ψευδώνυμο, ξέρεις. Ακούω και στο PhD (γέλια).

Θα μπορούσες να είσαι hardcore ράπερ από το γκέτο των ΗΠΑ.
Είμαι hardcore ρόκερ.

Τι πιστεύεις ότι σε κάνει ξεχωριστό ως καλλιτέχνη; Τι έχεις καταλάβει; Απ’ αυτά που άκουσα, κατάλαβα ότι δεν είσαι ένας ακόμα καλλιτέχνης που τον βάλαμε να τον ακούσουμε, να τον καταναλώσουμε.
Κατ’ αρχάς σε ευχαριστώ.

Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί αυτό ποτέ;
Ποτέ!

«Ό,τι καθόταν καλά στη φωνή μου το δούλευα…»

Είναι η φωνή που σε κάνει ξεχωριστό;
Η φωνή και οι επιρροές μου. Είναι πολύ διαφορετικές. Ξεκινούν από τα 60’s και φτάνουν ως τα 90’s.

Η μεγαλύτερη επιρροή πια είναι; Η πιο σημαντική.
Οι επιρροές μου είναι δύο, τρεις, τέσσερις… 20! Ξεκινάω με τον Ίαν Γκίλαν, ο πρώτος που θαύμασα και προσπάθησα να τραγουδήσω. Μετά ήρθε ο Ρόμπερτ Πλαντ, ο Πολ Ρότζερς και ο Ντέιβιντ Κόβερντεϊλ από τους White Snake. Βέβαια, τον τελευταίο τον γνώριζα και από τους Deep Purple. Ε, μετά το κλασικό ροκ πέρασα στη soul.

Έχεις πάει σε διάφορα είδη, δεν είσαι μόνο ροκ.
Ναι. Στη soul ασχολήθηκα με τον Ουίλσον Πίκετ, Μάρβιν Γκέι, Αλ Γκριν, Τζέιμς Μπράουν… Με τον Μπράουν, να το πω έτσι, συνδέομαι με το ουρλιαχτό, το screaming, κάτι που έχω και γω. Γενικά ακολουθούσα τους τραγουδιστές. Ό,τι καθόταν καλά στη φωνή μου το δούλευα…

Το «έκλεβες».
Ναι και προσπαθούσα να το εντάξω στον δικό μου καλλιτεχνικό κόσμο. Η ανάγκη μου δεν ήταν να μιμηθώ κάποιον. Η μίμηση είναι το ξεκίνημα. Από κει και πέρα προσπαθούσα να έχω πάντα μια ταυτότητα. Με εκνεύριζε πάντα όταν μου έλεγαν α, ακούγεσαι ίδιος με αυτόν. Και συνεχίζοντας με τις επιρροές, φτάνουμε στα 90’s και στη Sade, πάμε στην περιοχή του R n B.

Δεν έμεινες μόνο σε άντρες τραγουδιστές, δεν είχε σημασία αν ήταν γυναίκα.
Όχι. Η Sade είναι η μοναδική γυναίκα που μπορώ να ξεχωρίσω ως επιρροή. Μετά είναι οι Μάξουελ και D’ Angelo, στον χώρο του R n B/neo soul. Τέλος, θα σου πω για τον τραγουδιστή που είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, αυτόν που προσπάθησα να τραγουδήσω και να φτάσω την εκφραστικότητά του, τον Τζεφ Μπάκλεη.

«Θεωρώ, πάντως, ότι βρίσκομαι στο ευρύτερο φάσμα του ροκ»

Συνεπώς, δεν μένεις σε ένα είδος, δοκιμάζεις.
Όχι δεν μένω σε ένα. Έχω δοκιμάσει, ασχοληθεί με αρκετά είδη.

Το πιο περίεργο με το οποίο έχεις ασχοληθεί; Το πιο extreme;
Το πιο extreme; Δεν ξέρω…

Extreme από την άποψη ότι σου φαινόταν αδιανόητο να το κάνεις.
Θα σου πω. Εγώ σπούδασα στη Θεσσαλονίκη. Πάω, λοιπόν, σε ένα ωδείο για να κάνω “τζαζ” φωνητική με την Βίκυ Αλμαζίδου και εκεί γνωρίζω τον κύριο Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ, θρύλος στη Bossa Nova. Ξεκίνησα, λοιπόν, να τραγουδάω Bossa Nova, παρά το γεγονός ότι δεν ξέρω πορτογαλικά.

Από καθετί διαφορετικό που δοκιμάζεις κρατάς και κάτι.
Σίγουρα!

Δεν μπορεί, λοιπόν, να σε κατατάξει κάποιος σε ένα είδος.
Δεν θα ήθελα να το δεχτώ κιόλας. Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες γενικά, όπως σε όλους μας πιστεύω. Αν γίνεται, πιστεύω ότι προκύπτει από την ανάγκη. Θεωρώ, πάντως, ότι βρίσκομαι στο ευρύτερο φάσμα του ροκ. Εδώ να σταθώ λίγο και στον Τζιμ Μόρισον. Για μένα είναι η βάση της ψυχεδελικής μουσικής. Σημαντική επιρροή κι αυτή. Ο τρόπος του και όλο αυτό που έκανε με τους Doors.

Ο τρόπος ζωής;
Όχι, εντάξει. Δεν βρισκόμαστε στα 60’s, 70’s.

Ο Μόρισον ήταν και φοβερός ποιητής.
Ναι, το γνωρίζω. Δεν έχω ασχοληθεί πολύ με αυτό το κομμάτι του.

Εντάξει, δεν μιλάμε για το κομμάτι των καταχρήσεων.
Ε, καλά…

Βέβαια, καταχρήσεις, λίγο-πολύ, όλοι κάνουμε.
Ναι.

«Δεν θέλω να λέω βλακείες ή άδεια πράγματα»

Εσύ έχεις ασχοληθεί κυρίως με το αγγλόφωνο ροκ.
Ναι και εδώ και στις ΗΠΑ που ήμουν.

Γιατί, ενώ είσαι Έλληνας, ασχολήθηκες με το αγγλόφωνο και ποιες ήταν οι δυσκολίες σε αυτό;
Για δύο λόγους. Πρώτον, οι επιρροές μου ήταν τέτοιες. Αυτοί που θαύμαζα τραγουδούσαν στ’ αγγλικά. Και δεύτερον, επειδή κώλωνα (sic) να γράψω στα ελληνικά. Είναι διαφορετικό το expose, όπως και να το κάνουμε.

Ήταν η αναπόφευκτη σύνδεση με τους ντόπιους καλλιτέχνες που σε αποθάρρυνε;
Όχι, δεν ήταν αυτό. Απλώς είναι ευαίσθητο θέμα για μένα οι στίχοι. Δεν θέλω να λέω βλακείες ή άδεια πράγματα. Θέλω αυτό που κάνω να έχει νόημα και να με εκφράζει.

Στ’ αγγλικά μπορούσες να το κάνεις αυτό πιο εύκολα;
Στ’ αγγλικά μπορούσα να εκφραστώ πιο εύκολα, να πω πράγματα που θα έπαιρναν από πάνω μου το βάρος της κρίσης. Γι’ αυτό και πήγα στις ΗΠΑ. Ήθελα να προσπαθήσω στο native κοινό, να δω τι ψάρια θα πιάσω.

Το να τραγουδάς εκεί αγγλικά δεν ήταν πρόκληση; Θα μπορούσαν να πουν «αυτός δεν έχει τη σωστή προφορά».
Η προφορά για μένα δεν ήταν ποτέ πρόβλημα στο τραγούδι.

Το έχεις εύκολα.
Ναι. Μου βγαίνει να έχω καλή προφορά. Όχι τέλεια, αλλά σωστή. Είναι μια ανάμεικτη προφορά. Όπως μου έχει πει κάποιος είναι interatlantic, διατλαντική. Είναι μίξη βρετανικής και αμερικανικής προφοράς. Σαφώς και καταλάβαιναν ότι δεν ήμουν native, ντόπιος, αλλά εκεί, στο Λος Άντζελες, είναι ανοιχτοί σε νέες φωνές, καλλιτέχνες. Με αγκαλιάσανε και πιστέψανε σε ό,τι είχα να δώσω.

Σε βοηθήσανε.
Ναι.

Ήταν απαιτητικοί όμως, έτσι;
Ήταν πολύ απαιτητικοί. Μιλάμε για τοπ μουσικούς. Όταν, όμως, χρειαζόμουν βοήθεια ήταν εκεί, πιστέψανε σε μένα. Εκεί έγινα καλύτερος στο να γράφω στίχους. Εκεί, κάποια μελανά σημεία στο στιχουργικό κατάφερα να τα μαζέψω. Τώρα πλέον σε αυτό το κομμάτι είμαι αρκετά αξιόπιστος.

«Είμαι πάντα ανοιχτός σε ευκαιρίες»

Αν έμενες στην Ελλάδα θα γινόσουν καλύτερος στο στιχουργικό; Ή θα σε αποθάρρυνε η κατάσταση και θα έμενες ένας τραγουδιστής που περιμένει στίχους άλλων;
Ποτέ δεν περίμενα στίχους άλλων. Αν και είμαι ανοιχτός σε κάτι τέτοιο. Ωστόσο, προσπαθώ να τραγουδάω δικούς μου στίχους.

Έχεις μεγαλύτερη ελευθερία.
Ναι και επίσης μου αρέσει να ελέγχω απόλυτα αυτό που κάνω, είμαι control freak. Επιπλέον, πρέπει να με εκφράζει απόλυτα αυτό που πρέπει να πω. Συνεπώς, αν μου δώσει κάποιος στίχους, θα πρέπει να με εκφράζουν 100%. Επιπλέον, όταν δεν κάνεις κάτι μόνος σου, μπορεί να υπάρξουν προβλήματα συνεννόησης. Παρ’ όλα αυτά, έχω τραγουδήσει και έτοιμο κομμάτι. Ας πούμε με τους Buzzhound, τη hard rock μπάντα μου από την Θεσσαλονίκη, το 2021 κυκλοφορήσαμε ένα βινύλιο και οι στίχοι ήταν έτοιμοι. Σε αυτό το άλμπουμ εγώ έγραψα μόνο ένα κουπλέ.

Βέβαια, για να τραγουδήσεις λόγια άλλου πρέπει να συμφωνείς απόλυτα.
Ε, ναι! Πρώτα απ’ όλα.

Δεν έχεις κάνεις εκπτώσεις στην καριέρα σου για χρήματα.
Όχι, αλλιώς θα είχα βγάλει λεφτά από τη μουσική.

Είχες, δηλαδή, την ευκαιρία να βγάλεις χρήματα από τη μουσική.
Ναι, είχα.

Σου πρότειναν πράγματα που ήταν ξεφτίλα;
Όχι ξεφτίλα μωρέ! Ήταν πολύ αξιοπρεπή πράγματα. Απλώς δεν με εκφράζανε. Το σκέφτηκα, βέβαια, δυσκολεύτηκα, πόνεσα…

Μπορεί να τα είχες και ανάγκη.
Σίγουρα δυσκολεύτηκα. Και δεν είναι εύκολο για μένα να λέω «όχι». Είμαι πάντα ανοιχτός σε ευκαιρίες.

Άρα, έχεις πει τα «όχι» σου.
Εντάξει, δεν είπα «όχι» στον Ρικ Ρούμπιν, αλλά έχω πει και γω μερικά.

Όταν λες ότι μπορούσες να έχεις βγάλει χρήματα…
Εντάξει, μη φανταστείς υπερβολικά πράγματα. Είχα, ωστόσο, ευκαιρίες για να φτιάξω μια πιο διακριτή καριέρα.

Αναφέρεσαι στο θέμα τη προώθησης;
Σε όλα.

«Το διαφορετικό σε αυτό το live, για όσους με γνωρίζουν, είναι ότι θα πω κομμάτια που με έχουν σημαδέψει. Σε αυτά περιλαμβάνονται και ελληνικά»

Απ’ ό,τι καταλαβαίνω, η καλλιτεχνική περσόνα συμβαδίζει με τον άνθρωπο Φίλιππο.
Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η μουσική ήταν ο τρόπος να εκφραστώ, να είμαι ο εαυτός μου. Μέσω αυτής διοχετεύω την προσωπικότητά μου, τις σκέψεις μου, με όποια δυσκολία και όποιες εκπτώσεις μπορούν να υπάρχουν. Αυτό, το τελευταίο, έχει να κάνει με ένα δικό μου holding back, να μη αφήνομαι, δηλαδή, να εκφραστώ ανεξέλεγκτα.

Ό,τι βλέπει ο κόσμος πάνω στη σκηνή είναι…
… true 100%.

Αυτή τη στιγμή τι θέλεις να εκφράσεις καλλιτεχνικά; Είδα ότι έχεις κάνει διάφορα project με διάφορα σχήματα. Με τους «Buzzhound», τους «The Blue Square»…
… με τους Adámas στις ΗΠΑ. Εκεί συνεργαστήκαμε με τον Roy Z, έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς στον χώρο του σκληρού ήχου, του μέταλ. Έχει κάνει παραγωγή στον Bruce Dickinson και σε άλλα μεγάλα ονόματα.

Τώρα, τι σε κινητοποιεί;
Τώρα είναι η πρώτη φορά που ένιωσα την ανάγκη να εκφραστώ και στα ελληνικά. Δεν είχα το θάρρος μέχρι τώρα. Το καλοκαίρι, όμως, που πέρασε μου έγινε ξεκάθαρο πως πρέπει να το κάνω αυτό. Σκέφτηκα τι κάνω; Γιατί τραγουδάω μόνο στ’ αγγλικά; Πρέπει να εκφραστώ και στα ελληνικά. Τώρα, λοιπόν, ετοιμάζω ελληνόφωνο δίσκο ως Phil Diamond. Παράλληλα, είμαι σε μια μπάντα, τους Λάηκα. Έχουμε ολοκληρώσει κομμάτι, το έχουμε ηχογραφήσει και είναι έτοιμο για κυκλοφορία. Παρεμπιπτόντως, ψάχνουμε για γραφίστα. Αν ξέρεις κάποιον…

Θες, λοιπόν, να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου στο ελληνόφωνο.
Είναι και αυτό, αλλά κυρίως είναι η ανάγκη μου, είναι κάτι που πηγάζει από μέσα μου. Είναι κάτι φοβιστικό για μένα, κάτι που έχω αποφύγει.

Το αποφεύγεις γιατί φοβάσαι να εκτεθείς σε μεγαλύτερο κοινό;
Να εκτεθώ στην ελληνική γλώσσα. Φοβάμαι μήπως πω κάτι ηλίθιο. Εχω μια ανασφάλεια.

Αν εκφράζει εσένα, τι σε νοιάζει;
Εντάξει, είναι προσωπικό θέμα.

Οι καλλιτέχνες δημιουργούν πρώτα για τον εαυτό τους. Δεν σκέφτονται τι θα πουν κάποιοι.
Αυτό που ανέφερες είναι μια λούπα που μπορείς να πέσεις. Όσο αυθεντικός κι αν προσπαθήσεις να είσαι, όσα χρόνια κι αν δραστηριοποιείσαι, μπορεί να πέσεις σε αυτή τη λούπα που λέει θέλω να ικανοποιήσω το κοινό. Εγώ θεωρώ ότι αυτά τα δύο, η δημιουργία και το κοινό, πρέπει να είναι στη σωστή αναλογία αν θες να ακουστεί το μήνυμά σου.

Ναι, πρέπει να σε ακούσει κάποιος.
Αυτό που θα κάνεις οφείλει να είναι καλογραμμένο. Άρα, το πρώτο έχει να κάνει με αυτό που θα παραχθεί. Ό,τι δίνεις πρέπει να είναι άρτιο, σε όλα τα επίπεδα.

Πρέπει να υπάρχει επαγγελματισμός.
Σίγουρα! Πρέπει να είναι άρτιο ρε παιδί μου αυτό που κάνεις. Εντάξει, εγώ είμαι και τελειομανής, δεν ξέρω… Ωστόσο, έχω ακούσει πολλά μαργαριτάρια στα ελληνικά και το επίπεδο, πολλές φορές, δεν είναι τόσο καλό. Επίσης, όσον αφορά εμένα, κάτι που με δυσκόλεψε να ασχοληθώ με το ελληνόφωνο, ήταν η έλλειψη παιδείας στα ελληνικά, δεν είχα το σωστό κριτήριο. Εδώ ήταν το λάθος μου, το μικρό αγκάθι αν θες. Δεν είχα κριτήριο πώς θα εκφραστώ σωστά στα ελληνικά. Τώρα κατάλαβα ότι δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο αυτό που κάνεις με την ψυχή και το μυαλό σου και η επικοινωνία του με την καρδιά σου.

Νομίζω ο Όσκαρ Ουάιλντ είχε πει ότι δεν υπάρχουν καλά και κακά βιβλία. Υπάρχουν καλογραμμένα και κακογραμμένα.
Ακριβώς! Η ιδέα είναι εκεί πάντα. Το θέμα είναι πώς θα την πάρεις και θα τη σμιλέψεις. Παράδειγμα. Κάποιος θα πάρει ένα κομμάτι μάρμαρο και θα φτιάξει ένα έκτρωμα. Θα το πάρει ένας άλλος και θα φτιάξει ένα αριστούργημα. Και πάλι όμως… Το έκτρωμα μπορεί να εκφράζει κάποιους, δεν ξέρεις ποτέ.

Αν είναι αληθινό…
Ναι, αυτό που κάνεις να είναι αληθινό πάνω απ’ όλα.

Πρέπει να πας έντιμα. Δεν μπορείς να παραμυθιάσεις τον άλλο, σε καταλαβαίνει.
Το καταλαβαίνεις εσύ πρώτος απ’ όλους.

Δεν θα ακολουθήσεις το κοινό αν θέλει περισσότερο ίδια κομμάτια;
Εγώ δεν το έχω βιώσει αυτό. Κάποιοι μπορεί να το έχουν βιώσει και να είναι εντάξει, δεν κρίνω. Μιλάω για μένα και εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να τραγουδήσω κάτι που δεν με εκφράζει. Ούτε μπορώ να γράψω κάτι που θα είναι στο στυλ έλα μωρέ τώρα, ποιος θα το καταλάβει.

Δεν ψάχνεις τη μεγάλη επιτυχία, ένα σουξέ, κάτι που να κάνει γκελ;
Αυτό είναι θέμα τύχης. Μπορεί να έχεις ένα αριστούργημα και να το ανακαλύψει το κοινό πολύ αργότερα. Τρελό παράδειγμα o Sixto Rodriguez. Αυτός ήταν αμερικανός καλλιτέχνης, της φολκ. Στις ΗΠΑ είχε πάει άπατος. Για κάποιο λόγο, όμως, ήταν σούπερ σταρ στη Νότια Αφρική, ιδίως την περίοδο του Απαρτχάιντ. Τον ήξεραν όλοι. Κάποια στιγμή, στις αρχές των 00’s, δημοσιογράφος από τη Ν. Αφρική πήγε στις ΗΠΑ και τον ανακάλυψε. Όταν αυτός πήγε στη Ν. Αφρική, ένα αμέτρητο πλήθος τον περίμενε στον αεροδρόμιο! Τρελή ιστορία! Δεν έχω τέτοια προσδοκία, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω.

Δεν είναι ότι με το ζόρι πρέπει να φτιάξεις μια επιτυχία.
Όχι. Και τα τραγούδια του Rodriguez είναι πολύ πιασάρικα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι το καλό το πράγμα θα βρει τον δρόμο του. Καλό είναι, λοιπόν, να μην κάνουμε εκπτώσεις. Καλό επίσης είναι να μην κάνουμε τα πράγματα ιδιαίτερα πολύπλοκα. Ο ήχος πρέπει να είναι άμεσος και απλοποιημένος. Μερικές φορές πέφτω στην παγίδα και σκέφτομαι να μην είναι τετριμμένο αυτό που θα πω. Τελικά δεν υπάρχουν τετριμμένα πράγματα. Είναι ο τρόπος που τα διοχετεύεις.

Άλλο το «απλό» και άλλο το «απλοϊκό», έτσι;
Ακριβώς!

Είναι δύσκολο αυτό. Να λες, δηλαδή, μεγάλα πράγματα με απλό τρόπο.
Μεγάλη ή μικρά δεν έχει σημασία. Η αμεσότητα είναι το ζητούμενο. Κάνουμε μουσική και η μουσική έχει τον λόγο μέσα και ο λόγος είναι η αρχή των πάντων. Είμαστε άνθρωποι και επικοινωνούμε με τη γλώσσα και περιορισμένα δεν μπορείς να εκφράσεις όλα τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου.

Η μουσική, πάντως, είναι ενιαία.
Η μουσική είναι ενιαία γιατί δημιουργεί ένα vibe, μια ατμόσφαιρα και μπορείς να πεις κάτι και να ακουστεί.

Όπως έγινε με τους ποιητές μας. Μέσω της μουσικής περάσανε στον λαό.
Ναι.

Την Πέμπτη, 21 Νοεμβρίου, παίζεις στο «Μπαράκι της Διδότου» με τον Tom Yosi.
Ο Tom είναι εξαιρετικός κιθαρίστας και τραγουδιστής, φοβερό ταλέντο. Συνεργαζόμαστε και είμαι πολύ χαρούμενος.

Έχετε συνεργαστεί και στο παρελθόν;
Όχ, πρώτη φορά. Κάναμε παρέα, το θέλαμε χρόνια και τώρα βρήκαμε την ευκαιρία να το κάνουμε. Το διαφορετικό σε αυτό το live, για όσους με γνωρίζουν, είναι ότι θα πω κομμάτια που με έχουν σημαδέψει. Σε αυτά περιλαμβάνονται και ελληνικά.

Θα ερμηνεύσεις πρώτη φορά ελληνικά κομμάτια;
Σαν Phil Diamond, σε live, ναι. Έχω τραγουδήσει άλλη μία φορά στα ελληνικά, όταν ήμουν φοιτητής. Φρικτή εμπειρία. Η μόνη επαφή με τα ελληνικά ήταν μέχρι τα 24-25, όταν και έφυγα για Αγγλία. Τώρα είναι απόλυτα αυθεντικά. Πάμε να εκφράσουμε συναισθήματα.

Ετοιμάζεις, όπως είπες, το πρώτο ελληνόφωνο άλμπουμ. Θα γίνουν εμφανίσεις πιο μετά;
Αυτή τη στιγμή επικεντρώνομαι στο να τελειώσει το άλμπουμ. Δουλεύω με τον παραγωγό Γιώργο Σκανδαλάκη, Κρητικός. Έχει κάνει κυρίως αγγλόφωνα πράγματα, αλλά ασχολείται και με τα παραδοσιακά. Είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτή τη συνεργασία. Έχω να κάνω μ’ έναν άνθρωπο που πίστεψε στο υλικό που το έδωσα. Το υλικό ήταν μισοδουλεμένο, με μισά τραγούδια λόγω του κόμπλεξ και της φοβίας μου απέναντι στο ελληνόφωνο. Ευτυχώς βρήκα έναν άνθρωπο που είπε πάμε να το κάνουμε!

Έχει τίτλο όλο αυτό;
Ακόμα δεν έχει. Θα το πω 40 χρόνια επιτυχίες (γέλια).

Όπως τα «Ημισκούμπρια».
Ωραία, θα το κάνω 30 χρόνια επιτυχίες. (γέλια).

Σε ευχαριστώ.
Και εγώ.

INFO

Phil Diamond-Tom Yosi

«Σε ρυθμούς και κραυγές»

Στο «Μπαράκι της Διδότου» [21 Νοεμβρίου]

Ώρα προσέλευσης: 21:00

Ώρα έναρξης: 21:30

Είσοδος: 10 ευρώ.

Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3642990

*Ο Phil Diamond σε Spotify, YouTube, Instagram