Το «G.T.K» ξανά και ξανά!
Το νέο άλμπουμ του ΛΕΞ «έσκασε» την Παρασκευή 22/11 και έγινε χαμός! Το «G.T.K», το όνομα του ράπερ, οι κριτικές, οι παρουσιάσεις, τα post, τα repost, το λεξιλόγιο του, οι αναφορές στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, τα κοινωνικά, τα δικά μας σχόλια, τα κομμάτια που ξεχώρισαν αμέσως, ο ΛΕΞ, ο ΛΕΞ, ο ΛΕΞ… Ο αναγνώστης διαβάζει, ακούει, πατάει το «play» και το «repeat». Και δώσε να ψιθυρίζουμε εμείς οι Αθηναίοι τη «Σαλούγκα», να κινούμαστε στο ρυθμό του Dof, του Ortiz, να ψάχνουμε τα κοινά σημεία με τις προηγούμενες δουλειές, να συγκρίνουμε, να σκεφτόμαστε αν αυτό το LP είναι καλύτερο από τ’ άλλα και… Δεν έχει «και». Η μουσική να ξεχύνεται, ο ραπ λόγος να γεμίζει χώρους, χρόνους, στιγμές, να επιστρέφει και να ταξιδεύει. Ξανά και ξανά. Και κάπου εδώ το κοινό, είτε του αρέσει ο ΛΕΞ είτε όχι, κλείνει το λάπτοπ, αφήνει το κινητό στην άκρη και φωνάζει «όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο, Αλεξίου και ΛΕΞ!». Ναι, τα λόγια του Τζιμάκου έρχονται και «κουμπώνουν» με το overdose ΛΕΞ. Καταλαβαίνουμε, κατανοούμε και αναγνωρίζουμε την κοινή λογική. Σεβαστό. Κάπου εδώ κρύβεται και εμφανίζεται το «αλλά» του γράφοντος, αυτού του αντιδραστικού τύπου που δεν ακολουθεί πάντα την κοινή οδό. Γι΄αυτό και θα γράψουμε το κείμενο για το νέο άλμπουμ του ΛΕΞ [σ.σ εκφράστε ελεύθερα την αγανάκτηση ή τον θαυμασμό σας].
Παίζει ακόμη
Το πόσες φορές έπαιξε το «G.T.K» στα ηχεία του υπολογιστή δεν έχει απάντηση. Ας πούμε αρκετές, πολλές, πάρα πολλές, παίζει ακόμη. Τώρα θα πει κάποιος, και θα το δεχτώ, γιατί τόση φασαρία για έναν καλλιτέχνη και ένα δίσκο; Η απάντηση δεν είναι εύκολη, αλλά ερμηνεύει το επίμονο συμπεριφορικό πλαίσιο κοινού, ειδικών και μη ειδικών. Ο ΛΕΞ, ξεκινώντας λίγο πριν μπουν τα 00’s, με τα Βόρεια Αστέρια, και φτάνοντας στην κρίσιμη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, είναι η κύρια αιτία εκτόξευσης του νέου ελληνικού ραπ. Αρέσει δεν αρέσει, αυτό είναι. Όταν μάθαμε για τον ράπερ που γεμίζει στάδια, γράψαμε γι’ αυτόν, γίναμε οι όψιμοι ακροατές του και μπήκαμε, προσπαθήσαμε, στον κόσμο που τον συνδέει με το κοινό που τον ακολουθεί. Τη μαζικότητα, λοιπόν, τη διαπιστώσαμε εύκολα. Τη «συνομιλία» με αυτούς που τον ακολουθούν ακόμη προσπαθούμε να την αποκωδικοποιήσουμε. Η μικρή μας εμπειρία πάνω σε αυτό το θέμα, έδειξε το εξής: ο ΛΕΞ προσπαθεί να ενώσει την αντικοινωνική δράση του χιπ-χοπ, αυτή, δηλαδή, που αντιδρά στην κοινωνική απαξία και στην πολιτική επίθεση, εξού και το αντικοινωνική, με τη σκληρά βιωμένη κοινωνική πραγματικότητα, τον λυρισμό του ύφους και την οργή του ραπ καλλιτέχνη. Φαίνεται να τα καταφέρνει και γι’ αυτό το κοινό επιστρέφει σε αυτόν με μανία. Πώς, λοιπόν, να μη γίνει φασαρία για τον νέο του δίσκο. Η φήμη και η μεγάλη αποδοχή έχουν καλό λόγο που ακολουθούν τον ΛΕΞ. Στιχουργικά, ρυθμικά σε γραπώνει γερά. Ναι, και άλλοι εκφράζουν την οργή, τον θυμό, το αίσθημα αδικίας, την υπαρξιακή ανησυχία. Ο ΛΕΞ, όμως, δίνει τον ίδιο χώρο σε αυτά που μας καθορίζουν, κυρίως στα χαμόγελα και στα δάκρυα μας. Ε, το «G.T.K» θα παίζει για πολύ καιρό και κείμενα, βίντεο, σχόλια, θα το ακολουθούν.
Ό,τι βλέπει γράφει, ό,τι ακούει ραπάρει
Πάμε και στο επίμαχο, στην αιτία της τρέχουσας «λεξομανίας» (sic). Ο ΛΕΞ πάει σε πιο κλασικά μονοπάτια. Το «μπιτ» (από Dof Twogee, Ortiz) είναι σταθερό, boom bap δοκιμασμένο, και «περπατάει» πολύ ωραία με τις γλυκιές μελωδίες του παρασκηνίου. Η αφήγηση του ράπερ εκφράζει αυτή τη συνύπαρξη και αναδεικνύει το μοναδικό, δικό του, στιχουργικό πεδίο. Τα λόγια του ΛΕΞ ακούγονται πεντακάθαρα και μαζί τα μηνύματα που αυτός στέλνει. Δεν υπάρχει κάτι κρυφό, ούτε κάτι το αινιγματικό. Ό,τι βλέπει γράφει, για ό,τι ακούει ραπάρει. Ναι, δεν ανήκει πια στην underground σκηνή και δεν παλεύει για την επιβίωση. Ίσως να υπάρχει και μια απόσταση. Το σίγουρο είναι ότι η ματιά του δεν προσπερνά το χθες και το πάντα σκληρό σήμερα. Εξακολουθεί να βρίσκει τον εαυτό του στους σημερινούς άτυχους και με ειλικρίνεια μιλά γι’ αυτούς και για τον εαυτό του. Το «G.T.K», το τέταρτο άλμπουμ μετά τα «Ταπεινοί και Πεινασμένοι (2014), «2χχχ» (2018), «Μετρό» (2022), αποτελείται από 11 κομμάτια (με μια συνεργασία, αυτή με τον Gue). Οι αντοχές και η ευαισθησία του ΛΕΞ είναι εδώ, ατόφιες. Το ευάλωτο και ταυτόχρονα τραχύ κοινωνικό σώμα «χορεύει» με το flow, τη συμπεριφορά και τον τρόπο εξιστόρησης του καλλιτέχνη. Η ζωή του δρόμου, το πνεύμα και οι κανόνες αυτού, θεμελιώνουν το εύληπτο και άμεσο τελικό αποτέλεσμα. Και το «G.T.K» [από τη Stay Independent] θα παίζει ξανά και ξανά. Θα παίζει μέχρι να σαρωθεί από το «όχι άλλο Νταλάρα, Πάριο, Αλεξίου και ΛΕΞ!».
