Στέλιος Καζαντζίδης: Δεν τον σβήνει κανένας! (vid)
Ο Καζαντζίδης δεν ξεχνιέται ρε! Κι ας μην τον άκουσα στην ακμή του, κι ας μην τον είδα σε ζωντανή εμφάνιση. Ο Καζαντζίδης είναι αυτός ο μύθος που συμπύκνωσε ο τεράστιος Άκης Πάνου. Αν βάλετε όλους τους τραγουδιστές σε ένα καζάνι, μισό Καζαντζίδη δεν κάνουν! Αυτό φέρεται να είπε ο μέγιστος στιχουργός-μουσικός. Και να μην το είπε, η αλήθεια του δεν αγνοείται, επιβάλλεται, δεν σβήνεται. Ο Καζαντζίδης είναι η φωνή μιας πονεμένης γενιάς και όσοι παλεύετε να βγάλετε τον μήνα θα έπρεπε να το ξέρετε, θα πρέπει να το καταλάβετε, θα πρέπει να το νιώσετε. Η μετανάστευση δεν είναι εύκολο πράγμα και ο Στέλιος ήταν εκεί, στη φωνάρα (sic) του ακούμπησαν πολλοί Έλληνες. Ο Καζαντζίδης είναι δρόμος -κυριολεκτικά-, είναι μονοπάτι, λεωφόρος, εθνική οδός. Ο Καζαντζίδης μπήκε σε στίχους ποιητών, καλά δεν το λέω ρε Κατερίνα Γώγου;, και στον προσωπικό ουρανό κάθε τραγουδιστή, ακροατή, φίλου, αδελφού, εχθρού. Ο Καζαντζίδης ήταν η ερώτηση και η απάντηση για πολλούς μεγάλους λαϊκούς ερμηνευτές. Ο Πασχάλης Τερζής για παράδειγμα. Ο πατέρας του τον ρωτούσε αν τραγουδάει σαν τον Στέλιο. Στη φωνή του κανείς δεν αντιστάθηκε, ούτε τα μηχανήματα. Ο κόσμος της νύχτας, της μέρας, αυτό το ξημερώνει και βραδιάζει, ορίστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Καζαντζίδη. Τον Καζαντζίδη ρε, δεν τον σβήνει κανένας, κανένας!
Οι πατεράδες μας, οι θείοι μας τον λάτρεψαν
Την Πέμπτη βγαίνει στους κινηματογράφους η ταινία «Υπάρχω». Η βιογραφία του Στέλιου στο πανί. Έχουμε ακούσει καλά λόγια και περιμένουμε την προσωπική θέαση-εκτίμηση. Κανονικά δεν πρέπει να ψάχνουμε αφορμές για να γράψουμε γι’ αυτόν. Ας είναι. Συνεχίζουμε στον ίδιο ρυθμό που με τον τρόπο του μας έδωσε, έμαθε. Σταθερά, αληθινά και με ταχύτητα φωτός. Οι πατεράδες μας, οι θείοι μας, τον λάτρεψαν και τον έκαναν εικόνισμα. Ναι, κυριολεκτικά. Μπαίνεις στο σπίτι του θείου και βλέπεις το πορτρέτο του Στέλιου. Μια στάση εδώ παρακαλώ. Το «Στέλιος» είναι προσφώνηση που κατακτήθηκε με κόπο, ιδρώτα, αίμα και κλάμα. Κι ας μην τον γνώρισες, κι ας μην τον είδες να περνά, είδες τη φωνή και είδες το βάσανο, το αδιέξοδο και την ελπίδα σου σε αυτόν, στο ηχόχρωμα και στους κόσμους που έφτιαξε η φωνή του. Πώς, λοιπόν, να μην τον προσφωνείς με το μικρό του όνομα; Συνεχίζουμε. Ο Καζαντζίδης αγαπούσε πάρα πολύ τη μάνα του, την κυρά Γεσθημάνη. Πρώτα ερχόταν αυτή και μετά ο κόσμος όλος. Ο Καζαντζίδης έμαθε τι σημαίνει μεροκάματο. Ο Καζαντζίδης έμεινε όρθιος μέσα σε καπνούς, βρισιές, απειλές, μαχαιρώματα. Ο Καζαντζίδης τραγούδησε για τελευταία φορά σε νυχτερινό κέντρο εκεί που είναι σήμερα το «Κύτταρο». Ο Καζαντζίδης μπορεί να αδίκησε τον εαυτό του, άλλους, να ήταν εγωιστής και άτεγκτος στις διαπραγματεύσεις του, μπορεί να φώναζε γι’ αυτούς που ήθελαν να του κλείσουν τη φωνή, όμως ποτέ, μα ποτέ, δεν κορόιδεψε όταν ανέβαινε στο πάλκο, όταν έγραφε στο στούντιο. Στιβαρός, σίγουρος, συνεπής, νικητής.
Σημείο αναφοράς του λαϊκού μας πολιτισμού
Ο Καζαντζίδης συνάντησε τον Άκη Πάνου έξω από τις φυλακές. Έτυχε. Τα είπαν οι δυο τους και οι αστυνόμοι φυλάγαν απ’ έξω. Δεν υπήρχε φόβος, υπήρχε σεβασμός. Ο Καζαντζίδης τραγούδησε σχεδόν όλους του μεγάλους στιχουργούς, συνθέτες. Ο Καζαντζίδης ανέδειξε κάθε κομμάτι που είπε και του πρόσφερε το ψίχουλο αθανασίας που του αναλογούσε. Ο Καζαντζίδης αγαπούσε τη θάλασσα και το ψάρεμα. Ό,τι έδινε η φύση το σεβόταν και με τον τρόπο του το επέστρεφε. Για τον Καζαντζίδη έγινε λαϊκό προσκύνημα και το καντήλι του δεν μένει ποτέ χωρίς λάδι και φωτιά. Ο Καζαντζίδης πήρε τον μόχθο, τις πληγές, κάθε εργάτη και τις «έραψε» πάνω στο δέρμα της ψυχής της εργατικής, λαϊκής τάξης. Αν η νέα γενιά δεν μπορεί την «κλάψα», τη «μιζέρια» και κάνει λόγο για «γραφικότητα», ας ρωτήσει τους πιο παλιούς, ας ακούσει τα τραγούδια, ή ας απαντήσει στη Γώγου που αναρωτιέται να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις. Ο Καζαντζίδης είχε καταγωγή από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία. Ο Καζαντζίδης έγινε σημείο αναφοράς του λαϊκού μας πολιτισμού, έγινε σύμβολο διαχρονικό και καταφύγιο παντοτινό. Κάποτε γράψαμε γι’ αυτόν Special άρθρο. Το κάποτε, όμως, είναι τώρα και πάντα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί τα λόγια για τον Στέλιο δεν τελειώνουν ποτέ. Ο Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1931 και πέθανε, σωματικά, στις 14 Σεπτεμβρίου 2001. Ο Καζαντζίδης ρε, υπήρξε, υπάρχει και θα υπάρχει!
