Το στεφάνι της... ντροπής για την Marfin
Την Παρασκευή, γράφτηκε ακόμα ένα μαύρο κεφάλαιο στην τραγωδία της Μαρφίν. Στην επέτειο επτά χρόνων από εκείνη την 5η του Μάη, κλιμάκιο βουλευτών της Χρυσής Αυγής κατέθεσε στεφάνι στη Σταδίου. Δεν έφταναν όλα στις οικογένειες, η ανείπωτη θλίψη της απώλειας, το γεγονός ότι φυσικοί αυτουργοί παραμένουν άγνωστοι (υπάρχει καταδίκη σε πρώτο βαθμό των υπευθύνων της τράπεζας), βλέπουν τώρα τα παιδιά τους να σκυλεύονται από εκπροσώπους του χειρότερου δείγματος της κοινωνίας, για ίδιον όφελος. Από πού κι ώς πού; Τι δουλειά έχει η Χ.Α. να «διεκδικεί» τους νεκρούς της Μαρφίν; Ομως αυτά συμβαίνουν όταν αφήνουμε τρεις νέους ακόμα και μετά θάνατον εκτεθειμένους, χωρίς πέπλο ασφαλείας, έρμαια και πάλι ασυνειδήτων.
Δεν είναι οι μόνοι που έχουν βρεθεί χωρίς υπεράσπιση. Η πορεία της 5ης Μαΐου 2010 ήταν μία από τις μεγαλύτερες στη νεότερη ιστορία της χώρας. Περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι είχαν κατέβει στους δρόμους της Αθήνας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της ΓΣΕΕ που είχε κηρύξει γενική απεργία. Σύμφωνα με τις ανταποκρίσεις, τη μεγάλη μάζα αποτελούσαν «απλοί» άνθρωποι, μαμάδες, μπαμπάδες, φοιτητές, συνταξιούχοι, οι περισσότεροι από τους οποίους διαδήλωναν αχρωμάτιστοι και ακομμάτιστοι ενάντια στο επώδυνο πακέτο μέτρων. Επτά χρόνια τώρα, χιλιάδες άνθρωποι κουβαλούν μια μαύρη σκιά, έχοντας στοχοποιηθεί από κάθε λογής επιτηδείους αλλά και πολιτικές δυνάμεις ως περίπου συνένοχοι, στη λογική της συλλογικής ευθύνης. Ομως η διάχυση των ευθυνών, ένα διαφορετικό, μακάβριο «μαζί τα φάγαμε», εξυπηρετεί συμφέροντα από όλες τις πλευρές.
Τι θα γινόταν άραγε εάν την επομένη ημέρα της τραγωδίας είχαν ενωθεί οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου, με προεξάρχουσες εκείνες της Αριστεράς, μαζί και οι μεγάλοι συνδικαλιστικοί φορείς, και είχαν διατρανώσει την καταδίκη της επίθεσης, τη συντριβή τους για το συμβάν, δεσμευόμενοι ξεκάθαρα και πειστικά ότι θα λάβουν μέτρα να μην παρεισφρέουν τέτοια στοιχεία ανάμεσα στους διαδηλωτές; Τι θα κόστιζε να άφηναν κάθε χρόνο ένα στεφάνι στον τόπο της τραγωδίας; Ποιος θα τολμούσε να καπηλευθεί τους τρεις θανάτους και να ενοχοποιεί έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο γι’ αυτούς; Ομως τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, σε μια πικρή διαπίστωση ότι ούτε μπροστά σε μια ανθρώπινη τραγωδία δεν επιτυγχάνεται συναίνεση και υπέρβαση των αγκυλώσεων. Επτά χρόνια μετά, η Αγγελική, η Παρασκευή και ο Επαμεινώνδας δεν έχουν δικαιωθεί, αντίθετα με όσους χωρίζουν τους νεκρούς σε δικούς μας και των άλλων.
Πηγή: kathimerini.gr
