Η «αριστερά» και η «δεξιά» που δεν χρειαζόμαστε

Ζούμε σε μια χώρα που η «επίσημη» ανεργία βρίσκεται στο 22% και η πραγματική υπολογίζεται από την ΕΚΤ στο 31,3%. Σε μια χώρα με κατοίκους που έχουν χάσει μέσα σε μια επταετία το 40% της περιουσίας τους. Σε μια χώρα που χάνει μια ολόκληρη γενιά, η οποία αναγκάζεται να μεταναστεύσει μπας και βρει κάποια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Σε αυτή την χώρα λοιπόν, το μείζον πολιτικό θέμα των τελευταίων ημερών είναι η «αριστεία» και η «σημαία». Τώρα σειρά παίρνουν οι δηλώσεις του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση περί «χριστιανών ορθοδόξων» και οι κόντρα ανακοινώσεις της Νέας Δημοκρατίας που σίγουρα θα «μας βγάλουν» μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο.

Βέβαια, είναι λογικό αυτό που συμβαίνει. Η αλήθεια είναι ότι η Νέα Δημοκρατία δεν μπορεί να κάνει καμία ουσιαστική κριτική στην οικονομική πολιτική που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είναι αποτέλεσμα των Μνημονίων και των υποχρεώσεων που έχουμε απέναντι στους δανειστές. Το μόνο που μπορεί να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση είναι να λέει ότι αυτή θα ήταν καλύτερη διαχειρίστρια αυτής της πολιτικής.

Μόνο που το συγκεκριμένο αφήγημα δεν «πουλάει», δεν είναι καθόλου «σέξι».

Οπότε τι μένει; Η «ιδεολογική» αντιπαράθεση σε ζητήματα τουλάχιστον δευτερεύουσας σημασίας. Η σημαία, οι κληρώσεις, η «αριστεία», άντε και κανένας Ρουβικώνας. Και εκεί η Νέα Δημοκρατία αυτοπαγιδεύεται ανάμεσα στις δικές της αναχρονιστικές λογικές, γιατί ας μην ξεχνάμε πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκτός από τον «μεταρρυθμιστές-φιλελεύθερους» Μητσοτάκηδες έχει και τους Γεωργιάδηδες, τους Βορίδηδες, τους Σαμαράδες και τους Μπαλτάκους του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση και υπερτονίζει από την μεριά του τα αριστερά του «φρονήματα». Στα λόγια βέβαια. Γιατί στην πράξη, η πολιτική που ακολουθεί μόνο αριστερή δεν είναι.

Ο «αριστερός» δεν βγαίνει στην τηλεόραση για να πει ότι δεν «είμαστε λαός ορθόδοξος», ενώ δεν έχει κάνει τίποτα για τον ουσιαστικό διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα έχει δείξει πως ακολουθεί πιστά τις –πολιτικές– επιταγές της εκκλησίας και βέβαια συνεχίζει τις φορο-ελαφρύνσεις.

Ο «αριστερός», όταν η δικαιοσύνη αποφασίζει ότι δεν αποτελεί βλαπτική μεταβολή για τον εργαζόμενο η μη καταβολή μισθών βάσει της ισχύουσας νομοθεσίας δεν κάθεται να ωρύεται στις τηλεοράσεις και στα Μέσα για την «κακή δικαιοσύνη». Αλλάζει τον Νόμο, κάτι το οποίο μπορεί να κάνει και εύκολα έχοντας την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Και κάπως έτσι εν μέσω «άριστων», «σημαιοφόρων» και λοιπών, η πιο ουσιαστική για την ζωή του Έλληνα πολίτη, νομοθετική πρωτοβουλία ήρθε από το ΚΚΕ. Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά.

Πηγή: reader.gr