Τρεις του Σεπτέμβρη να... γελάς

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έχει προσπαθήσει και στο παρελθόν να οικειοποιηθεί τον ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Και μάλιστα επισήμως με εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο, από κοινού με την ομάδα αποχωρησάντων ΠΑΣΟΚων “Νέος Αγωνιστής” που συμμετείχε στον ΣΥΡΙΖΑ-Ενιαίο Κοινωνικό Μέτωπο, το 2012 στη Νίκαια.

Το άρθρο του πρωθυπουργού, έχει και μια αστεία πτυχή. Το πρωτοσέλιδο “χτύπημα” έχει τίτλο “Ήταν ψεύτης ο Ανδρέας Παπανδρέου;”, ενώ στις εσωτερικές σελίδες, η υποκρισία του Ανδρέα εμφανίζεται ως δεδομένη και το ζήτημα είναι το “πόσο”. “Πόσο ψεύτης ήταν τελικά ο Ανδρέας Παπανδρέου;”. Κανένα από τα δύο ερωτήματα δεν απαντάται βέβαια ευθέως, ώστε κανείς να μην μπορεί να εγκαλέσει τον πρωθυπουργό για τη θέση του.

Long story short, που λένε και στο χωριό μου, ο Αλέξης Τσίπρας, δικαιώνει τον Ανδρέα Παπανδρέου, ενώ παρεμπιμπτόντως έχοντας αποθεώσει κατά καιρούς, Κωνσταντίνο και Κώστα Καραμανλή αλλά και Ανδρέα Παπανδρέου, έχει αφήσει μοναδικό υπεύθυνο της πορείας της μεταπολίτευσης τον Κώστα Σημίτη και λιγότερο τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.

Μιλώντας για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός προβάλλει τον εαυτό του στο πρόσωπο του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ. Αποκρούει υποκριτικά και μόνο για τις εντυπώσεις τον ισχυρισμό πως ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η συνέχεια του παλιού ΠΑΣΟΚ, του... ορθόδοξου για να τον δεχθεί αυτοαναιρούμενος στην τελευταία φράση του κειμένου του και μάλιστα “με υπερηφάνεια”.

Αν υπάρχει μια φράση σε όλο το κείμενο που μπορώ να συμφωνήσω με τον πρωθυπουργό, είναι αυτή που ο ίδιος... δεν εννοεί. Ότι δηλαδή οι διαφορές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ είναι εμφανείς δια γυμνού οφθαλμού. Πράγματι. Το ΠΑΣΟΚ, ήταν όλα όσα δεν υπήρξε ποτέ ο ΣΥΡΙΖΑ. Κόμμα με λαϊκή βάση, με συμμετοχή στο κίνημα, με μέλη ανθρώπους με αγώνες, με οργανώσεις που είχαν παρέμβαση στον χώρο ευθύνης τους. Είπε όμως ψέμματα, εξαπάτησε, εξαγόρασε συνειδήσεις και έκανε τον “Αυριανισμό” mainstream. Οι τελευταίες όμως είναι οι ομοιότητες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ και όχι οι διαφορές τους. Το σκίσιμο του μνημονίου του 2015 ήταν το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο” και οι βάσεις του θανάτου που φεύγουν, του 1981.

Το ΠΑΣΟΚ όμως επέδειξε αξιομνημόνευτη αντοχή όχι λόγω ηγέτη, αλλά επειδή απέκτησε καλώς ή κακώς, ρίζες στο λαό. Ακύρωσε έτσι ακόμα και την ρήση Κατσιφάρα πως “χωρίς τον Ανδρέα, δεν θα μας ήξεραν ούτε οι θυρωροί της πολυκατοικίας μας”. Δέκα χρόνια αυτοδύναμων κυβερνήσεων και τρια ακόμα με συμμετοχή σε συμμαχικές, μετά τον θάνατο του ιστορικού ηγέτη και ιδρυτή του, το αποδεικνύουν. Ποιος όμως μπορεί να φανταστεί τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα;

Ένα κόμμα που δεν είχε ποτέ σοβαρή οργανωμένη βάση, που η μόνη του σχέση με αγώνες είναι η υιοθέτησή τους από τηλεοράσεως είναι καταδικασμένο να “πεθάνει” με τον παραγκωνισμό του ηγέτη του. Όχι δεν ζούμε την επανάληψη της ιστορίας ως φάρσα. Ζούμε την διαχρονική τραγωδία της ανάθεσης της... σωτηρίας σε κάποιον “ηγέτη”.

Πηγή: reader.gr