H πτήση του τρόμου
Εχω μία πολύ ωραία μπλούζα, την οποία φοράω με καμάρι. Γράφει: "I survived the Saba landing". Επέζησα από προσγείωση στη Σέιμπα!
Μη γελάτε, δεν είναι αστείο. Αλλοι έβγαιναν από το αεροπλάνο και φιλούσαν το έδαφος...
Στο ολλανδικό νησάκι Σέιμπα (Saba), που δεν είχε βολικό σημείο ούτε για αγκυροβόλιο, κατασκευάστηκε ο μικρότερος εμπορικός διάδρομος προσγείωσης στον πλανήτη, με μήκος 400 μέτρων.
Φτιαγμένος πάνω σε μία χερσόνησο λάβας, από κάποια αρχαία έκρηξη του σβησμένου ηφαιστείου από το οποίο γεννήθηκε το νησί, στην καρδιά της Καραϊβικής. Εξυπακούεται, ότι μόνο μικροσκοπικά αεροπλανάκια μπορούν να προσγειωθούν εκεί.
Και είναι λιγότερο τρομακτικό απ'ό,τι ακούγεται. Ενα 12θέσιο αεροσκάφος χρειάζεται λιγότερα από 150 μέτρα για να τροχιοδρομήσει. Παιχνιδάκι, για τους γενναίους πιλότους της Winair!
Ο δικός μας ο καπετάνιος είχε για "συγκυβερνήτη" τον 8χρονο γιο του. Ο οποίος κοιμόταν του καλού καιρού.
Με μία τρίδιπλη δόση από το τοπικό ρούμι, μας έφυγε και η χλωμάδα από το πρόσωπο. Στα σουβενιράδικα της Σέιμπα, το μπλουζάκι που αγοράζουν τα χλωμά πρόσωπα κάνει χρυσές δουλειές.
Η Σέιμπα, για να μη ψάχνετε, είναι το νησί του Κινγκ Κονγκ από την ομώνυμη ταινία. Ενα σκεπασμένο με ζούγκλα βουνό, που ορθώνεται απειλητικά μέσα από τη θάλασσα.
Το έχω δει, το ίδιο έργο τρόμου, και στη γειτονική Μοντσεράτ, όπου το αεροπλανάκι ήταν λίγο πιο μεγάλο από το αυτοκίνητό μου και λίγο πιο μικρό από το δικό σας. Χωρούσε 8 στριμωγμένους χριστιανούς και 4-5 βαλίτσες. Γνωρίζεις και κόσμο έτσι.
Πιο παλιά, υπήρχε μεγαλούτσικο αεροδρόμιο στο νησί. Ωσπου, έσκασε το ηφαίστειο Σουφριέρ και το έκανε στάχτη και μπούρμπερη. Αυτό συνέβη το 1995. Η έκρηξη συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το μισό νησί είναι σήμερα θαμμένο κάτω από ένα στρώμα 5-6 μέτρων τέφρας, στο οποίο κάναμε και ράλι με τζιπάκι 4x4. Προεξέχουν μόνο κάτι άλλοτε υπερήφανα καμπαναριά, από τις εκκλησίες της κατακαημένης πρωτεύουσας Πλύμουθ. Και ο πύργος ελέγχου του παλαιού αεροδρομίου.
Με τιτάνια προσπάθεια και με τη βοήθεια της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, οι κάτοικοι που αρνήθηκαν να φύγουν έφτιαξαν έναν μικροσκοπικό διάδρομο στην ασφαλή πλευρά του νησιού και εγκαινίασαν εκ νέου τα αεροπορικά δρομολόγια, από τη διπλανή Αντίγκουα. Είκοσι χρόνια τώρα, ξορκίζουν τη θεά των ηφαιστείων, Πέλλε. Τον πλήρωσαν αυτοί τον φόρο τους.
Η σφραγίδα του τελωνείου της Μοντσεράτ είναι ένα πράσινο τριφύλλι, φόρος τιμής στη μαμά Ιρλανδία απ'όπου κατάγονται οι παλιές οικογένειες του νησιού. Το έδειξα στον Βασίλη Σπανούλη ενώ περιμέναμε στην ουρά κάποιου ευρωπαϊκού αεροδρομίου κι εκείνος με κοιτούσε σαν να ήμουν εξωγήινος.
Το επαρχιακό αεροδρόμιο του εθνικού πάρκου Τσιτουάν στο Νεπάλ δεν είναι ασφάλτινο, αλλά χορταρένιο. Κανονικός αγρός. Καιρού επιτρέποντος, έρχονται εδώ για να περιμαζέψουν τουρίστες δύο αεροπλάνα την ημέρα από την πρωτεύουσα Κατμαντού, ένα το πρωί και ένα το απόγευμα.
Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας, βόσκουν στον διάδρομο προσγείωσης αγελάδες!
Το boarding pass της φοβερής Yeti Airlines εικονίζει μία τίγρη, έναν ελέφαντα και το όρος Έβερεστ. Αγελάδα έπρεπε να βάλουν, όχι άγρια θηρία. Αυτή είναι που κάνει κουμάντο στο βουκολικό αεροδρόμιο του Τσιτουάν.
Δις ημερησίως, ηχεί στο χωράφι εκκωφαντική σειρήνα, σαν αντιαεροπορική. Σε ελεύθερη μετάφραση, ο συναγερμός σημαίνει: "Μαζέψτε τα βόδια σας, γιατί σε 20 λεπτά καταφτάνει το σιδερένιο πουλί".
Ευτυχώς για όλους, τα γελάδια έχουν συνηθίσει αυτή την παράξενη γυμναστική και απομακρύνονται υπάκουα, μαζί με σκυλιά, γατιά, κοκόρια, πάπιες, λαγούς και άλλα ζούμπερα.
Δεν έχει αναφερθεί ακόμη δυστύχημα λόγω περιπάτου αδέσποτης αγελάδας τη στιγμή της προσγείωσης 20θέσιου αεροσκάφους. Προτιμώ να μη σκεφτώ ποιο από τα δύο είναι πιο δυνατό.
Ανήκω σε εκείνους τους αναίσθητους, που δεν φοβούνται καθόλου το αεροπλάνο. Αισθάνομαι ασφαλέστερος μέσα σε μια τσίγκινη άτρακτο στον αέρα, παρά στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου. Και κοιμάμαι σαν πέτρα μόλις ακουμπήσω αεροπορικό κάθισμα.
Εμπιστεύομαι τις στατιστικές, την τεχνολογία και το τυχερό μου αστέρι. Περισσότερο τρέμω τον αυτοκινητόδρομο Αθηνών-Πατρών και τους κοπρίτες που περνούν τις διασταυρώσεις με κόκκινο μέσα στην πόλη, παρά τα πολύχρωμα αεροσκάφη-κονσερβοκούτια και τις ηλεκτρικές καταιγίδες των τροπικών.
Το ταξιδιωτικό μου όνειρο, ένα από τα πολλά, είναι να πετάξω για τη Λούκλα, της οποίας το αεροδρόμιο (κεντρική φωτο) κρύβεται φωλιασμένο στα 2.850 μέτρα ανάμεσα σε θεόρατες κορυφές των Ιμαλαϊων.
Δεν έχει δρόμους στην κοιλάδα Κούμπου ούτε τρένα. Καλά καλά δεν έχει ηλεκτρικό ρεύμα. Στη Λούκλα φτάνεις μόνο με τα πόδια ή με αεροπλανάκι που κάνει ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα σε απόκοσμες βουνοκορφές 8.000 μέτρων. Να συνεχίσω ή θα απομακρύνετε πρώτα τα μικρά παιδιά;
Η απομακρυσμένη αλλά πολύβουη Λούκλα είναι η πύλη του Εβερεστ, αλλά μόνο όταν έχει λιακάδα και άπνοια. Ειδάλλως, δεν το ρισκάρει ούτε Νεπαλέζος πιλότος. Κι ας είναι οι καλύτεροι του κόσμου.
Ο διάδρομος στο "Τένζινγκ-Χίλαρι" είναι ανηφορικός για τα αεροπλάνα που προσγειώνονται και τελειώνει, αδιαπραγμάτευτα, σε μία απότομη ορθοπλαγιά. Εκείνα που απογειώνονται τρέχουν πανικόβλητα στον κατήφορο και ξεκινούν την πτήση τους με σύντομη βουτιά σε απύθμενο γκρεμό. Τα πανδοχεία της Λούκλα τα χάνουν για μερικά δευτερόλεπτα από τα μάτια τους.
Δεν βαυκαλίζομαι ότι μπορώ να σκαρφαλώσω στο Έβερεστ, καλά καλά δεν θα άντεχα ούτε την πεζοπορία ως την κατασκήνωση βάσης, αλλά επιθυμώ διακαώς να πετάξω ως τη Λούκλα, "το πιο επικίνδυνο αεροδρόμιο του κόσμου". Για ένα τσάι και ένα daal bhat, βρε αδερφέ.
Η γυναίκα μου υπόσχεται ότι, την επόμενη φορά που θα αναφέρω τη λέξη "Λούκλα", θα με χωρίσει. Αναρωτιέμαι γιατί.
