Body Shaming: Όταν η μία κορεκτίλα “τρώει” την άλλη, στο τέλος… παρκάρει η Λατινοπούλου
Βγαίνει η Παπαρίζου και λέει “μετά τα σχόλια που διάβασα για το σώμα μου, πήγα και έφαγα ένα μπέργκερ”.
“Μπράβο Ελενάρα μας! Μην ακούς κανέναν! Yeaaaaaah!”
Βγαίνει η Δανάη Μπάρκα με μαγιό στο Instagram και ένα μότο τύπου “αγαπήστε το σώμα σας” και παρόμοια ενθαρρυντικά.
Χαμός από κάτω, αποθέωση! “Έτσι είναι Δανάη μας!”, “Καμαρώνουμε και για το σώμα μας και για τα κιλά μας”.
Δεν γνωρίζω πώς και με ποια αφορμή ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος της ζυγαριάς ανάμεσα σε κοιλιακούς, δίπλες, σύσφιξη και χαλάρωση αλλά όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.
Όπως η εικόνα ενός ανορεξικού μοντέλου απέχει χιλιόμετρα από το φυσιολογικό, την ίδια απόσταση -από την αντίθετη πλευρά όμως- θα πρέπει να διανύσει κι ένα υπέρβαρο σώμα για να φτάσει σε αυτό που λέμε “υγιή κατάσταση”.
Δεν αναφέρομαι στα υπερτέλεια (συνήθως ινσταγκραμικά) σώματα που περνούν καθημερινά από το timeline μας, αλλά σε αυτά τα σώματα που έχουν βάρος και λίπος, ανάλογο του ύψους, της ηλικίας και της καθημερινότητας του καθένα.
Ξαφνικά, βγαίνει και η Αφροδίτη Λατινοπούλου, πολιτευόμενη με την Νέα Δημοκρατία -το διευκρινίζω γιατί μαζί με εμένα μπορεί να ήταν και άλλοι που δεν ήξεραν μέχρι χθες.
Και κάπου εκεί τινάζονται όλα στον αέρα. Σαν να βρίσκεσαι σε έναν καβγά για μια θέση πάρκινγκ με κάποιον, και τελικά να έρχεται ένας τρίτος να βολέψει το αυτοκίνητό του.
Καταγγέλει -μεταξύ άλλων- τις αξύριστες μασχάλες (οκ μέχρι εδώ, μπορεί να πει κάποιος, αλλά ίσως και όχι), τις ραγάδες (ορίστε;;) και την κυτταρίτιδα (πραγματικά WTF???) γιατί -όπως είπε- “καταστρέφεται η κοινωνία μας, η κοσμοθεωρία μας και γενικότερα ό,τι έχουμε μάθει”.
Ήρθαν τα λιποκύτταρα να αλλοιώσουν το πολιτισμό μας; Γιατί εγώ μέχρι τώρα νόμιζα πως είχαν στόχο μόνο τους γλουτούς μου (sic).
H παράκρουση συνεχίστηκε με επιχειρήματα όπως “αν αγαπάς τις τρίχες στα πόδια σου, εγώ γιατί πρέπει να τις βλέπω; Είναι αποκρουστικό και νιώθω άβολα. Είναι αφύσικο”
Δύο πράγματα θέλω μόνο να πω
1ον: Αν κάποιος -κάποια πηγαίνει στο σπίτι ή στο πολιτικό γραφείο της Αφροδίτης Λατινοπούλου και αραδιάζει τα αξύριστα πόδια πάνω στο καναπέ της, σηκώνοντας συγχρόνως και τις τριχωτές του-της μασχάλες, σας παρακαλώ να σταματήσετε. Αν δεν το κάνετε, συνεχίστε όπως είστε.
2ον: Αφύσικες δεν είναι οι τρίχες. Τουναντίον. Αφύσικο είναι το λέιζερ, το “ΤΖΖΖΖ, ΤΖΖΖΖ”, που κάνω 2-3 φορές τον χρόνο, για να απαλλαγώ από τις τρίχες που μου έδωσε (για κάποιον, όποιον λόγο) η φύση και μάλιστα πληρώνω γι’ αυτό. Αλλά είναι επιλογή μου να τις καίω (και να ψιλοκαίγομαι) κάθε φορά.
ΥΓ: Ας κοιτάξει ο καθένας τον εαυτό του και ας αφήσουμε τις τρίχες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) της Λατινοπούλου.
