Με το Friends reunion και το Γουέμπλεϊ κάναμε ένα ευχάριστο διάλειμμα

Ωραίες οι βουτιές στο παρελθόν, νόστιμες οι αναμνήσεις, τα memorabilia, τα reunions, το νοσταλγικό κλίμα γενικότερα. Ειδικά αν, όπως εγώ, δε διάγεις ακριβώς και την πρώτη σου νιότη, τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι ένα ρομαντικό διάλειμμα από την καθημερινότητα. Οι μέρες που πέρασαν είχαν μπόλικη τοποθέτηση προϊοντικού συναισθήματος για την ποπ κουλτούρα των Friends και για τη μεγαλύτερη παναθηναϊκή ποδοσφαιρική στιγμή, το ανδραγάθημα του Γουέμπλεϊ.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε σας, αλλά όποτε σκέφτομαι τα Φιλαράκια, μου έρχονται στο νου Κυριακάτικα μεσημέρια και τούφες στους καναπέδες μετά από υπερκατανάλωση θερμίδων. Ούτε καν θυμάμαι, πότε είδα πρώτη φορά στη ζωή μου τη νεοϋορκέζικη εξάδα στο σαλόνι μου. Το μόνο που θυμάμαι με σιγουριά είναι ότι κάθε επεισόδιο των Friends έχει παίξει άπειρες φορές στην οικογενειακή οθόνη είτε με ευθύνη του προγραμματισμού του Star channel είτε επειδή έφαγαν κόλλημα τα παιδιά μας και το κλείδωσαν στα αγαπημένα του Netflix. Πάνω κάτω φαντάζομαι σε πολλά σπίτια σε όλο τον κόσμο να συμβαίνει το ίδιο.

Είναι εθιστικό, διασκεδαστικό και απολύτως προβλέψιμο άρα και ελάχιστα απαιτητικό, όσον αφορά στην προσοχή μας το συγκεκριμένο θέαμα. Και οι άτιμοι οι δημιουργοί, παραγωγοί και συντελεστές εξαιρετικά ταλαντούχοι. Δημιούργησαν και το special επεισόδιο του reunion, για να ικανοποιήσουν ίσως μια έμφυτη περιέργεια του κοινού, αυτό το «που να ‘ναι τώρα»; Ο Τζόι έχει μπαρμπαδέψει περισσότερο απ’ όλους, η Μόνικα κι η Ρέιτσελ ολίγον περισσότερο πειραγμένες του αναγκαίου(;), ο Τσάντλερ σχεδόν redneck κι ο Ρος με την Φοίβη πολύ πιο κοντά σε αυτό που ξέραμε από τους άλλους. Γίναμε σοφότεροι παρακολουθώντας τους; Μπα! Περάσαμε καλά; Προσωπικά πολύ! Παρά τον υποδόριο θρήνο για τα χρόνια που περνούν, ωραία είναι να συνδέεσαι με κάτι ευχάριστο και το κυριότερο απροβλημάτιστο. Θέλουμε κι άλλο επεισόδιο Friends προσεχώς; Enough is enough λέω εγώ.

Από τις πολλές βουτιές προς τα πίσω κινδυνεύουμε λίγο να χάσουμε την επαφή με το παρόν, να όπως με τον άθλο του Γουέμπλεϊ. Το πράσινο ντοκιμαντέρ θα μπορούσε να βαφτιστεί, «Περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις». Με μια καλή τοποθέτηση στο πρόγραμμα του Σκάι και εισαγωγή Άρη Πορτοσάλτε θα έσκιζε. Αφού έχουν αποπειραθεί πολλοί και πολύ να ξαναγράψουν την ιστορία, να βρουν τη συνομωσία, να χαμηλώσουν το επίτευγμα για να ανέβουν ψυχολογικά οι ίδιοι, φτάσαμε στα 50 χρόνια από το Έπος του Λονδίνου.

Οι ήρωες του γηπέδου έκαναν πολλές εξωγηπεδικές γκέλες προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία τους, γιατί εδώ που τα λέμε εισέπραξαν πολύ λίγα μπροστά σε όσα κατάφεραν. That’s life όμως που έλεγε κι ο μεγάλος Φρανκ, δεν χρειαζόταν να παραστήσουν τους κλακαδόρους στον Πρίγκιπα του Τσάκα για να «μεγαλώσουν», ήταν ήδη τεράστιοι. Ευτυχώς το ρητό, «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» δεν βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στις ποδοσφαιρικές αναμνήσεις, γιατί τότε θα μιλούσαμε για το απόλυτο αυτογκόλ.

«Καμιά ελληνική ομάδα μέσα στα 50 χρόνια δεν μπόρεσε να ξεπεράσει αυτό που κάναμε εμείς». Ούτε καν εμείς οι ίδιοι τολμώ να προσθέσω. Αν κι εμείς φτάσαμε πιο κοντά από οποιονδήποτε. Ένα έπος τη δεκαετία του 70, ένας άθλος ημιτελικών τη δεκαετία του 80, άλλος ένας στα ‘90s. Ένδοξο παρελθόν, ζοφερό παρόν, αβέβαιο μέλλον. Ιστορία πάντως καταγεγραμμένη που όσο και να χτυπάνε τον κώλο τους κάποιοι, δεν ξαναγράφεται. Όπως και τα Friends ακόμα κι αν δεν μεταδοθεί επεισόδιο ποτέ ξανά, η παρέα του Γουέμπλεϊ το έκανε το θαύμα της και στα μέτρα της ελληνικής κοινωνίας του τότε, ήταν θαύμα που χειροκροτήθηκε συνολικά. Συνολικά το 2021 είναι αδύνατον να χειροκροτηθεί οτιδήποτε, είμαστε ικανότεροι να υπάρχουμε ως haters παρά ως θαυμαστές.

Μόνη μου ένσταση και τελευταία μου παράγραφος ότι καλή η ανάμνηση, η ιστορική αναδρομή και τα αφιερωματικά ντοκιμαντέρ, να ασχοληθούμε και λίγο με τη μελλοντική δόξα; Τουλάχιστον μαζί με το καμάρι για τα παρελθόντα, να πάρουμε και κανένα μάθημα. Τα πυροτεχνήματα και οι ζαριές δεν οδήγησαν σε κανένα Γουέμπλεϊ, οι αξίες και το σχέδιο έφεραν τον Παναθηναϊκό δίπλα στον τεράστιο Άγιαξ του επελαύνοντα Κρόιφ. Το τουπέ και ο σνομπισμός δε ράφτηκαν στην φανέλα, κάποτε το προσπάθησε ένας περαστικός με κάτι αστέρια για να ρεφάρει τα των αντιπάλων και τελικά γέλασαν και τα τριφύλλια και τα τσιμέντα της Λεωφόρου. Οι Friends θα παραμείνουν η εθιστικότερη σειρά ever και τα Φιλαράκια του Λονδίνου η πιο επιτυχημένη ποδοσφαιρική συλλογική προσπάθεια αλλά χρειαζόμαστε κάτι ακόμα. Κάτι να μας συνδέσει και με το μέλλον αντί του ένδοξου παρελθόντος. Υπάρχει κάτι στον ορίζοντα;