Ο μπαμπάς είναι το πιο εξελιγμένο είδος των τελευταίων δεκαετιών
Την εποχή που ήμουν στην ηλικία της 6χρονης κόρης μου, ο ρόλος του μπαμπά ήταν ένας και πολύ συγκεκριμένος: να δουλεύει και να θρέφει την οικογένειά του. Εμφανιζόταν συνήθως τα σαββατοκύριακα, για να πάει (με) την υπόλοιπη οικογένεια σε ταβέρνα ή σε κάποια συγγενική «υποχρέωση».
Φυσικά και αγαπούσε τα παιδιά του, γι’ αυτά δούλευε άλλωστε. Να τα μεγαλώσει, να τα σπουδάσει, να κάνει το χρέος του. Αυτή ήταν η κύρια έκφραση της αγάπης του. Οι αγκαλιές, τα φιλιά, τα «σ’ αγαπώ» ήταν από λίγα, έως σπάνια, έως ανύπαρκτα. Δεν φταίει αυτός όμως. Έτσι έβλεπε και εκείνος τον δικό του πατέρα να κάνει, έτσι έμαθε.
Ο μπαμπάς των τελευταίων δεκαετιών, έχει αλλάξει κατά πολύ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι το πιο εξελιγμένο είδος στη Γη.
Είναι εκείνος που δεν βλέπει το μεγάλωμα των παιδιών του από το κάθισμα του θεατή. Θα πλύνει, θα κοιμήσει τα παιδιά του, θα αλλάξει πάνες, θα ταϊσει το μωρό στις 4 τα ξημερώματα για να ξεκουραστεί η μαμά με τις 3 ώρες ύπνο ανα 24ωρο.
Είναι εκείνος που δεν θα πει στην συμβία του «μείνε σπίτι να μεγαλώσεις τα παιδιά», αλλά θα την στηρίξει ψυχολογικά και πρακτικά ώστε να συνεχίσει τη δουλειά που αγαπάει.
Είναι εκείνος που δεν περιμένει το φαγητό έτοιμο στο πιάτο, το τραπέζι στρωμένο, το σπίτι καθαρό. Είναι εκείνος που θα τον δουν τα παιδιά του να κάνει δουλειές, να βάζει και να βγάζει τα πιάτα από το πλυντήριο, να απλώνει τα ρούχα και να συμμετέχει ενεργά σε αυτό που λέμε «νοικοκυριό».
Είναι εκείνος που δεν θα πει στον γιο του «η κουζίνα είναι για τις γυναίκες και οι άντρες δεν κλαίνε», ούτε στην κόρη του «τι την θες την μπάλα εσύ; θα κάνεις μπαλέτο!». Είναι εκείνος που θα μάθει στα παιδιά του ότι δεν υπάρχουν «αγορίστικα και κοριτσίστικα» χρώματα/παιχνίδια/χόμπι/αθλήματα/συναισθήματα.
Είναι εκείνος που θα μάθει τον γιο του να σέβεται τα κορίτσια, πως δεν «είναι μάγκας αν έχει πολλές γκόμενες» και στην κόρη του πως έχει πάντα την επιλογή να πει «όχι» ακόμα κι αν είχε πει στην αρχή «ναι».
Είναι εκείνος που θα καθίσει να του βάψει τα νύχια η πριγκίπισσά του, θα την αφήσει να του σερβίρει αόρατο τσάι και να χορέψει μαζί της Justin Timberlake. Εκείνος που θα παρηγορήσει τον γιο του επειδή χτύπησε, θα τον αφήσει να κλάψει στα χέρια του. Εκείνος που μετά από έναν αγώνα δεν θα τον ρωτήσει «γιατί δεν κέρδισες;» αλλά «πέρασες καλα;».
Είναι εκείνος που δεν θα μάθει τα παιδιά του να βαράνε «γιατί ο πιο δυνατός επιβάλλεται», αλλά θα τα συμβουλέψει πώς «απομακρυνόμαστε απ’ ό,τι δεν μας αρέσει».
Είναι εκείνος που δεν θα πει στον γιο του «οι αγκαλιές δεν είναι για εμάς», είναι εκείνος θα τον σφίξει τόσο δυνατά μέχρι να ακούσει «μπαμπάααααα, θα με σκάσεις!», μαζί με γέλια και ξεκαρδίσματα.
Είναι εκείνος που σκεπτόμενος την πιθανότητα να μεγαλώνει ένα γκέι παιδί, δεν χτυπάει ξύλο και δεν φτύνει τον κόρφο του, αλλά βρίσκει τρόπους να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη και να απομακρύνει αυτούς που δεν θα του την κάνουν.
Είναι εκείνος που θα μεγαλώσει μόνος τα δικά του παιδιά κι εκείνος που θα μεγαλώσει παιδιά σαν να είναι δικά του.
ΥΓ: Για να σας προλάβω, ναι υπάρχουν και εκείνοι οι μπαμπάδες που δεν κάνουν πολλά, μερικά ή και τίποτα από τα παραπάνω. Είναι -νοητικά- ξεχασμένοι στη δεκαετία του ’70 με την όπισθεν ως μόνιμη, κουμπωμένη ταχύτητα. Τους βλέπω γύρω μας, αναρωτιέμαι πώς έχει επιβιώσει αυτό το είδος. Αλλά μετά, βλέπω και εσάς, που είστε πολύ περισσότεροι.
Χρόνια σας πολλά
