14 ετών θύμα μιας εικόνας

Με έχει «χαλάσει» πάρα πολύ η είδηση του χαμού της 14χρονης κόρης του ιερέα από την Θεσσαλονίκη μετά από εγχείρηση γαστρικού δακτυλίου στην οποία «οικειοθελώς» υποβλήθηκε. Το οικειοθελώς εσκεμμένα το εγκλώβισα σε εισαγωγικά, καθώς εγκλωβισμένο βρέθηκε κι αυτό το κοριτσάκι, η μικρή Γωγώ. Αισθανόταν χοντρή, αισθανόταν άσχημη, αισθανόταν ασύμβατη με το μοντέλο ομορφιάς της εποχής μας. Αυτής της υπεργαμάτης εποχής που τα φίλτρα του Instagram ορίζουν το όμορφο, το αποδεκτό, το αξιοζήλευτο.

Δεν ξέρω αν πρέπει να ξεκινήσω τη διατύπωση του συλλογισμού μου από την 14χρονη προς την οικογένεια και προς την ευρύτερη κοινωνία ή το ακριβώς αντίστροφο, μια που σίγουρα το παιδί αυτό δεν ήταν ο πομπός, ήταν ο δέκτης. «Ιατρικό λάθος» κατήγγειλε ο πατέρας, «εμπιστεύομαι τον νομοθέτη», συνέχισε ενώ θρηνεί με την οικογένεια την αδικοχαμένη κόρη τους.

Ο νομοθέτης λοιπόν επιτρέπει προφανώς σε έναν πατέρα να δεχτεί την παράλογη επιθυμία της ανήλικης κι ανώριμης κόρης του και να συναινέσει σε μια ιατρική πράξη, σε μια χειρουργική επέμβαση, που εξυπηρετεί πρωτίστως αισθητικούς λόγους. Δεν τα βγάζω από το μυαλό μου τα παραπάνω, ο ίδιος ο πατέρας δήλωσε στα μικρόφωνα των ειδήσεων, ότι το παιδί παραπονέθηκε για τα κιλά που πήρε στη διάρκεια της καραντίνας, την αδυναμία απώλειας βάρους με διατροφή και γυμναστική και την «επιτακτική ανάγκη» για άμεσο αποτέλεσμα. Ποια είναι η επιτακτική ανάγκη; Φαντάζομαι γνωρίζετε.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η παχυσαρκία είναι άσχετη με την υγεία του ανθρώπου, ούτε ότι τέτοιου είδους επεμβάσεις δεν είναι σε κάποιες περιπτώσεις απαραίτητες για την υγεία της καρδιάς και άλλων ζωτικών οργάνων. Αλλά στην περίπτωση μιας 14χρονης; Της συγκεκριμένης 14χρονης; Μου φαίνεται όλο λάθος ρε γαμώτο, η μη ψυχολογική υποστήριξη και ανάταση του παιδιού σε μια στιγμή αδυναμίας του, η συναίνεση της οικογένειας, η προτεινόμενη «ιατρική λύση», η ίδια η ιατρική πράξη και τέλος η μη μεταφορά του παιδιού σε ένα δημόσιο νοσοκομείο, όλα μα όλα λάθος.

Χωρίς να έχουν περάσει πολλές μέρες από το τραγικό συμβάν, το συγκεκριμένο τραγικό συμβάν κατρακύλησε ήδη πολύ πιο κάτω από τον «Μπάμπη τον πιλότο», που «μεταφέρθηκε στην ίδια πτέρυγα με τον Φουρθιώτη», που «τα έκανε όλα για το παιδί του». Το πρόβλημα είναι ότι οι Μπάμπηδες δεν θα εκλείψουν, μεμονωμένα εγκλήματα, φρικιαστικά και ειδεχθή θα συμβαίνουν πάντα στην Ελλάδα και στον κόσμο.

Πως θα γίνει οι 14χρονες αυτού του κόσμου να προστατευτούν από το ομαδικό έγκλημα της λατρείας και της δαιμονοποίησης μιας εικόνας. Πως θα γίνει να αποσυνδεθεί η ευτυχία ενός παιδιού από την κάμερα του κινητού. Πως θα γίνει να μην το νοιάζουν τα likes και τα βιτριολικά σχόλια της κάθε δηλητηριώδους ψυχής που εκδίδει το do και don’t της παραλίας. Λοιπόν σας έχω νέα, δε θα συμβεί από μόνο του. Πρέπει να βάλουμε ένα χεράκι σαν άτομα αρχικά, σαν γονείς οπωσδήποτε, σαν οργανωμένη κοινωνία ελπίζω. Με νόμους που δε επιτρέπουν ΠΟΤΕ μια έφηβη να οδηγείται στο χειρουργικό τραπέζι για αισθητικούς λόγους. Με ή χωρίς γονεϊκή συναίνεση, με ή χωρίς ιατρική ανάληψη ευθύνης, ΠΟΤΕ ένα παιδί στο χειρουργείο για αισθητικούς λόγους.Δεν μιλάμε για την ανάπλαση του δέρματος μετά από έγκαυμα, μιλάμε για γαστρικό δακτύλιο, μανίκι ή ό,τι άλλο διάλολε.

Δεν έχει νόημα να επιχειρηματολογήσω ιδιαίτερα για τη βιομηχανία της εικόνας, για το αισθητικό πρότυπο της εποχής, για το ποιος το επιβάλλει, ποιος το συντηρεί και πόσο μεγάλος οικονομικός τζίρος περιστρέφεται γύρω από την εικονολατρεία. Γράφω αυτό το blog πίνοντας τον καφέ μου σε ένα χωριό στην Μύκονο. Σε μια διαφορετική Μύκονο, σε ένα κανονικό νησί, με κανονικούς ανθρώπους. Άλλο τι βλέπετε, άλλο τι συμβαίνει. Άλλο που εστιάζουν τα μάτια, άλλο που εστιάζει ο φακός.

Και πριν αρχίσουν τα «ναι αλλά κι εσείς...» ή τα «εσείς στα media» για τα οποία να σας δώσω εκ προοιμίου χίλια δίκια, αντιπαραθέτω το εξής. Δικό μας είναι το τηλεκοντρόλ, το δάχτυλο που σκρολάρει, η καρδούλα, το thumb up. Δικά μας και τα παιδιά, δικά μας και τα κορμιά και τα μαχαίρια και τα νυστέρια. Τα υπόλοιπα χρόνια που υπολείπονται των πρώτων δεκατεσσάρων, ώστε να χαρακτηριστεί μια ζωή πλήρης ημερών, αυτά δεν είναι δικά μας. Κι αν αποστερηθούν, δεν επιστρέφουν. Είναι τα χαμένα χρόνια που θυσιάστηκαν για χάρη μιας εικόνας.