Να μην τους ξεχάσουμε ποτέ
Στην Χώρα των Λωτοφάγων αισθάνομαι ότι το πρώτο ζητούμενο είναι η μνήμη. Αν θυμόμασταν, αν δεν ξεχνούσαμε το πριν, ίσως να μη ζούσαμε το μετά. Οι πυρκαγιές των δασών είναι φυσικό φαινόμενο και δυστυχώς είναι επιστημονικά, όχι δημοσιογραφικά διατυπωμένο. Η φύση έχει το δικό της τρόπο να αναδασώνει, να ανανεώνει τους πόρους της και αλίμονο σε όσους βρεθούν στο δρόμο της, πόσο μάλλον σε όσους βρεθούν εγκατεστημένοι με τρόπο ανοίκειο στο φυσικό περιβάλλον. Μεταξύ όμως του φυσικού φαινομένου και της ανθρώπινης εγκληματικής αμέλειας υπάρχουν στρέμματα απόστασης.
Εκτός από την Κεντρική Εξουσία, την Κυβέρνηση, της οποίας το σχέδιο όλοι βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες, τουλάχιστον όλοι όσοι δεν παρακολουθούμε τα γεγονότα με κομματικά γυαλιά υπάρχουν πολλές, πάρα πολλές αποκεντρωμένες ευθύνες. Όπως αποκεντρωμένη θα έπρεπε σε έναν ιδεατό κόσμο να είναι και η διοίκηση της κάθε κοινότητας. Γιατί κανείς δεν ξέρει την περιοχή μας καλύτερα, από όσους την κατοικούμε. Γιατί είναι ύποπτα και αφύσικα χαοτικό να εμπιστευόμαστε τις τοπικές υποθέσεις στο Κράτος, του οποίου τα επιτελικά σχέδια είναι επώδυνα ανέκδοτα.
Άραγε πριν ψηφίσουμε στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές ρίξαμε μια δεύτερη ματιά ποιοι ήταν αυτοί που ζητούσαν την ψήφο μας; Τους ρωτήσαμε μια που είναι επίκαιρο, αν είχαν σχέδιο για μια φυσική καταστροφή στην περιοχή μας; Τους ελέγξαμε ποτέ αν το σχέδιο αυτό το έβαλαν σε εφαρμογή μετά την εκλογή τους; Δώσαμε σημασία αν απαίτησαν πόρους από την Κεντρική Εξουσία, αν συγκρούστηκαν με τους πολιτικούς προϊσταμένους τους, αν τους εξέθεσαν για πράξεις και παραλείψεις; Σας κάλεσε εσάς ποτέ κανένας Δήμαρχος σε κινητοποίηση πριν την καταστροφή, ώστε να δημιουργηθεί πιεστικός και δημιουργικός θόρυβος μήπως και προλάβουμε τους θρήνους;
Οι τοπικοί Βουλευτές σας κάποιοι εκ των οποίων υπουργοποιήθηκαν μάλιστα, τι ρόλο έπαιξαν στο πριν, για να σας ζητήσουν την ψήφο μετά; Μπήκε ποτέ κανείς σε πολιτικό γραφείο για οτιδήποτε άλλο πλην προσωπικής εξυπηρέτησης; Αλήθεια θυμόμαστε ποιοι εκλέγονται στην Περιφέρεια που ψηφίζουμε; Πιστεύετε πραγματικά ότι η αποχή βοηθά κάπου;
Σε ακόμα πιο τοπικό επίπεδο μαζεύτηκαν ποτέ οι κάτοικοι σε οποιονδήποτε οικισμό, παραθεριστικό και μη, να αναρωτηθούν ομαδικά, «ρε φίλε τι κίνδυνο διατρέχουμε μέσα στα εύφλεκτα πεύκα;» Δε λέω ότι έπρεπε να εγκαταλείψουν άτακτα τις περιουσίες, όπως διατάχθηκαν τώρα από το 112 αλλά μια πρόνοια, μια αντιπυρική προστασία, κάτι... Κι αν κάποιος δύσμοιρος ψέλλισε, φώναξε κατά των τεμπέληδων που παράτησαν τα κτήματα και τα οικόπεδα ακαθάριστες πυριτιδαποθήκες στο έλεος του όποιου Θεού, τον αποκαλέσατε ρουφιάνο; Παράξενο και ιδιότροπο γείτονα;
Πριν απαιτήσουμε όλοι μαζί αυστηρές κι άμεσες ποινές για τους εμπρηστές και τους καταπατητές των δασών, καταδικάσαμε ποτέ καμιά «τακτοποίηση» και «νομιμοποίηση» ή αντίθετα εκμεταλλευτήκαμε κάποια ευνοϊκή ρύθμιση στην περιοχή μας;
Σημαντική λεπτομέρεια που δεν είναι λεπτομέρεια και δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Επιστήμονας-Δασολόγος που δυστυχώς έχει φτάσει στο σημείο, να φοβάται να το διατυπώσει δημόσια στη χώρα της Ιεράς social media Εξέτασης μου είπε: « Μεγαλύτερος εχθρός του Δάσους είναι οι επαγγελματίες Οικολόγοι. Αυτοί που θα μπουν άκαιρα να κόψουν και να σύρουν καμμένους κορμούς, νεκρώνοντας τα πάντα στη διαδρομή. Αυτοί που θα οργανώσουν και πάλι αναδασώσεις με ακατάλληλα δέντρα σε ακατάλληλο χρόνο πάντα καλώντας τα κανάλια για πλάνα και δηλώσεις. Τότε θα έχει συντονιστεί η οριστική νέκρωση μιας φυσικής διαδικασίας αναδάσωσης.» Αντιδημοφιλής η άποψη δεν βρίσκετε; Ας τον αφήσουμε τον άνθρωπο να τα διδάξει στα αμφιθέατρα, εκεί όπου δεν θα τον πάρουν χαμπάρι οι κομματικές νεολαίες που σπανίως πατάνε στα μαθήματα.
Το Υπουργείο Προστασίας (ποιας; ) του Πολίτη, το Υπουργείο Δικαιοσύνης, το Υπουργείο Ναυτιλίας είναι έκθετα για την εγκατάλειψη κατοικημένων περιοχών, την επιλεκτική φύλαξη, τη μη προστασία δημοσιογράφων από φασιστοειδή, το μπες-βγες εγκληματιών κατά του φυσικού περιβάλλοντος στις φυλακές, την είσπραξη αντιτίμου για την μεταφορά με πλοιάρια οικογενειών, που έφυγαν με κρατική οδηγία από θαλάσσης για να σωθούν.
Έχω μια λέξη και για τα ΜΜΕ βέβαια. Είναι αδύνατον να μην αποδειχθούν κατώτερα των περιστάσεων, όταν η ενημέρωση είναι κατευθυνόμενη. Είναι αδύνατον να έχουν βαρύτητα στη συνείδηση της κοινωνίας, όταν αναμεταδίδουν κάτι άλλο από αυτό που συμβαίνει. Είναι απεχθής ο δημοσιογραφικός λόγος που ορίζεται από non papers και είναι απεχθείς και οι δημοσιογραφικές ενώσεις που υποθάλπτουν αυτού του είδους τη Δημοσιογραφία. Δεν νοείται ούτε συμπολίτευση ούτε αντιπολίτευση πάνω στις φωτιές. Ούτε πριν ούτε τώρα ούτε αύριο. Έλεγχος μετά χρειάζεται κι αποτύπωση της πραγματικότητας. Σαν να ζωγραφίζεις έναν χάρτη σήμερα και να τον ξαναεπισκέπτεσαι με ειλικρίνεια σε δυο τρία χρόνια.
Θέλετε να βάλουμε ιδεολογικό πρόσημο στα παραπάνω; Να βάλετε εσείς που πληρώνεστε τα ιδεολογικά σας πρόσημα και ένσημα και εσείς που είστε ποτισμένοι από την εμφυλιακή ρητορική. Εγώ δεν βάζω. Και επίσης δεν ξεχνώ ότι οι χρονιές που πήγαν σχετικά καλά, σε ό,τι έχει να κάνει με καλοκαιρινές πυρκαγιές και χειμωνιάτικες πλημμύρες, ήταν απλά οι χρονιές που η Φύση συμπεριφέρθηκε πιο ήπια σε ένταση φαινομένων. Εκτός βέβαια αν είμαστε τόσο «λογικοί», ώστε να χαρακτηρίσουμε και την Φύση «δεξιά», «αριστερή» ή «ισαποστασάκια».
