Η κυβέρνηση δεν πάει για lockdown, περιμένει να πάμε από μόνοι μας

Ένα mail της δασκάλας του γιου μου με έβαλε χθες σε υποψίες “για όσα παιδάκια δεν ήρθαν σήμερα στο μάθημα, κάναμε τα εξής…”. Οι υποψίες μου σήμερα επιβεβαιώθηκαν με ένα μήνυμα από μαμά συμμαθητή του: “Στέλνεις τον Ανδρέα σχολείο; Γιατί εγώ χθες και σήμερα δεν τα έστειλα. ¨Εχω την μαμά μου σπίτι και φοβάμαι, δεν μπορώ να το ρισκάρω να κολλήσουν”.

Και απ’ ό,τι έμαθα δεν ήταν και δεν είναι η μόνη με αυτές τις φοβίες. Πολλοί γονείς αποφάσισαν από μόνοι τους να ξαναβάλουν στην καθημερινότητά τους την τηλεκπαίδευση. Ή μάλλον, -τι λέω;- την οικο-εκπαίδευση.

Θα μου πεις εσύ δεν ανησυχείς; Θα έπρεπε να ήμουν από άλλον πλανήτη αν δεν ανησυχούσα. Γι’ αυτό και πρωί - βράδυ τους κάνω “πλύση εγκεφάλου” για μάσκες, πλύσιμο χεριών, αντισηπτικά. Όμως, όσο δεν υπάρχει επίσημη απόφαση για τηλεκπαίδευση, δεν έχω την “πολυτέλεια” να κρατάω τα παιδιά στο σπίτι και δυστυχώς ούτε τα χρήματα για μαθήματα κατ’οίκον. Οπότε, κάθε πρωί απλώς εύχομαι να μην γυρίσουν με τον ιό στο σπίτι. Φαντάζομαι αυτή την μη επίλογη έχουν εκαντοντάδες χιλιάδες οικογένειες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον κόσμο.

Αυτή ειναι η μία πλευρά της καθημερινότητας.

Μία άλλη, έφερε μια θεατρική παράσταση στο τέλος της πριν την ώρα της, καθώς ο πρωταγωνιστής αυτής αποφάσισε να αποσυρθεί αρνούμενος να παίξει μπροστά μόνο σε εμβολιασμένους ή νοσήσαντες θεατές. Δεν θα κρίνω αν έπραξε σωστά ή λάθος. Αυτή ήταν η απόφασή του. Έκανε, ας πούμε, και αυτός ένα μίνι λοκντάουν, που όμως θα στοιχίσει πολλά μεροκάματα, πολλών ανθρώπων, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο. Αυτό ας το κρίνουν οι συνάδελφοι και το κοινό του.

Ακόμα μία πλευρά, είναι αυτή που μετράει. Κρούσματα, διασωληνώσεις, θανάτους. Όταν ο αριθμός των τελευταίων εμφανιστεί τριψήφιος, σοκαριζόμαστε. Λες και καθημερινά τα 90, τα 80, τα 50, τα 30, δεν είναι πολλά! Αλλά -ευτυχώς- το αρχικό σοκ, έρχεται να καθυσηχάσει η φράση “δεν πάμε για lockdown”, της κυβέρνησης.

Φαίνεται όμως ότι μόνο εκείνη δεν πάει για lockdown, γιατί όλοι οι υπόλοιποι, λίγο έως πολύ, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο έχουμε ήδη πάει.

Οι συναθροίσεις με φίλους και γνωστούς είναι από καιρό και μόνιμα πλέον σε πολύ μικρό και περιορισμένο κύκλο. Οι εξόδοι σε μεγάλα μαγαζιά αποτελούν -για τους περισσότερους τουλάχιστον- θολή μνήμη καθώς οτιδήποτε έχει να κάνει με πολυκοσμία δημιουργεί μία αυτόματη δυσφορία και συστολή.

Ναι, στους κλειστούς χώρους διασκέδασης μπορούν να μπουν μόνο όσοι έχουν πιστοποιητικά, αλλά είναι τόσες οι περιπτώσεις πλαστών επιβεβαιώσεων που η αμφιβολία, πάει χέρι χέρι με τον φόβο και τον κίνδυνο διασποράς του ιού. Οπότε, στην έξοδό σου κοιτάς περισσότερο να μην σε πλησιάσει άνθρωπος, παρά να διασκεδάσεις.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η κανονικότητα δεν ήρθε ποτέ. Τα μέτρα για τους ανεμβολίαστους είναι απλά ένα μεγάλο χαλί (και χάλι) κάτω απο το οποίο κρύβονται τα προβλήματα. Η φράση “δεν πάμε για lockdown” δεν ηρεμεί και δεν ανακουφίζει κανέναν. Οι ανεμβολίαστοι κουβαλούν το στίγμα του “ψεκ”, πράγμα άδικο για όσους όντως -και λογικά- φοβούνται, γιατί κανείς δεν πήγε στο εμβολιαστικό κέντρο με την χαρά της Μαίρη Πόπινς και οι εμβολιασμένοι τον τρόμο μην κολλήσουν κάποιον χωρίς να το καταλάβουν.

Αν συνεχιστεί έτσι η ιστορία λοιπόν, βλέπω να καθόμαστε όλοι στο σπίτι και να σκούμε τον Άδωνι Γεωργιάδη και τους λοιπούς κυβερνώντες να μας λένε πως “δεν πάμε για lockdown”.