Όταν οι καρχαρίες μυρίζουν το αίμα

Τόσες εβδομάδες παρακολουθούμε όλοι τις «εξελίξεις» στο θέμα της Πάτρας, που αν θέλω να το περιγράψω απονευρωμένα, αφορά σε μια οικογένεια που έχασε τρία μικρά παιδιά, τρία μωρά. Αρκετές φορές το χέρι μου ξεκίνησε να πληκτρολογεί και όλες τις φορές σταμάτησα μπροστά σε ένα μεγάλο, «κι αν δεν;»

Αυτό το συνειδησιακό φρένο ήταν στο μυαλό μου πολύ μεγαλύτερο από το υποτιθέμενο όφελος για εμένα σαν επαγγελματία των Μέσων ή από το κοινωνικό όφελος, αν κάποιοι διάβαζαν, όσα είχα να γράψω για τις σκέψεις μου και τις υποθέσεις μου πάνω σε αυτό το θέμα. Τα παιδιά δεν γυρίζουν πίσω και η αλήθεια ποτέ δεν είναι αργά για να αποκαλυφτεί, αρκεί να ασχοληθούμε με αυτή ακριβώς την αλήθεια και μόνο αν αυτή μας ενδιαφέρει.

Όσα λοιπόν διαβάσετε παρακάτω δεν έχουν να κάνουν με υποθέσεις και σενάρια που βγήκαν από το μυαλό μου. Παραθέτω απλά γεγονότα.

Πάνω σε αυτή την υπόθεση γράφτηκαν πολλά άρθρα στο διαδικτυακό περιβάλλον, άρθρα που απέφεραν πολλά click, που είχαν διαφημιστικές καταχωρήσεις γύρω τους, μεγάλη επισκεψιμότητα λόγω του θέματος και έναν οικονομικό τζίρο γύρω από την «ειδησεογραφική κάλυψη».

Τυπώθηκαν πολλά πρωτοσέλιδα με φωτογραφίες, τεράστιους τίτλους, «αποκλειστικές» συνεντεύξεις και «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ, που ακόμα κι αν αναμασούσαν τα ίδια κάθε μέρα, είχαν νέες διαφημιστικές καταχωρήσεις και βέβαια νέα έσοδα.

Το hashtag #Πατρα απασχόλησε και απασχολεί τα social media από επωνύμους, ανωνύμους και ψευδωνύμους χρήστες, όπου καθένας γράφει και λέει ό,τι κυριολεκτικά θέλει, περνώντας από τις υποψίες σε καταδίκες αλλά κι επιβολή ποινών, ακόμα και ποινών που δεν προβλέπονται από κανένα σύστημα δικαιοσύνης. Γιατί; Γιατί μπορούν! Είναι εύκολο, δωρεάν και δεν έχει καμιά συνέπεια.

Στο ραδιόφωνο ατελείωτες συζητήσεις, μηνύματα ακροατών, τηλεφωνικές παρεμβάσεις και συνεντεύξεις «ειδικών» με καταγγελτικές «βεβαιότητες», οι οποίες ξέρετε που καταλήγουν όταν περάσει ο καιρός; Σε έναν σκληρό δίσκο από όπου τα πάντα σβήνονται, όταν περάσουν 6 μήνες σύμφωνα με τη νομοθεσία.

Τέλος η αγαπημένη μου τηλεόραση! Πόσες εκπομπές, πόσες ώρες τηλεθέασης, πόσες συνεντεύξεις, πόσες επικοινωνίες, πόσοι «ειδικοί» κι εδώ, πόσοι εντυπωσιακοί υπότιτλοι, πόσα graphics, πόσα νούμερα της Nielsen, πόσα «νούμερα» γενικώς και τέλος πόσες διαφημίσεις, πόσα λεφτά!

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε λέει ένα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Μια άλλη φορά κι έναν άλλο καιρό υπήρχαν Ενώσεις Δημοσιογράφων. Δεν δέχονται ως μέλος όποιον κι όποιον, είναι προσεκτικοί στις προϋποθέσεις. Στις τυπικές προϋποθέσεις. Για τις ουσιαστικές, ας κρίνουν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι.

Το μεγάλο «κι αν δεν;» εξακολουθεί να κυριαρχεί στο μυαλό μου. Οπότε συνεχίζω μόνο με γεγονότα.

Μετά τους λοιμωξιολόγους, ήρθαν οι γεωπολιτικοί αναλυτές, μετά οι στρατιωτικοί αναλυτές και τώρα ήρθαν οι ιατροδικαστές και οι δικαστικοί πραγματογνώμονες. Αν γίνει ένας σεισμός, θα έρθουν οι σεισμολόγοι και μετά πιθανώς από Σεπτέμβρη θα επανέρθουν οι λοιμωξιολόγοι. Νωρίτερα όχι, αλλοιώνουν τη γεύση του τουρισμού ρε φίλε.

Σε κάθε υπόθεση που σχετίζεται με προανακρίσεις, ανακρίσεις, δικογραφίες, εκθέσεις επιστημόνων, τα πάντα γίνονται φέιγ βολάν εμπορεύσιμα. Μπορεί να έχουμε πολύ καλή ερευνητική δημοσιογραφία, μπορεί να έχουμε πολλούς επίορκους δημόσιους λειτουργούς που δε σέβονται τη λέξη «απόρρητο», μπορεί να συμβαίνουν και τα δύο. Μπορεί να έχουμε βέβαια κι εδώ έναν μεγάλο οικονομικό τζίρο. Αυτό δεν είναι βεβαιότητα, είναι υπόθεση, το ομολογώ. Δίκαια υπόθεση ή αυθαίρετη, ας με κρίνουν οι αναγνώστες του άρθρου.

Δεν πειράζει αν μάθω τελευταίος την αλήθεια, δεν πειράζει αν σχολιάσω μια αστυνομική ή δικαστική υπόθεση τελευταίος. Δεν αισθάνομαι μειονεκτικά που δεν είμαι «μέσα στα κόλπα» και που απέχω ακόμα και στην προσωπική μου ζωή από την κουτσομπολίστικη διάσταση του θέματος. Θα αισθανόμουν πολύ άσχημα με τον εαυτό μου και τη συνείδησή μου, αν έβγαζα λεφτά ειδικά πάνω σε αυτό το θέμα. Και όποια κι αν είναι η τραγική αλήθεια, με ενδιαφέρει κυρίως το μετά. Η απονομή δικαιοσύνης προς όποιον ή όποιους αξίζουν την καταδίκη. Τους εκλεγμένους νομοθέτες μας τι τους ενδιαφέρει από τα παραπάνω;