Το Μουσικό Κουτί της καρδιάς μας
Από τις πρώτες εκπομπές που θυμάμαι τον εαυτό μου να παρακολουθεί μετά μανίας, ήταν το «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι» με τον Διονύση Σαββόπουλο στο ρόλο του παρουσιαστή. Στην πραγματικότητα ο εθνικός μας Νιόνιος λιγότερο απολάμβανε τις πάσες και τις ερωτήσεις και περισσότερο τις διηγήσεις. Μέγας παραμυθάς και αφηγητής, άφηνε λίγο στην άκρη την έμμετρη διήγηση και μας έκανε κοινωνούς σε μουσικές ιστορίες και παρασκήνια με έναν άγνωστο ως τότε τρόπο. Η συγκεκριμένη εκπομπή, αν δεν κάνω λάθος, «έζησε» 2 σεζόν και υπάρχει σήμερα διαθέσιμη στην πλατφόρμα του ErtFlix, για να θυμόμαστε οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Αυτό το format εκπομπής το είχα προτείνει για να αναβιώσει σε έναν δυο φίλους καλλιτέχνες βασισμένος λανθασμένα στην αφηγηματική διάσταση της εκπομπής του Σαββόπουλου. Ο τελευταίος, αν πάλι δεν κάνω λάθος, που το πρότεινα ήταν ο επίσης storyteller Κώστας Λειβαδάς κι ο άνθρωπος φυσιολογικά με κοιτούσε απορημένος. Ο πρόεδρος της ΕΡΤ Κωνσταντίνος Ζούλας, για την οποία ΕΡΤ έχω πει πολλάκις διάφορα αρνητικά όσον αφορά στον κρατικό της εναγκαλισμό, έπραξε σοφότερα. Στον τομέα της ψυχαγωγίας έπραξε άριστα και ο ίδιος και η διεύθυνση προγράμματος.
Πρότεινε τη δημιουργία μιας μουσικής εκπομπής από μουσικούς για μουσικούς και κοινό κι αυτή την πρόταση την έκανε στον Νίκο Πορτοκάλογλου. Όχι για να φλυαρήσει έμμετρα, όπως είναι το χάρισμα του Νιόνιου αλλά για να μας συστήσει και να μας θυμίσει καλλιτέχνες πέρα από τις playlist των δισκογραφικών και το lifestyle των tabloids και των social media. Στον Νίκο της Νέας Σμύρνης και των εφηβικών Φατμέ που απείχαν ελάχιστα από τη γενέτειρα Δάφνη. Στον Πορτοκάλογλου που μια Κυριακή δεν έκατσε να συναντηθούμε για συνέντευξη με την αφοπλιστική εξήγηση ότι «τις Κυριακές πάω και μου μαγειρεύει η μανούλα μου.»
Θα περάσω κατευθείαν στο κυρίως θέμα, υπήρξαν Τετάρτες που το Μουσικό Κουτί μου «έσωσε τη ζωή». Με πήρε από σκοτεινούς τόπους κι ανθρώπους και με παρέσυρε με το κορίτσι μου να βάλουμε μπροστά μας ένα μπουκάλι κρασί και να σιγοτραγουδήσουμε. Τόσο απλά, τόσο μαγικά. Η δύναμη του υπέροχου λαϊκού Μέσου που λέγεται τηλεόραση, πριν πέσει στα χέρια των μετρήσεων και των εμπορικών τμημάτων. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει η ΕΡΤ διαχρονικά. Γιατί να νοιάζομαι αν το Μουσικό Κουτί «έγραψε» 4% 14% ή 24%, όταν μου προσέφερε την παρέα του και την ψυχαγωγία έναν ολόκληρο χειμώνα;
Λένε ότι εμείς οι άνθρωποι της τηλεόρασης, δεν λέμε εύκολα καλή κουβέντα για άλλον, εμείς όμως δεν είμαστε οι τυπικοί άνθρωποι της τηλεόρασης και το Μουσικό Κουτί δεν είναι μια τυπική τηλεοπτική εκπομπή. Η αισθητική του ματιά σε μια αντιαισθητική τηλεοπτική σεζόν ήταν σωτήρια, τουλάχιστον στο δικό μου σπίτι. Η ηρεμία, το ταλέντο και η καλή προαίρεση του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ρένας Μόρφη, η άνεσή τους και η παρέα, αυτή η μαγική λέξη, που δημιούργησαν με τους μουσικούς τους, μαζί με την καλλιτεχνική ευφυΐα του Γιάννη Δίσκου και όλων τους να αποτυπώσουν σε παρτιτούρες τα πιο περίεργα μπλεξίματα σε νότες και στίχους, προσωπικά με κέρδισαν.
Σε μια εποχή που είναι πανεύκολο και το πλέον συνηθισμένο, να πιάνεις το πληκτρολόγιό σου για να κατακεραυνώνεις προσφέροντας έργο με το μυαλό σου, χαίρομαι που πολλοί άνθρωποι, επαγγελματίες του Τύπου δεν τσιγκουνεύτηκαν μια καλή κουβέντα για το Μουσικό Κουτί, όπως επίσης και μέσα στα social media, ακόμα κι εκεί που δημιουργούνται space για νεκρά παιδιά και ιατροδικαστές, η αγάπη κι ο σεβασμός εκφράστηκαν. Είναι σαν φυσική υποχρέωση για μένα, να εκφράσω αυτό το «ευχαριστώ» δημόσια, όχι γιατί είμαι σημαντικότερος του μέσου τηλεθεατή ως συμπαρουσιαστής σε σατιρική εκπομπή αλλά γιατί ένιωθα περισσότερο ναυαγός μερικές Τετάρτες από τους λοιπούς. Ευχαριστώ κι ευχαριστούμε λοιπόν για τις μουσικές, τις εξερευνήσεις, τα διλήμματα, τα juke box και το κυριότερο για την αισθητική σωσίβια λέμβο, τα είχαμε όλα απόλυτη ανάγκη.
Νομίζω πως έχω να απομνημονεύσω τα ονόματα μουσικού σχήματος (Φραγκούς, Δίσκος, Κουντουρόγιαννης, Τσουράπης, Τσακιράκης, Καζάνης από δεξιά προς τα αριστερά και χωρίς google παρακαλώ) από τότε που ήμουν 15 ετών κι ήταν της μόδας να το παίζουμε μουσικά ψαγμένοι μέσω της παπαγαλίας. Και είμαι σχεδόν σίγουρος, ότι κι ο θείος Νιόνιος μπορεί να έχει το κεφάλι του ήσυχο για το «ζήτω το ελληνικό τραγούδι». Δεν λείπει το ταλέντο στις μέρες μας, τα ευήκοα ώτα λείπουν.
Δύο απαραίτητες επισημάνσεις, δεν γνωρίζω προσωπικά κανέναν από τους συντελεστές της εκπομπής και δεν μπορεί το κείμενο αυτό να θεωρηθεί διαφημιστικό για τις συναυλίες του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Ηρώδειο, είναι ήδη sold out! Επίσης πάντα θα με διαπερνά μια δυσπιστία απέναντι στην ΕΡΤ που μια αλλαγή διοίκησης ή κυβέρνησης μπορεί να ξεριζώσει αναξιοκρατικά στελέχη κι εκπομπές. Συνέβη κάποτε ακόμα και στον Μέγα Χατζηδάκη, οπότε ποιος μπορεί να ξεφύγει του κρατικού πεπρωμένου; Αυτή είναι μια γενναία συζήτηση για την ΕΡΤ, που κάποτε πρέπει να ανοίξει.
