Αν μας έπαιρναν παραμάζωμα οι Τούρκοι θα έφταιγε κάποιος;
Αν υπάρχει κάτι που είναι εξοργιστικό, ακόμα περισσότερο και από την ίδια την οργή, είναι η συνήθεια. Η συνήθεια να οργίζεσαι. Αυτή που οδηγεί στην κούραση που σε γονατίζει. Αυτή η συνήθεια του κακού, που έχει φτιάξει την πεποίθηση των κυβερνώντων ότι, εντέλει, ότι βαρύ και αν συμβαίνει σε αυτή τη χώρα ξεχνιέται, γρήγορα. Μπαίνει κάτω από το χαλί, κλείνεται σε μια “ντουλάπα” λήθης μαζί με ένα σωρό άλλα άσχημα, πικρά πράγματα τα οποία η μνήμη μας προτιμάει να “παρκάρει” προκειμένου να επιβιώσουμε.
Όλη αυτή η διαδικασία όμως είναι αδιέξοδη και εγκληματική. Γιατί πολύ απλά εδώ και δεκαετίες έχει γιγαντώσει το “δεν βαριέσαι” και το “ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα”. Αλλά τι ακριβώς πρέπει να “πάθουμε” για να μετρηθεί ως απώλεια; Μετά την εκατόμβη θυμάτων με την ανικανότητα στο Μάτι, ο κρατικός μηχανισμός (αυτό ο όποιος υπάρχει τέλος πάντων) έχει σαφέστατα εστιάσει στο να μην υπάρξουν ανθρώπινα θύματα, από τις πυρκαγιές. Άμεσα. Γιατί το “έμμεσα”, αν δηλαδή κάποιος (όπως ο 80χρονος συμπολίτης μας στην Ανθούσα) αυτοκτονήσει από την απόγνωση θεωρείται παράπλευρη απώλεια. Υπάρχει αποδοχή της καταστροφής πριν κάνει συμβεί, αλλά το “καταστροφόμετρο” ορίζεται μόνο με βάση την ανθρώπινη ζωή.
Με έναν περίεργο τρόπο, που έχει να κάνει προφανώς με τα ελλείμματα που κουβαλάμε ως πολίτες και το χοντρό επικοινωνιακό παιχνίδι της πλειοψηφίας των media, έχει δημιουργηθεί και μια φοβία. Ότι αν κρίνουμε την ανεπάρκεια των κρατικών χειρισμών είμαστε όχι απλά αντιπολίτευση αλλά κατευθυνόμενη. Είμαστε βλάκες όσοι πέφτουμε σε αυτή την παγίδα, είναι χυδαίοι όσοι προσπαθούν να μας ρίξουν σε αυτή.
Σε ετούτη την σκληρά πληγωμένη από την οθωμανική κατοχή επικράτεια, η οποία τη χρησιμοποιεί ακόμα (περίπου 200 χρόνια μετά την ίδρυση αυτού του πολύπαθου κράτους) ως δικαιολογία για το γεγονός ότι μπερδεύουμε κυβέρνηση, ρουσφέτια, αναξιοκρατία με αυτό που θα έπρεπε να είναι απλά...κράτος και να έχει συνέχεια και συνέπεια. Στο 100% αυτό (η αποσύνδεση κράτους-κυβέρνησης) δεν συμβαίνει πουθενά ακόμα και στην “αναπτυγμένη” Ευρώπη, αλλά θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε -έστω- κάτι περισσότερο από το 30% με το οποίο “τρέχει” η οργάνωση σε αυτή τη χώρα.
Να τα πούμε λίγο απλά για να καταλήξουμε κάπου και να μην πέφτουμε στην παγίδα όσων κομματικών σκύλων, τις πρώτες ημέρες από μια καταστροφή λουφάζουν και μετά ξαμολιούνται για να πείσουν το (όχι κομματικό αλλά) οπαδικό τους ακροατήριο για το πόσο ανίκανοι είναι οι... προηγούμενοι (που θέλουν να γίνουν επόμενοι κ.ο.κ) και να πετάξοουν τη μπάλα στην εξέδρα.
Και με τεχνοκρατικούς όρους αλλά και όσον αφορά την ανθρώπινη συναισθηματική προσέγγιση, όσοι το κάνετε αυτό, είστε για τα μπάζα. Τέλος. Αρκεί να ρωτήσετε έναν άνθρωπο που κάηκε το σπίτι του πέρυσι στο Κρυονέρι τι τραβάει για να πάρει τα δέκα ψωροχιλιάρικα για αποζημίωση για να καταλάβετε, πως το μπινελίκι που πέφτει είναι και λίγο.
Ο ηρωισμός υπήρχε το 1940 και μας έδωσε ένα έπος. Καλό είναι να πάμε λίγο παραπέρα από το ¨αέρα” γιατί -ειδικά- στην περίπτωση της πυρκαγιάς κάνει τα πράγματα χειρότερα. Και τότε παρότι ο ελληνικός στρατός ήταν σε υποδομή δεκαετίες πίσω τα κατάφερε με την αυταπάρνηση των στρατιωτών και των στελεχών του. Αν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε κάθε καλοκαίρι ένα έπος για να αντιμετωπίσουμε τις πυρκαγιές και άλλο ένα για τις πλημμύρες και τα χιόνια, τότε δεν θέλουμε κράτος αλλά κοινόβιο.
Δίνουμε ένα σκασμό λεφτά για στρατιωτικούς εξοπλισμούς; Τα δίνουμε! Γιατί το κάνουμε; Γιατί ο Ερντογάν και όσοι άλλοι έρθουν σαν κι αυτόν πάντα θα παίζουν το παιχνίδι της κυριαρχίας (τουλάχιστον) στο Αιγαίο, οπότε κι εμείς πρέπει να ψωνίζουμε από αμερικάνους. Γάλλους, Ισραηλινούς, Γερμανούς και όποιον άλλον πρέπει να γλυκάνουμε. Στο όνομα του θερμού ή καυτού επεισοδίου που αναμένεται ανά πάσα στιγμή, έρχονται τα ωραία στρατιωτικά παιχνίδια ώστε να είμαστε έτοιμοι. Μαγκιά μας!
Η ερώτηση είναι αυτονόητη, λοιπόν. Αφού έχουμε μάθει να ζούμε με τον εξ ανατολών κίνδυνο θερμού επεισοδίου, πως γίνεται να μην είμαστε προετοιμασμένοι για τα δεδομένα και δυστυχώς “συνεπή” θερμά επεισόδια κάθε καλοκαιριού; Σε αυτή τη χώρα αν έχουμε κάποια πράγματα δεδομένα εδώ και καιρό είναι: ζεστά καλοκαίρια, μελτέμια και πυρκαγιές. Όταν, επί σειρά ετών, δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά το αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων, τότε πως ακριβώς χαρακτηρίζεσαι ως κράτος/κυβέρνηση;
Αν δηλαδή δεν είχες πάρει Ραφάλ, φρεγάτες, υποβρύχια, S300 κ.λ.π και οι Τούρκοι έκαναν ντου και σε έπαιρναν παραμάζωμα, θα έφταιγε τι; Η ευθυγράμμιση των πλανητών ή ότι δεν ήσουν προετοιμασμένος; Γιατί δεν ισχύει το ίδιο για τις πυρκαγιές;
Τα αναφέρω όλα αυτά γιατί η βλακεία έχει χτυπήσει θερμοκρασίες καύσωνα. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που επιλέγουν να είναι κομματόσκυλα αντί για πολίτες με κρίση, άποψη και απαιτήσεις που το φαινόμενο γίνεται τρομακτικό. Κρίνουμε τις καταστροφές, όχι με τη ματιά του ενεργού πολίτη αλλά στο πλαίσιο ενός παιδικού παιχνιδιού όπου ο καθένας παίζει με τα κομματικά του κουβαδάκια.
Το να ζητήσουμε τα αυτονόητα είναι...το αυτονόητο. Άλλο τόσο αυτονόητο όμως είναι πως δεν υπάρχει ούτε σταγόνα ευθιξίας σε αυτούς που πιάνονται από τον άνεμο, τον καύσωνα, τα ακραία καιρικά φαινόμενα και οτιδήποτε άλλο είναι εύκαιρο, για να βρουν μια δικαιολογία.
Έχουμε μεγάλη εικόνα για τον εαυτό μας οι Έλληνες. Του κιμπάρη, του φιλότιμου, του λεβέντη. Άλλα αν είναι έτσι τα πράγματα γιατί αυτούς τους χαρακτηρισμούς μπορείς να τους αποδώσεις μόνο σε αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή και τα δίνουν όλα και -από την άλλη- έχεις ότι χειρότερο να πεις για όσους αποφασίζουν και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες;
Αυτά για, ακόμα μια φορά. Μπορείτε να τα χαρακτηρίσετε όπως θέλετε. Απλά θα πω ότι είναι τόσο αποκαρδιωτικό στο μοναδικό πράγμα που είναι “ακομμάτιστο” στην Ελλάδα να είναι οι καταστροφές γιατί τα κάνουν σκατά όλοι. Αν πιστεύουμε όμως ότι φταίνει (μόνο) αυτοί οι “όλοι” να πάμε να αγοράσουμε και ένα καθρέφτη. Και το λέω πρώτα για εμάς στα Media και ειδικά σε αυτούς που έχουν πάθει αφυδάτωση από την σκληρή χρήση...γλώσσας και σιέλου.
