Δικαιοσύνη με εισοδηματικά κριτήρια, πολίτες θηρία και μοναχικά θύματα
Δεν είμαι άνθρωπος που δεν φλερτάρει κάποιες φορές με την ιδέα να γίνει θηρίο. Δεν είχα ποτέ την επιθυμία να αγιάσω, αν και πιστεύω (ή έχω διαβάσει) ότι και αρκετοί από αυτούς που έγιναν άγιοι, είχαν διατελέσει και θηρία και ακριβώς αυτή η μεταστροφή που τους έκανε από θύτες, θύματα θρησκευτικής προσήλωσης τους χάρισε και βαθμό αγιότητας. Δεν με αφορά αυτό, αν και πιστεύω ότι στην κοινωνία και τη χώρα που ζούμε πολλές φορές προσεγγίζουμε τις παρυφές της... αγιοσύνης αποφεύγοντας απλά να εκφραστούμε έμπρακτα για αυτά που περνάμε.
Στην περίπτωση του (με βάση όλα τα στοιχεία που έχει συλλέξει η αστυνομία) βιαστή και μαστρωπού της 12χρονης, Ηλία Μίχου και του άμεσου συνεργού του (και μέχρι να προχωρήσει η διαδικασία και στους εν αναμονή παιδοβιαστές της σχετικής λίστας) δεν δηλώνω ψύχραιμος. Και στο δικό μου μυαλό, κυκλοφορούν ευφάνταστοι τρόποι τιμωρίας που ελάχιστη σχέση έχουν με τον ποινικό κώδικα και το τι ορίζει αυτός. Ξεκινάω από μια προσέγγιση των νόμων του Δράκοντα και κάνω τον γύρο του κόσμου συναντώντας την κουλτούρα της τιμωρίας σε διάφορους λαούς, στην πορεία της ιστορίας. Κάνω, με λίγα λόγια, αυτό που κάνουμε όλοι μας. Οι περισσότεροι ανοιχτά και με θυμό και πίκρα στα social media. Φίλοι μου, γνωστοί μου, άνθρωποι που εκτιμώ και δεν έχω λόγο να σταματήσω να το κάνω. Είναι σαφές πως αν αυτό το παιδί, ήταν παιδί μου θα ήθελα σαν πρώτη (ίσως και δεύτερη και τρίτη) σκέψη να αποδώσω με τα χέρια μου άμεση δικαιοσύνη. Δεν το παίζω, ούτε ψύχραιμος ούτε “πολιτισμένος”. Δεν το παίζω ένας “διαφορετικός” από τους πολλούς. Εδώ όμως είναι που έρχονται να με συναντήσουν και άλλα ερωτήματα, από άλλη κατεύθυνση...
Δικαιοσύνη με εισοδηματικά κριτήρια
Δεν θα σταθώ μόνο σε αυτά που αφορούν τη συντεταγμένη πολιτεία και κοινωνία, την τήρηση των νόμων, την απόδοση δικαιοσύνης και τον σωφρονισμό. Οι ίδιες οι κεφαλές της κοινωνίας και δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό και η λειτουργία της δικαιοσύνης με έχουν πείσει ότι λειτουργεί με...εισοδηματικά κριτήρια. Δεν λέω ότι τα παίρνουν κάποιοι δικαστές, γιατί δεν έχω στοιχεία. Αλλά, όλοι γνωρίζουμε ότι, αν έχεις τα χρήματα να προσλάβεις έναν δικηγόρο με διασυνδέσεις που ξέρει να χειρίζεται τις καταστάσεις εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας, ασφαλώς και έχεις πολύ μεγάλες πιθανότητες να τη βγάλεις καθαρή. Και όχι μόνο αυτό αλλά, όπως στην περίπτωση Λιγνάδη, να δημιουργήσεις και εικόνα δικαίωσης ακόμα και αν δεν έχεις αθωωθεί! Οπότε φαντάζεστε τι θα ακούσουμε και στην περίπτωση Μίχου, ο οποίος ήδη καταγγέλει σκευωρία εις βάρος του. Προφανώς γιατί ως... σημαίνουσα προσωπικότητα της Αθήνας τον φοβήθηκαν οι...πολιτικοί του αντίπαλοι.
Δεν μπορώ να πιστέψω λοιπόν σε μια δικαιοσύνη που αφήνει ελεύθερους βιαστές, εν ψυχρώ δολοφόνους όπως ο Κορκονέας, ρίχνει στα μαλακά εμπόρους ναρκωτικών που έχουν την τσέπη να πληρώσουν γι αυτό και αφήνει παραλυμένα φασιστικά ζόμπι να χαιρετάνε ναζιστικά ενώπιον της. Δεν μπορώ να πιστέψω ασφαλώς στον σωφρονισμό, γιατί είναι παγκοσμίως μια χαμένη υπόθεση. Όχι λόγω των ταινιών που βλέπουμε με την κατάσταση στις φυλακές αλλά γιατί η αλήθεια είναι ακόμα χειρότερη.
Αν λοιπόν δεν μπορώ να πιστέψω σε αυτά τα (υποτίθεται) “όπλα” που έχει δημιουργήσει η δημοκρατία για την υπεράσπιση της ίδιας και των πολιτών της, που φτάνω; Στην αυτοδικία; Στο “θα του κάνουν τη μούρη κρέας οι άλλοι κρατούμενοι αν δεν μπει μόνος του σε κελί” που είπε ο “μάτσο” συνδικαλιστής/εν δυνάμει πολιτικός/τηλεοπτικός σταρ-νάρκισσος/αστυνόμος Κλουζό/υπερυπουργός Προστασίας του πολίτη (προσθέστε ελεύθερα) Σταύρος Μπαλάσκας; Σε κάτι που θα το φανταστώ, θα το φωνάξω και θα με κάνει να νιώσω καλύτερα; Εμένα όμως, μόνο εμένα και σίγουρα όχι το 12χρονο θύμα!
Η κοινωνία θα δείχνει με το δάχτυλο το θύμα
Στις ταινίες όταν ο πολύ κακός πεθαίνει γρήγορα υπάρχει πάντα μια αίσθηση μικρής δικαίωσης. Θέλουμε με κάποιο τρόπο το σενάριο να τον ταλαιπωρήσει περισσότερο. Προφανώς το ίδιο επιθυμούμε και για τους Μίχους αυτούς του κόσμου. Δεν θα πω ότι είναι λάθος. Αλλά το μυαλό μου πάει στο θύμα. Θεωρώ ότι ακόμα και ήταν το παιδί μου και αναλάμβανα εγώ την τιμωρία το αίσθημα ικανοποίησης (αν υπάρξει) θα είναι στιγμιαίο. Ότι θα ξεφουσκώσει γρήγορα και τελικά αυτό που θα μείνει θα είναι μια μεγάλη πληγή. Για το θύμα πρώτα απ' όλα. Που θα πρέπει να πορευτεί καιρό με τον βιασμό σώματος και ψυχής μέχρι (μακάρι) κάποια στιγμή να καταφέρει να το ξεπεράσει. Πιθανότατα μακριά από μια γειτονιά που θα δείχνει και αυτή με το δάχτυλο ως “εύκολη” χωρίς να υπολογίζει τίποτα άλλο, πέρα από τον βαθιά ριζωμένο σεξισμό μέσα της.
Είναι μάλιστα απάνθρωπο και δείγμα της αγελαίας συμπεριφοράς των, υποτίθεται σκεπτόμενων, το γεγονός ότι ενώ ο κουρνιαχτός από τη σκόνη του βιασμού και της κατά συρροή μαστροπείας πλανάται στην ατμόσφαιρα, μπαίνει με το ίδιο βάρος μάλιστα, στα social media η κουβέντα για την ευθύνη της μητέρας. Να δεχθώ ότι είναι τεράστια η ευθύνη της και ότι αναμένουμε και αυτό να το αναδείξει η αστυνομική έρευνα. Αλλά είναι δυνατόν να προβάλεις αυτό και όχι τις ίδιες τις πράξεις των βιαστών; Δεν ξέρω. Μάλλον εγώ κάνω το λάθος (Update: Το ένταλμα σύλληψης της μητέρας με βασική κατηγορία τη μαστροπεία ασφαλώς και τη φέρνει στην ίδια θέση με τους βιαστές πλέον. Απλά θα δηλώνω πάντα έκπληκτος από το μέγεθος της σαπίλας μέρους της κοινωνίας!)
Είναι σαφές ότι ζούμε σε μια κοινωνία που στερείται παιδείας, ευγένειας, σεβασμού και ψυχραιμίας και λειτουργεί ως σοσιαλμιντιακή αγέλη κρυμμένη πίσω από ένα πληκτρολόγιο και λειτουργώντας υπό το καθεστώς συμπλεγμάτων ή εξυπηρετώντας (σε ΟΛΑ τα θέματα) κομματική ατζέντα ή αντίστοιχες αγκυλώσεις. Αυτή την κοινωνία τη φτύνω στα μούτρα. Επαναλαμβάνω όχι γιατί είμαι ψύχραιμος απέναντι σε Μίχους. Αντίθετα δεν φημίζομαι για την ψυχραιμία μου. Αλλά δεν επιθυμώ να συντάσσομαι με Μπαλάσκες, Τατιάνες (που εστιάζουν στην μιντιακή έκθεση του θύματος), τουτιτερικές κομματικές πόρνες, νταραβεριντζήδες πολιτικούς και ανθρώπους του θεάματος που προσφέρουν απλόχερα την φωτογραφία και τα γλυκά λόγια σε οποιονδήποτε για να πέσουν (πάλι) από τα σύννεφα όταν αυτός βιάζει παιδιά.
Θέλω να συνταχθώ με τη δημοκρατία, την ευνομούμενη πολιτεία και την κοινωνία που αγκαλιάζει τα ταλαιπωρημένα παιδιά της. Αυτό (και ας ακούγεται παράδοξο) μπορώ να το υπερασπιστώ και με το αίμα μου. Ασφαλώς και είμαι ένας ρομαντικός βλάκας. Δεν θα αλλάξει τώρα αυτό. Μακάρι να αλλάξει η υποκρισία της κοινωνίας και να φτάσει να αναγνωρίζει τους Μίχους πριν κάνουν το κακό και μας αναγκάσουν να σκεφτόμαστε σαν θηρία.
