Αυτή η στάνη τέτοιο γάλα βγάζει

Η δραματική υπόθεση που εξελίσσεται στο Ευρωκοινοβούλιο μπορεί να παρουσιάζεται ως «σοκαριστική» αλλά ελάχιστα πρέπει να εκπλήσσει χώρες, που έχουν να επιδείξουν τεράστια ανδραγαθήματα σκανδάλων και διαφθοράς, όπως η Ελλάδα μας, η γειτονική Ιταλία και άλλες άμεμπτες χώρες-εταίροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε χώρα έχει τα «ταλέντα» της, απλά ορισμένες έχουν και δικαστές.

Στα δικά μας, εμείς που ενηλικιωθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και έχουμε επαρκείς πολιτικές μνήμες από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80, ακούσαμε πολλές φορές για τη «γενιά του Πολυτεχνείου», τις χαμένες της ευκαιρίες και τη «μάχη της καρέκλας». Σημαντική μερίδα της πιο ανήσυχης κι ενεργής πολιτικά γενιάς διοχέτευσε όλη την ορμή και τις ιδέες της προς τις λάθος κατευθύνσεις αξιοποιώντας το knowhow της, υπέρ δικών της deal με τον «τραπεζίτη».

Πιπιλήσαμε διαχρονικά την καραμέλα των «νέων και άφθαρτων» πολιτικών, λες και το πραγματικό πρόβλημα δεν ήταν τα πολιτικά μας ήθη και έθιμα αλλά η ηλικία αυτών που τα φέρουν. Και τι διαφορετικό θα κάνει η νέα γενιά πολιτικών, παρά αυτά που έχει διδαχτεί από τους μέντορές της; Αυτή η στάνη τέτοιο γάλα βγάζει.

Ας μην ξεχνάμε σε ποια ελληνικά πανεπιστήμια φοίτησαν τα λαμπρά νέα μυαλά, έναν μικρόκοσμο ανταλλαγών εξυπηρετήσεων, νεποτισμού, αδιαφάνειας και αλληλοκάλυψης. Αν για παράδειγμα γαλουχείσαι σε ένα περιβάλλον, όπου θεωρείται φυσιολογικό να είναι αργόμισθος ο καθηγητής και να παραδίδουν το μάθημά του μεταπτυχιακοί φοιτητές, να διαπλέκονται προσωπικές γνωριμίες και πολιτικές πεποιθήσεις με την ακαδημαϊκή πρόοδο, να προσλαμβάνονται/διορίζονται καθηγητές με φωτογραφικές μεθόδους, ποιο το παράξενο να προσληφθούν όλα τα παραπάνω ως «φυσιολογικά».

Είναι όλα τα πανεπιστήμια σουρωτήρια ακαδημαϊκών ηθών, είναι όλοι οι καθηγητές διαπλεκόμενοι και όλοι οι πολιτικοί λαμόγια; Όχι δεν είναι και δεν μπαίνω καν στη συζήτηση περί πλειοψηφιών και μειοψηφιών. Εκεί έξω υπάρχουν τα πάντα και οι πάντες με γνωστή δράση και γνωστό ιστορικό προς αποδοχή ή κατακραυγή. Δεν είναι τυχαίο, ότι στο ΑΠΘ για παράδειγμα, όποια λερωμένη πέτρα κι αν σηκώσεις, τα ίδια επιφανή ακαδημαϊκά-πολιτικά στελέχη θα βρεις. Κι άλλους φωτισμένους καθηγητές δεν θα τους «πιάσεις» ποτέ και πουθενά αλλά αυτοί ελάχιστα θα προβληθούν στη μάζα.

Αυτό που όλο και περισσότερο συμβαίνει στη χώρα μας, είναι ότι η παράτυπη και ανήθικη λειτουργία πολιτικών και κοινωνικών φορέων δεν ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί μεταξύ νομικών παραθύρων αλλά πατάει με σταθερότητα στην αστεία θεσμική λειτουργία που νομοθετούν οι δικοί μας εκπρόσωποι.

Οι εκπρόσωποι που εμείς εκλέγουμε με χιλιάδες σταυρούς, χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή στο ποιος είναι ποιος, αρκεί να έχει το ρεύμα και την έγκριση του κόμματος. Για κάθε ανεπάγγελτο κομματικό πουλέν, που εκλέγεται να νομοθετήσει και να κυβερνήσει, υπάρχει ολόκληρο κοπάδι εργατών, εργαζομένων κι επαγγελματιών συμπολιτών μας, που δέχεται να τοποθετηθεί ο πήχης, εκεί που ο Αρχηγός ορίζει.

Έπειτα είναι δυστυχώς λογική συνέπεια, το να μας τρίβουν στη μούρη τη σταυροδοσία που έχουν εισπράξει, σε ένα στυλάκι, «μα είμαι δημοκρατικά εκλεγμένος/η, είμαι πρώτος/η σε σταυρούς» και δυστυχώς έχουν δίκιο βουνό. Πριν το κρίμα το δικό τους, υπάρχει το κρίμα το δικό μας.

Παρά το ότι η επικαιρότητα κραυγάζει συγκεκριμένα ονόματα, οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι απλά ένα υποσύνολο του τι συμβαίνει. Απλά οι συγκεκριμένοι ήταν αλαζόνες, «απρόσεκτοι» και προκλητικοί και το ότι κινδυνεύουν να πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεων και πρακτικών τους, οφείλεται στο ότι έδρασαν μακριά από τις προστατευτικές φτερούγες του εγχώριου συστήματος. Εκεί που δεν είναι αυτονόητο, ότι ένας εισαγγελέας θα ενημερώσει πρώτα το υπουργείο, εκεί που οι δικαστικοί / αστυνομικοί υπάλληλοι μπορεί να μην κάνουν φέιγ βολάν τις πληροφορίες και τα έγγραφα. Τελικά είναι όντως τρελοί αυτοί οι Γαλάτες.

Διαβάζουμε για τους αυστηρούς νόμους του Βελγίου και τις άτεγκτες αρχές των Βρυξελλών και είναι να σαν να μεταφερόμαστε σε ένα ουτοπικό ή δυστοπικό περιβάλλον, αναλόγως σε ποια πλευρά του νόμου κινούμαστε. Το βέβαιο είναι, ότι στην Ελλάδα μας και με τη γίδα στην πλάτη να πιαστεί κάποιος, υπάρχουν οι άνθρωποι και οι μέθοδοι να βαφτιστεί το κρέας - ψάρι, το σκάνδαλο - πολιτική δίωξη και ο θύτης – θιγόμενο πρόσωπο. Αν μάλιστα τον τελευταίο συνοδεύουν και μερικές δεκάδες χιλιάδες σταυρών, μπορούμε όλοι μαζί να κοιταχτούμε στον πολιτικό μας καθρέφτη και να αποφασίσουμε ο καθένας από την πολιτική του τοποθέτηση. Είμαστε μέρος του προβλήματος ή θα σοβαρευτούμε για το ποιους εκλέγουμε;