Η προεκλογική περίοδος, ένα φανάρι και μια κηδεία

Το πολιτειακό μας ζήτημα, για να σας είμαι ειλικρινής, δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Ποτέ ως τώρα. Που και πάλι δεν με απασχολεί για να σας είμαι ειλικρινής, όλο το ενδιαφέρον μου για εστεμμένους και βασιλικούς οίκους αρχίζει και τελειώνει με κάθε σεζόν του «The Crown». Το οποίο «The Crown» μάλλον έχει στρογγυλέψει λίγο την αίσθηση των Ελλήνων σχετικά με το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και άλλων σχετικών βασιλικών.

Το ότι μια μέρα ο τέως βασιλιάς θα πέθαινε, ήταν το μόνο νομοτελειακά βέβαιο και το πόσο αφορά την ζωή του καθενός, το γνωρίζει καθένας από μας ξεχωριστά. Το πότε θα πέθαινε, ήταν ξεκάθαρα θέμα timing και να που του έλαχε στην αρχή μιας προεκλογικής περιόδου, που προβλέπεται θερμή. Άρα τώρα πρέπει να γίνουν όλες οι ασκήσεις και γυμναστικές επιδείξεις στα media, για να διαφημιστεί επαρκώς, ποιος είναι κεντρώος, ποιος αριστερός, ποιος δεξιός και ποιος υπερδεξιός.

Στην πραγματικότητα όπως και τα επεισόδια του “The Crown”, ελάχιστα αφορά τους πολίτες, το αν η κηδεία θα γίνει δημοσία δαπάνη, αν θα γίνει με τιμές αρχηγού κράτους, το αν το «έκπτωτος βασιλιάς», πρέπει να σημαίνει και «στο πυρ το εξώτερον», το αν το «Γλύξμπουργκ» επιτρέπει σε κάποιον να αυτοπροσδιορίζεται Έλληνας και άλλα τέτοια επίκαιρα. Το μόνο επίκαιρο είναι, πως το θέμα ενδείκνυται για έντονους καβγάδες-test events βουλευτών και πολιτευτών σε παράθυρα τηλεοπτικών εκπομπών, γιατί απλά είναι ανέξοδο.

Αν δεν μιλάς επί συγκεκριμένου και δε χρειάζεται να αναφερθείς σε τιμές προϊόντων, ποσοστά πληθωρισμού, αυξήσεις σε ενέργεια και καύσιμα, μείωση της αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, κανείς δεν έχει δίκιο ή άδικο. Δεν υπάρχουν αριθμοί να λένε την αλήθεια, υπάρχει ένα ηθικό και αισθητικό ζήτημα, για το οποίο καθένας έχει μια γνώμη και με αυτή πάει το βράδυ ήσυχος, χορτάτος ή νηστικός για ύπνο.

Στην Θεσσαλονίκη όπου κατοικώ και καθημερινά οδηγώ προς το κέντρο της, υπάρχει ένα κρίσιμο φανάρι, ένας κομβικός φωτεινός σηματοδότης στη διασταύρωση των Λεωφόρων Στρατού και 3ης Σεπτεμβρίου. Σχεδόν καθημερινά κατά τις ώρες αιχμής στο συγκεκριμένο φανάρι δεινοπαθεί πλήθος οδηγών-πολιτών-ψηφοφόρων, γιατί σχεδόν κανείς δεν σέβεται το κόκκινο ή το πράσινο του φωτεινού σηματοδότη, η παράλογη λογική είναι «βιάζομαι να φτάσω, άρα θα χωθώ πρώτος». Τα πάντα θα ήταν απείρως ευκολότερα, αν υπήρχε ένας τροχονόμος.

Τροχονόμος, τροχονόμοι και πλήθος αστυνομικών εμφανίζονται μαγικά, όταν το Συνεδριακό Κέντρο ''Ιωάννης Βελλίδης'', που βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο, φιλοξενεί τον Πρωθυπουργό για εκδήλωση. Τότε η κυκλοφορία ρυθμίζεται με ταχύτητα, η λειτουργία της διασταύρωσης είναι εύρυθμη εκτός βέβαια, αν απαγορευτεί εντελώς η κυκλοφορία στη διασταύρωση, όταν πρέπει να μετακινηθεί ο Πρωθυπουργός. Τότε οι οδηγοί-πολίτες-ψηφοφόροι μπορούν να πάνε να… μποτιλιαριστούν αλλού, όπου δεν θα ενοχλούν τον Πρωθυπουργό.

Το παραπάνω πρωθυπουργικό προνόμιο το έχω παρατηρήσει ανεξαρτήτως κυβερνώντος κόμματος, είναι διακομματική κατάκτηση των Αρχηγών κομμάτων να μετακινούνται απρόσκοπτα σε αντίθεση με όλους εμάς. Δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί Αρχηγοί έχουν συναποφασίσει, ότι έτσι πρέπει να γίνεται. Και είμαι βέβαιος, πως δε συμβαίνει μόνο στο συγκεκριμένο φανάρι, στη συγκεκριμένη πόλη.

Σήμερα οι δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί αρχηγοί διαφωνούν έντονα για το που πρέπει να γίνει μια κηδεία, αν πρέπει να γίνει με τιμές αρχηγού κράτους και δημοσία δαπάνη, γιατί όλα αυτά είναι «απειλή για το Πολίτευμα». Συνεπικουρούν και δημοσιογράφοι-πολιτευτές με το ατράνταχτο επιχείρημα, «μα θα έρθουν τόσοι ξένοι Βασιλείς και Επίσημοι. Να χάσουμε την ευκαιρία να διαφημίσουμε τη χώρα, να ξεφτιλιστούμε;»

Δεν έχω ακόμα αντιληφθεί, πως ακριβώς διαφημίζεται η χώρα με μια μεγαλοπρεπή κηδεία, πίστευα ότι τα σποτ του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού είναι αρκετά. Εκτός αν εκεί συμπεριλάβουμε στο μέλλον και λίγα φέρετρα. Δεν έχω επίσης αντιληφθεί, για πόσο ακόμα ο συνδυασμός ραγιαδισμού και βλαχοαντιλήψεων θα επαναλαμβάνει στη συλλογική μας συνείδηση τη φράση, «μα τι θα πουν για μας οι ξένοι;» Και βέβαια δεν έχω αντιληφθεί γιατί είσαι Έλληνας πατριώτης, αν θυμίζεις το ότι ο τέως βασιλιάς υπήρξε Ολυμπιονίκης και γιατί είσαι αριστερός, αν κοινοποιείς τακτικά το χαρακτηριστικό σκίτσο, που απεικονίζει τον πιτσιρικά, που κατουράει το στέμμα. Αφού στη διασταύρωση Στρατού και 3ης Σεπτεμβρίου το μποτιλιάρισμα διαχρονικά είναι εκεί!

Τέτοιο μετεμφυλιακό ξεκατίνιασμα στα social media είχα να δω από το άχρηστο δημοψήφισμα του 2015 κι αν οι πολίτες χρησιμοποιούσαν την ουσία του εγκεφάλου τους για κάτι παραγωγικότερο από το «λυμένο πολιτειακό ζήτημα», ίσως, λέω ίσως, είχαν επιλυθεί ένα δυο θεματάκια πιο επίκαιρα για την καθημερινότητά μας.

Το να ταφεί ο συγκεκριμένος νεκρός εκεί που έχουν ταφεί οι γονείς του είναι θέμα ανθρωπιάς. Το να ταφεί δημοσία δαπάνη είναι ταμειακά παράδοξο, μια που σχετικά πρόσφατα είχε δικαστική διαμάχη με το ελληνικό δημόσιο επί εκατομμυρίων ευρώ και πλήθος πολύτιμων κειμηλίων «έφυγε» εκτός της αγαπημένης του πατρίδας. Συνολικά το θέμα είναι τόσο ενδιαφέρον, όσο κάθε σεζόν του “The Crown”, όταν ολοκληρώνεται. Δεν αφορά στο παραμικρό την καθημερινότητά μας.