Η δολοφονία του Άλκη και το διαρκές έγκλημα
Είναι μια φορά ύβρις να κάνεις επικοινωνιακά παιχνίδια πάνω από το πτώμα ενός νέου παιδιού. Είναι ύβρις επαναλαμβανόμενη και κατάπτυστη, να αφήνεις το χρόνο να περνάει, την υπόθεση να ξεχνιέται, όπως όλα και να παρακολουθείς απλά τις εξελίξεις μέχρι τον επόμενο νεκρό.
Επειδή σαν πολίτες δεν εκλέγουμε διοικήσεις Ομάδων, ούτε προεδρεία Συνδέσμων, ούτε διορίζουμε Διοικητές Αστυνομίας, είναι λογικό και αναντίρρητο, πως μπορούμε να ελέγχουμε για πράξεις και παραλείψεις όσους νομοθετούν και κυβερνούν.
Τι ακριβώς έχουν κάνει αυτοί από την 1η Φεβρουαρίου έως σήμερα; Δεν μιλάω για τις συλλήψεις των κατηγορουμένων, μιλάω για την κατάσταση και τον φανατισμό στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό. Δεν μιλάω για ημερίδες κι εκδηλώσεις, για βραβεία fair play και συνθήματα στα matrix των γηπέδων. Ακόμα κι αυτά οφείλονται κυρίως στην ιδιωτική πρωτοβουλία, σε μεμονωμένες ενέργειες.
Πόσο έχει αλλάξει η συνθήκη και τα συναισθήματα, που νιώθει ο Έλληνας φίλαθλος και ο κάθε γονιός που ακούει από το παιδί του τη φράση, «το βράδυ θα πάω στο γήπεδο»; Ο Άλκης δεν πήγε καν στο γήπεδο εκείνο το βράδυ, καθόταν στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας στη Χαριλάου και πήγε το γήπεδο να τον βρει και να τον σκοτώσει. Γιατί το γήπεδο στην Ελλάδα δυστυχώς σκοτώνει.
Θα έβαζα ευχαρίστως εισαγωγικά στη λέξη γήπεδο, για να αποδυναμώσω την φράση μου και να υπονοήσω, ότι στην πραγματικότητα δεν σκοτώνει η κερκίδα, σκοτώνουν οι εγκληματίες. Φταίνε όμως όλα αυτά τα πανό, που αναγράφουν «Λευτεριά στα αδέρφια μας» και τα «Θρίαμβος στη Λαυρίου» και τα «Θυμάστε εκείνη την κατηφόρα…» και «Σας τρέξαμε τότε…». Τα σηκώνουν τακτικά στα ελληνικά γήπεδα ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΥΝΙΕΤΑΙ ΦΥΛΛΟ.
Αν τα πανό βέβαια γράφουν για τον Μητσοτάκη, για τον Αυγενάκη και παλιότερα για τους αντίστοιχους άλλων Κυβερνήσεων, άμεσες οι αντιδράσεις. Εκεί υπάρχει η βούληση. Στην περίπτωση του κάθε πιτσιρικά που δεν μπορεί να κάτσει ανέμελος στη γειτονιά του, που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ανενόχλητος με τα διακριτικά της ομάδας του για μια βόλτα, που πρέπει να καταθέσει δήλωση οπαδικών φρονημάτων σε κάθε τραμπούκο που θα τα απαιτήσει, εκεί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΟΥΛΗΣΗ.
Είμαστε σε προεκλογική περίοδο, μην το ξεχνάτε αυτό. Οι επικοινωνιακοί τόνοι για την πάταξη της δολοφονικής βίας θα ανέβουν ψηλά. Όλοι θα δηλώσουν, εξαιτίας του επίκαιρου της Δίκης, την πρόθεση για «το άπλετο φως», «το μαχαίρι στο κόκαλο», το ευχολόγιο «να είναι ο Άλκης το τελευταίο θύμα». Δεν θα είναι ο Άλκης το τελευταίο θύμα, το τελευταίο αίμα. Δεν εννοεί κανείς ουσιαστικά τα παραπάνω, γιατί κανείς δεν θέλει να συγκρουστεί με τους ιδιοκτήτες, που τυχαίνει να είναι και μιντιάρχες και εργολάβοι και χρηματοδότες. Δεν θέλει κανείς να αναλάβει και το πολιτικό κόστος προς την πλευρά της κερκίδας. Τα παιδιά στην κερκίδα που κάποτε τραγουδούσαμε, «είναι η μόνη ελπίδα» είναι επικίνδυνα. Για τον εαυτό τους και για τους γύρω τους.
Αν διαβάσουμε προσεκτικά τους τίτλους και το περιεχόμενο των σχεδόν υβριστικών λόγων μεταξύ εκπροσώπων των «θεσμών του αθλητισμού», μόνο αυτών που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες ημέρες, μπορούμε να κλάψουμε προκαταβολικά τον επόμενο Άλκη. Εκεί που οι θερμοκρασίες τεχνηέντως ανεβαίνουν και τα αίματα των στρατών βράζουν, δεν είναι έκπληξη η φωτιά και η στάχτη που μένει στο τέλος.
Λυπάμαι ειλικρινά για όσα έχουν ακούσει οι γονείς του Άλκη και για όσα πρόκειται να ακούσουν στη συνέχεια. Λυπάμαι και για εμάς που ξεχνάμε πια σε χρόνο dt έναν φόνο αλλά θυμόμαστε με λεπτομέρειες κάθε lifestyle βλακεία. Το τίμημα που πληρώνουμε, είναι αυτό που μας αξίζει. Φοβόμαστε για εμάς και για τα παιδιά μας στην όμορφη ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία μας.
