Η θλίψη που δεν έγινε οργή, αλλά φόβος
Με τον καιρό όμως, ο Άλκης θα είναι μια τρύπα που θα χάσκει στην ψυχή των δικών του ανθρώπων και για τους υπόλοιπους, απλά το Νο12 στη λίστα των νεκρών από επιθέσεις με οπαδικό κίνητρο. Όπου ο νεκρός κάποιες φορές δεν είναι ούτε καν οπαδός και σίγουρα όχι από αυτούς του “σκληρού πυρήνα”. 'Οχι ότι αν ήταν θα έπρεπε να βρει το θάνατο, αλλά για να γίνει σαφές και μέχρι που φτάνει η “μαγκιά” των συμμοριτών που πιστεύουν ότι εκπροσωπούν μια “ιδέα”. Τρομάρα τους...
Οι καταγεγραμμένοι φόνοι αυτής την κατηγορίας ξεκινούν το 1983 στη Θεσσαλονίκη όταν ένας 17χρονος αστειεύτηκε για μια ήττα του Άρη από τον Παναθηναϊκό και πέθανε λίγες μέρες αργότερα στο νοσοκομείο από τον ξυλοδαρμό που υπέστη. Ακολούθησαν περιστατικά που είχαν τα πάντα, μαχαίρια (στις περισσότερες περιπτώσεις), φωτοβολίδες σε ευθεία βολή, ξυλοδαρμούς, μολότοφ μέσα σε αυτοκίνητο εν κινήσει! Οι περιγραφές σοκάρουν. Δεν μιλάμε για τυχαία γεγονότα, αλλά για προσχεδιασμένες (στο 90% των περιπτώσεων) επιθέσεις με σκοπό μέχρι και να σκοτώσουν, όπως και έγινε τελικά. Και αυτα είναι μόνο τα επίσημα στοιχεία, καθώς υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις που δεν έχουν καταχωρηθεί ως περιστατικά οπαδικής βίας, ούτε έφτασαν μέχρι το θάνατο, αλλά οδήγησαν σε βαρείς τραυματισμούς ή και αναπηρίες. Οι δολοφόνοι ήταν πάντα εδώ και στις περισσότερες περιπτώσεις δεν βρέθηκαν ποτέ!
Γράφτηκαν πολλά και τα περισσότερα ειλικρινή χθες. Και από συναδέλφους αλλά και από τον κόσμο που πόνεσε πραγματικά (και) από αυτή την απώλεια. Ελάχιστα μετράω τα όσα είπαν ή έγραψαν οι μεγάλες ΠΑΕ. Κάποιοι μέσα σε αυτές όντως είναι ειλικρινείς. Ως γενική εικόνα και συνολικά ως οργανισμοί είναι το λιγότερο αιχμάλωτοι των συμμοριών. Αν είχα τα στοιχεία στα χέρια μου θα έλεγα ότι ορισμένοι είναι και συνένοχοι στην λογική (τουλάχιστον) ότι κάνουν χρόνια τώρα τα στραβά μάτια, προκειμένουν οι συμμορίες κάθε πλευράς να κυριαρχήσουν στην πόλη (την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη).
Το περίεργο (καθόλου αλλά...λέμε) είναι ότι οι πολύ ευαίσθητοι σε ένα ανάποδο σφύριγμα και σε έναν έλεγχο VAR “μεγάλοι”, οι οποίοι μας πρήζουν με συνεχείς ανακοινώσεις σε αυτές τις περιπτώσεις, τίποτα ουσιαστικό δεν είχαν να γράψουν και να πουν σε αυτή την πραγματικά σημαντική υπόθεση. Και το κυριότερο καμμία ουσιαστική πρωτοβουλία να πάρουν. Ούτε σε αυτή την περίπτωση οι δεν προσπάθησαν καν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να μιλήσουν για μια συμβολική έστω αντίδραση, παρουσία όλων των ισχυρών παραγόντων του ποδοσφαίρου. Αυτό για να μην έχουμε τελικά απορία για το ποιο είναι πραγματικά το κοινό στο οποίο απευθυνονται και αυτό το οποίο μετράνε και ίσως φοβούνται. Σε ποιον δεν τολμάνε να πάνε κόντρα. Σε αυτούς που σηκώνουν πανό συμπαράστασης σε δολοφόνους στην κερκίδα και έξω από τις φυλακές.
Για τους γονείς του Άλκη δεν πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για κάτι. Ακόμα και αν (και για όσο) καταδικαστούν οι δολοφόνοι γνωρίζουν ότι πιθανότατα, κάποια στιγμή στη ζωή τους, θα περάσει στο δρόμο κάποιος από αυτούς από δίπλα τους. Θα συνεχίζει την πορεία του ζωντανός σε αντίθεση με τον Άλκη. Για τους ίδιους η όποια μεταμέλεια δεν έχει καμία αξία. Ακόμα και η εκδίκηση δεν φέρνει έναν άνθρωπο πίσω. Η ζημιά έχει γίνει και μακάρι να μη συνεχιστεί με τα δικονομικά τερτίπια στο δικαστήριο.
Θυμάμαι εκείνες τι πρώτες ημέρες μετά τη δολοφονία ότι καθόμουν μόνος και σκεφτόμουν πόσα ίδια χαρακτηριστικά είχε ο Άλκης με το γιό μου και πως κάθε παιδί αυτής της ηλικίας οποιαδήποτε στιγμή, οπουδήποτε (όχι μέσα ή γύρω από ένα γήπεδο) θα μπορούσε να δολοφονηθεί εν ψυχρώ. Θυμάμαι και τώρα την παγωμάρα τη θλίψη και τον φόβο. Το αίσθημα ότι δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά. Τώρα ένα χρόνο μετά αισθάνομαι ηττημένος κατά κράτος. Εκείνη η θλίψη δεν έγινε ποτέ οργή, να βγάλει χιλιάδες ανθρώπους στο δρόμο να απαιτήσουν δικαιοσύνη “εδώ και τώρα”. Να δείξουν και τους ηθικούς αυτουργούς και να τους αναγκάσουν να κάτσουν στο τραπέζι για να βρουν λύση. Να αναγκάσουν το κράτος να λειτουργήσει και να κάνει πράξη τα όσα έχει αποφασίσει (και νομοθετήσει) εδώ και καιρό για τους συνδέσμους και όχι να αφήνει “γυμνή” τη διεύθυνση αθλητικής βίας. Εκείνη η θλίψη έγινε απλά φόβος και ακόμα μια ήττα της κοινωνίας μας. Και η οικογένεια του Άλκη δεν έχει κάτι να περιμένει ούτε από εμάς. Γιατί στο τέλος της ημέρας, ότι και αν γράφεται, όχι ο Άλκης δεν ζει. Έφυγε δολοφονημένος και (εν συνεχεία) προδομένος απο μια κοινωνία που ανέχεται τα πάντα και ζει με το “Μακριά απο μας και όπου θέλει ας είναι”.
Υ.Γ: Με την ευκαιρία και τρεις μήνες μετά ποιο είναι άραγε το πόρισμα της ΕΔΕ για το περιστατικό στο Περιστέρι όταν οι άνδρες των ΜΑΤ δέρνοντας οπαδούς του Άρη τους ρωτούσαν: “Τι κάνει ο Άλκης; Καλά είναι;”. Δεν ξέρω αν έχουν δοθεί τα στοιχεία τους στους γονείς του νεκρού ή αν οι ίδιοι πήραν ένα τηλέφωνο να ζητήσουν μια συγγνώμη.
