Ώδινεν όρος και έτεκεν μύν

Να γράψεις για τις περιπέτειες του Βασίλη Τσιάρτα ή να μη γράψεις; Να ασχοληθείς δηλαδή με έναν από τους εκατοντάδες πολιτευτές που θα διεκδικήσουν την ψήφο του Έλληνα πολίτη στις προσεχείς εκλογές; Γιατί αυτόν δηλαδή και όχι (και ) όλους τους άλλους; Πόσο μάλλον που ο συγκεκριμένος θα δοκιμάσει την τύχη του μέσα από τις γραμμές ενός κομματικού σχηματισμού που κινείται δημοσκοπικά κάτω και από τα επίπεδα των θερμοκρασιών των τελευταίων ημερών.

Πρώτον το… δεύτερο δεν μπορεί να είναι κριτήριο. Υπήρξαν κατά καιρούς πολλοί άξιοι άνθρωποι, πολύ καλά μυαλά που πολιτεύθηκαν με μικρά κόμματα και δεν κατάφεραν να δουν τον εαυτό τους (ή τα κόμμα τους) στη Βουλή. Κάτι σαν τους καλούς παίκτες που δεν κατάφερε ποτέ η εθνική τους ομάδα να παίξει στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Αλλά τα παραπάνω δεν αφορούν τον Βασίλη Τσιάρτα. Αυτός κατάφερε να παίξει και σε μεγάλη διοργάνωση και με ομάδα που πήρε το τρόπαιο.

Αυτό που κάνει την περίπτωση του συγκεκριμένου υποψήφιου ελκυστική προς σχολιασμό δεν είναι καν η δήλωση «δεν τον ξέρουμε τον κύριο» της μητέρας και της αδερφής του. Για να πω την αλήθεια (ειλικρινά) δεν μου άρεσε η κίνηση. Όχι γιατί βγήκαν τα οικογενειακά στην επιφάνεια, αλλά γιατί με κάτι τέτοια γίνεται κάποιος φίρμα. Κάτι που διέγνωσαν πολύ έξυπνα οι συνεργάτες του πρώην ποδοσφαιριστή στον εκλογικό τρύγο και είπαν να δρέψουν άμεσα τους καρπούς της στιγμής. Έτσι προέκυψε η ανακοίνωση/απάντηση/μανιφέστο του Τσιάρτα και η φιλοξενία του σε τηλεοπτικές εκπομπές. Ένα κείμενο που (καθότι είμαι πεπεισμένος ότι γράφτηκε από το χέρι του διεθνούς άσου) αποκάλυψε πιστεύω ποιος είναι και ο κειμενογράφος του Θάνου Τζήμερου. Επιτέλους να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Είστε τουλάχιστον κακεντρεχείς αν πιστεύετε το αντίστροφο.

Τελικά γιατί να γράψεις για τον Βασίλη; Ίσως ο τίτλος δίνει την απάντηση. Για να τιμήσεις στο πρόσωπό του όλους αυτούς τους υποψηφίους που προσπαθούν να κάνουν θόρυβο για τη ρημάδα την κάλπη. Βλέπετε, στο τέλος την ημέρας (και στην αρχή της σε αυτή την περίπτωση) για ένα πράγμα μιλάμε. Για το πόσα ψηφαλάκια θα πάρει ο ίδιος ο προβεβλημένος (με κάτι τέτοια) Τσιάρτας και θα τα προσφέρει στον «φυματικό» εκλογικό σχηματισμό στον οποίο συμμετέχει. Όλα τα άλλα είναι απλά το ιδεολογικό περιτύλιγμα με το οποίο έχει πειστεί και ο ίδιος ο Τσιάρτας ότι πορεύεται στην εκλογική μάχη. Και για να λέμε την αλήθεια, ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος είναι που χρησιμοποιείται με αυτό τον τρόπο. Ούτε και είναι χαζός, ώστε αυτό να γίνεται εν αγνοία του.

Οι απόψεις του Τσιάρτα προσωπικά δεν μου είναι διόλου σεβαστές, αλλά είναι δικαίωμά του να τις έχει. Θα κριθούν στην εκλογική διαδικασία και δεν πιστεύω ότι στη συνέχεια θα μας απασχολήσουν και πολύ. Άλλωστε υπάρχουν αντίστοιχες σε άλλα κόμματα, οπότε θα βρεθούν άλλοι που θα προσπαθήσουν να τις κάνουν πράξη και νομοθετικά. Ένα πράγμα δεν αντέχω. Την υποκρισία. Το να μη βγαίνεις να λες καθαρά και ξάστερα «Αυτό είμαι»! Και ο μέγας αριστεροπόδαρος άσος δεν το κάνει.

Αποφεύγει σαν το διάολο το λιβάνι τον όρο «ακροδεξιός», έχει άλλη συμπεριφορά (φουλ επιθετική) στα social media και άλλη (πιο… γυαλισμένη) στις δημόσιες εμφανίσεις και προσπαθεί να κρύβει τον ακραίο εαυτό του. Χωρίς μεγάλη επιτυχία γιατί είναι θέμα διαμορφωμένου DNA πλέον. Το θέμα όμως είναι ότι δεν σε ορίζει η εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου αλλά οι απόψεις που εκφράζεις. Και στην τελική ποιο το κακό να είσαι ακροδεξιός όταν μετέχεις ενός κόμματος που αυτές τις ψήφους (κυρίως) κυνηγάει; Με το να το αρνείσαι μπερδεύεις και αυτούς που το έχουν τιμή τους και καμάρι τους να είναι ακροδεξιοί , θέλουν να σου ρίξουν την ψήφο τους αλλά δεν κατανοούν γιατί αρνείσαι ότι εκφράζεις (και) ακροδεξιές απόψεις.

Με τον Βασίλη Τσιάρτα λοιπόν ασχολούμαστε επειδή έχει παίξει μπάλα, το έκανε καλά (για την εποχή του) και είναι φαινόμενο προς παρατήρηση στην προσπάθειά του να πολιτευθεί. Όπως και γνωστοί ηθοποιοί, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι κλπ. Για να πω την αλήθεια μετά τα όσα έχουν ειπωθεί και γραφτεί από μέρους του ένα πράγμα μόνο μου δημιούργησε σχετικό εκνευρισμό στα τελευταία περιστατικά. Η πρόταση: «Αισθάνομαι ότι υπερασπίζομαι ξανά τα εθνικά μας χρώματα, όπως το 2004» στην απάντηση του. Έχω πολλά να πω γι' αυτό και την προσπάθεια καπηλείας μιας καθαρά αθλητικής προσπάθειας που ο Τσιάρτας μας την παρουσιάζει ως το… οχυρό Ρούπελ. Αλλά τελικά δεν έχει νόημα. Το μόνο που μου έρχεται είναι ότι για να υπερασπιστείς κάτι πρέπει να παίζεις και άμυνα. Αυτά, και καλή ψηφοθηρία!

* Ώδινεν όρος και έτεκεν μύν: «κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι» ή, κατά το κοινώς λεγόμενον «πολύ κακό για το τίποτα».