Μην κάνετε και αυτούς τους νεκρούς «φαντάσματα»
Θα μεταφέρω κάτι που έγραψα στο facebook για την τραγωδία των Τεμπών: «Οι νεκροί δεν επιστρέφουν πίσω στους αγαπημένους τους. Σε αυτή τη χώρα όμως σηκώνουν ένα διπλό μαρτύριο. Να περιπλανώνται αιώνια σαν φαντάσματα γιατί δεν δικαιώνονται ποτέ. Η οργή όλων μας θα σβήσει σε λίγο. Θα μείνει, πάλι, ο πόνος των αγαπημένων, μια άδεια αγκαλιά, φωτογραφίες της πρότερης ζωής και το μαρτύριο. Των ζωντανών να βλέπουν τους υπαίτιους να περπατούν πάνω σε αυτή τη γη και των νεκρών να βλέπουν σκοτωμένους και τους ζωντανούς τους».
Δεν ξέρω πως παλεύονται ο πόνος και το κενό για τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους. Τρέμω όπως όλοι μας την πιθανότητα να βρεθώ στη θέση τους. Σε κάθε τέτοια περίπτωση ο καθένας μας, σαν μια αυτόματη διαδικασία, σκέφτεται πόσο κοντά μπορεί να έχει φτάσει, ο ίδιος ή κάποιος δικός του, σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Και μένει στο τέλος ότι –ναι- η οργή μας θα σβήσει και θα μείνει μόνο ο πόνος των ζωντανών που έχασαν ένα κομμάτι της ζωής τους.
Από τις πρώτες ώρες του φονικού (ως τέτοιο το καταγράφω από τη στιγμή που υπάρχουν σαφείς ευθύνες) έχει φουντώσει στα social media βαθιά οργή για όσα καταγγέλλονται εδώ και καιρό για τις ελλείψεις στο σιδηροδρομικό δίκτυο και αγνοήθηκαν. Όχι μόνο από αυτούς που όφειλαν να προλάβουν το κακό, αλλά και από τα ΜΜΕ που αγνοούν όλες αυτές τις φωνές, απλά και μόνο επειδή τις θεωρούν «αντιπολιτευτικές». Πράγματα που δεν τα γνωρίζαμε, δεν τα μάθαμε ποτέ, που οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια σε μια τραγική στιγμή όπως αυτή που βιώνουμε. Την ίδια στιγμή που εμείς και τα παιδιά μας χρησιμοποιούμε αυτά τα μέσα μεταφοράς, τα οποία όσοι είναι εντεταλμένοι για τη σωστή λειτουργία τους μας διαβεβαιώνουν ότι είναι απόλυτα ασφαλή.
Προσωπικά δεν θα επιτρέψω, δια ροπάλου μάλιστα, σε κανέναν να με εγκαλέσει για «πολιτικά παιχνίδια» και για «μικροπολιτική εκμετάλλευση των νεκρών». Αντίθετα θα το κάνω εγώ για αυτούς που την στιγμή που οι οικογένειες θρηνούν, ψάχνουν ήδη έξοδο διαφυγής από τις ευθύνες τους λέγοντας ότι η κριτική που γίνεται έχει πολιτικό υπόβαθρο. Ντροπή απλά!
Ξέρετε είμαι ανάμεσα σε αυτούς που δεν με ενδιαφέρει το χρώμα και το λογότυπο του κόμματος που κυβερνάει. Θα επιθυμούσα το ελληνικό κράτος να έχει συνέχεια και συνέπεια. Αφού λοιπόν είμαι τόσο βλάκας ώστε να οραματίζομαι κάτι τέτοιο, είμαι και τόσο ηλίθιος ώστε να πιστεύω και να φοβάμαι ότι οι ευθύνες δεν θα αποδοθούν πέραν κάποιων χαμηλόβαθμών υπηρεσιακών παραγόντων του ΟΣΕ. Οπότε εδώ θα μεταφέρω κάτι που διάβασα από γνώστες των θεμάτων του σιδηροδρόμου: «Τα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου υπάρχουν ώστε, ακόμα και αν θέλει κάποιος να συγκρουστούν δύο τραίνα, να ΜΗΝ το επιτρέψουν». Όπερ σημαίνει ότι αν ένας σταθμάρχης δεν κάνει σωστά τη δουλειά του, πάρει λάθος απόφαση ή σαλέψει και θέλει να στείλει δύο τρένα να συγκρουστούν, τα (εν λειτουργία) ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου το αποτρέπουν αυτόματα. Αυτό και τέλος!
Τι σημαίνει «τέλος» όμως; Ότι αυτόματα στοιχειοθετούνται κατηγορίες (σε όποιο βαθμό κρίνει η δικαιοσύνη) όχι για έναν σταθμάρχη, αλλά για πάρα πολλά στελέχη των εταιριών που οφείλουν να παρέχουν ασφαλείς μεταφορές. Και αν πραγματικά σε εταιρικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο υπήρχε και το αίσθημα της ευθυξίας θα είχαμε ήδη δει παραιτήσεις με παράλληλη δήλωση ότι (όλοι αυτοί) θέτουν τον εαυτό τους στη διάθεση της δικαιοσύνης. Η οποία έχει μπροστά της πλέον πολύ πιο σοβαρές υποθέσεις από αναρτήσεις στα social media. Όπως επίσης θα είχαμε ήδη και συλλήψεις περισσότερες από έναν σταθμάρχη. Εκτός και απαιτείται… κυβερνητική άδεια για κάτι τέτοιο.
Δεν είναι λοιπόν το όποιο αντιπολιτευτικό μένος που φουντώνει την οργή στα κοινωνικά δίκτυα. Όσοι, τυχόν, κινούνται έτσι είναι διπλά ηλίθιοι και εμετικοί και δεν με αφορούν. Γιατί δεν κινούνται από το συναίσθημα αλλά από τον υπολογισμό. Είναι όμως η συνεχόμενη ατιμωρησία, το κουκούλωμα υποθέσεων που χάνονται μέσα σε δαιδαλώδεις νομικές διαδικασίας. Είναι το παιχνίδι των σκιών από τον πολιτικό προϊστάμενο κάθε υπουργείου, ο οποίος –διαχρονικά- σε δυστυχήματα, πυρκαγιές, σεισμούς (και κτίρια που πέφτουν σαν χάρτινα), πλημμύρες και τις ανθρώπινες απώλειες που προκύπτουν από αυτές όχι ως αποτέλεσμα φυσικών φαινομένων αλλά κρατικής αμέλειας, δεν έχει το ελάχιστο ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας να παραιτηθεί , κάνοντας παράλληλα δημόσια δήλωση ανικανότητας.
Η διαφθορά και η κρατική/κυβερνητική ανικανότητα δεν είναι σίγουρα μόνο ελληνικό φαινόμενο. Η διαφορά είναι ότι στα περισσότερα οργανωμένα κράτη του πλανήτη όταν συμβαίνουν τέτοια (ακόμα και όχι τόσο ακραία) περιστατικά ενεργοποιούνται αντανακλαστικά. Και της κοινωνίας και των κυβερνώντων. Ξέρουν ότι υπάρχει μια γραμμή, ένα όριο! Στην Ελλάδα αυτό δεν υπάρχει. Άνθρωποι πεθαίνουν όχι από ατυχία αλλά από αβλεψία και το 99% αυτών που είναι υπεύθυνοι για αυτό συνεχίζουν την καριέρα τους στο κράτος και την πολιτική.
Ξέρω… Η οργή μας θα σβήσει. Αλίμονο όμως αν το κράτος και η δικαιοσύνη λειτουργούσαν υπό το καθεστώς και τη διάρκεια της οργής μας. Οφείλουν για μια φορά να σταθούν στο ύψος του ρόλου τους και να το πάνε μέχρι τέλους και όσο ψηλά φτάνει. Το διαβάζω κι εγώ και γελάω πικρά με αυτό που γράφω βέβαια. Στην Ελλάδα; Όχι ρε σεις. Ποτέ δεν θα συμβεί. Εδώ τα φαντάσματα των αδικαίωτων νεκρών θα πετάνε αιώνια πάνω από τα ζόμπι που (θέλουν να) λέγονται Έλληνες πολίτες.
