Από το παράθυρο κοιτώ σαν το χαιβάνι σαν το φυτό!
Για πρώτη φορά στην Μεταπολιτευτική Περίοδο απουσιάζει από την κεντρική πολιτική σκηνή ένα ισχυρό κεντροαριστερό κόμμα εξουσίας ικανό να απειλήσει τις τρεις συνεχείς πρωτοκαθεδρίες της Νέας Δημοκρατίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη τρίτη συνεχόμενη ήττα βλέποντας μάλιστα στις δυο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις τα ποσοστά του να συρρικνώνονται σε ανησυχητικό βαθμό.
Το ΠΑΣΟΚ ο κύριος εκφραστής κατά την μεταπολιτευτική περίοδο της Σοσιαλδημοκρατίας ή όπως συνηθίζουμε να λέμε στην Ελλάδα της Κεντροαριστεράς , νικητής μάλιστα σε 6 από τις συνολικά 18 αναμετρήσεις , μετά την καθολική του υποχώρηση , καταλήγοντας το 2012 με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο πενιχρό και σοκαριστικό εκείνη την περίοδο 13, 18% δείχνει μετά από ένδεκα χρόνια να βρίσκεται σε πορεία ανόδου με νέο αρχηγό στο τιμόνι , νέο στελεχιακό δυναμικό οι περισσότεροι από τους προβεβλημένους αμέτοχοι στα σκάνδαλα ή στις αποτυχημένες πολιτικές επιλογές που τόσο σημάδεψαν την πορεία του κινήματος και – αξίζει να το σημειώσουμε- με ρητορική που παραπέμπει στα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών.
Αναφορές στο Κοινωνικό Κράτος , στην Δημόσια Υγεία, στην Δημόσια Παιδεία, στους μη προνομιούχος Έλληνες κ.α
Ρητορική από την οποία είχε απομακρυνθεί κυρίως το Σημιτικό ΠΑΣΟΚ και μερικώς οι κ.κ Γιώργος Παπανδρέου και Ευάγγελος Βενιζέλος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να επιτύχει την απόλυτη επιστροφή ( κι αν την πετύχει … ) και κανείς ουσιαστικά δεν περίμενε σε αυτές τις εκλογές , όπου μέχρι τελευταία στιγμή παιζόταν το αν θα καταφέρει να ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο του 10% να συγκεντρώσει ποσοστό που θα του έδινε την απαραίτητη δυναμική να λογίζεται ως κόμμα εξουσίας ικανό να ανατρέψει άμεσα τα δεδομένα.
Άρα το βάρος της απουσίας ενός στιβαρού Κεντροαριστερού πόλου εξουσίας μοιραία και ιστορικά πέφτει στον ΣΥΡΙΖΑ. Στον ΣΥΡΙΖΑ που δείχνει να βουλιάζει. Και μαζί του δείχνει να βουλιάζει ένα σημαντικό κομμάτι του εκλογικού σώματος αυτό που διάλεξε να σταθεί δίπλα στην αριστερή λογική των αριστερών ή κεντροαριστερών κομμάτων της αστικής δημοκρατίας ( πέρα από αυτούς που τον διάλεξαν γενικώς και αφηρημένα ως αντισυστημικό κόμμα) στην λογική της διαχείρισης του συστήματος ή στην πιο διανοουμενίστικη εκδοχή αυτής της λογικής στον εξανθρωπισμό του συστήματος.
Και όσο το σύστημα με τον καιρό δείχνει να σκληραίνει την στάση του και να σημειώνει την μια νίκη μετά την άλλη στον αντίποδα η Αριστερά της διαχείρισης με σκοπό να βρει διέξοδο στον δρόμο προς την εξουσία μαλακώνει όλο και πιο πολύ την στάση της, όλο και πιο πολύ μετακινείται προς το κέντρο και όλο και πιο συχνά σε όλες τις περιπτώσεις και εκδοχές της σύγχρονης ιστορίας μεταμορφώνεται σε κάτι ξένο και συντηρητικό μακριά από τις εξαγγελίες και τις δεσμεύσεις που μάγεψαν το εκλογικό της ακροατήριο.
Δεν συμβαίνει μόνο στα μέρη μας. Συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη , σε χώρες με τεράστια αριστερή παράδοση ένα άτολμο μπερδεμένο αριστερόστροφο κοινό εγκλωβισμένο στην λογική του εφικτού και του ανέφικτου όπως αυτή προβάλλεται από την Κεντροαριστερά μοιάζει όλο και περισσότερο με τον στίχο του Ορφέα Περίδη “από το παράθυρο κοιτώ , σαν το χαιβάνι σαν φυτό , που βλέπει έξω ένα ποτάμι, μα τους χωρίζει ένα τζάμι.” Το τι είναι βέβαια εφικτό και τι ανέφικτο στις μέρες μας χωρά μεγάλη συζήτηση και είναι αδύνατον να εξαντληθεί στα όρια ενός blog.
Να σημειώσω πάντως πως κάποτε ήταν ανέφικτο οι γυναίκες να ψηφίζουν μέχρι που η κυρία Σκούρα ψηφίστηκε η πρώτη γυναίκα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο μετά από αγώνες! Ανέφικτο οι μαύροι να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους λευκούς, ανέφικτο να δουλεύεις 8ωρο, ανέφικτο να έχεις εργασιακά δικαιώματα, ανέφικτο να απεργείς, ανέφικτο το πενθήμερο , ανέφικτο το δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα , ανέφικτο το δικαίωμα της άδειας...όλα ανέφικτα ήταν! Κάποιοι οδήγησαν κάποιους να παλέψουν για να τα κατακτήσουν!
Για την σύγχρονη μορφή της Κεντροαριστεράς τα είπε όλα σε μια μόνο σκηνή το μακρινό πια 1998 ο Νάνι Μορέτι στην αυτοβιογραφική του ταινία του “Απρίλης”.
Εμφανίζεται στην οθόνη να εξομολογείται στους θεατές ότι κάθε φορά που ετοιμάζεται να παρακολουθήσει τα αποτελέσματα των εκλογών στην τηλεόραση παρόλο που δεν είναι καπνιστής φροντίζει πριν την έναρξη να στρίψει ένα τσιγαρλίκι και να ρουφήξει δυο γεμάτες τζούρες. Θολωμένος με το βλέμμα του στο περίπου ακούει τις δηλώσεις του τότε ηγέτη της Κεντροαριστεράς Μάσιμο Ντ’ Αλέμα και μέσα στην απελπισία του αρχίζει να φωνάζει: “Πες κάτι αριστερό, σε παρακαλώ , κάτι αριστερό, σε ικετεύω πες κάτι αριστερό”!
Σε μια μόνο σεκάνς ο Μορέτι τα είπε όλα! Όσα οι σύγχρονοι ψευτοδιανοούμενοι δεν τολμούν να πουν. Ότι η Αριστερά οφείλει να εκπαιδεύσει το κοινό της. Να το εκπαιδεύσει να αντιστέκεται , να είναι ρεαλιστές και να διεκδικούν το αδύνατο όπως έλεγε ο μεγάλος Τσε Γκεβάρα, να έρχεται σε καθολική και οριστική ρήξη με ότι τον καταπιέζει , με ότι ταξικά το βρίσκει αντίθετο χωρίς μεν αλλά και αστερίσκους, να ορίζει και να θεμελιώνει ότι το ίδιο το κοινό θεωρεί και κρίνει ότι είναι σύγχρονο και επιβεβλημένο σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες και προτεραιότητες.
Σε αντίθεση όμως με όλα αυτά η σύγχρονη Αριστερά της λογικής του ιστορικού συμβιβασμού εκπαιδεύει το κοινό της στο λίγο που τεχνηέντως εμφανίζει ως μέγιστο, στον συμβιβασμό για το κοινό καλό που είναι το καλό των λίγων , στην απόφαση του “μικρότερου κακού” στον καταναγκασμό την μη εναλλακτικής λύσης!
Όταν η Αριστερά κινείται φυγόκεντρα από τις παραδοσιακές και βασικές της αρχές και αξίες , όταν η υπόθεση εξουσία έχει αναχθεί σε αυτοσκοπό ή απλή χωρίς περιεχόμενο νομοτελειακή πράξη ή ακόμα υπόθεση ευθύνης ( τι μπούρδα κι αυτή )χωρίς βάθος και ουσία , όταν φοβάται και αποφεύγει την τελική και ολική αναμέτρηση με τον ταξικό της αντίπαλο με αποτέλεσμα να κατηφορίζει όλο και περισσότερο ιδεολογικά προς το μέρος του τότε φυσικό κι επόμενο το εκλογικό της ανεκπαίδευτο ακροατήριο να την εγκαταλείπει μαζικά και να προτιμά τον αντίπαλο της θεωρώντας τον πιο αυθεντικό, πιο ειλικρινή και πιο αξιόπιστο.
Παρόλο που η ζωή στην καθημερινότητα φροντίζει να υπενθυμίζει στον ανεκπαίδευτο από την Αριστερά, το τραγικό του λάθος!
"Βρέχει στο τζάμι μου και εγώ πίνω το αμίλητο νερό, την παγωμένη μου οθόνη περνά η ζωή και την θολώνει”
