Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός
Λένε πως ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές. Βοηθάει στη συνειδητοποίηση, στην επούλωση του τραύματος, στην απάλυνση της οργής, στη δικαίωση, στην ηρεμία και στην «κανονικοποίηση» των ζωών εκείνων που συνεχίζουν. Όλα γίνονται λίγο καλύτερα με το πέρασμα του καιρού.
Μ@λ@κίες.
Όπως αποδεικνύεται από το έγκλημα στα Τέμπη, ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός. Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό ο στίχος του Γιάννη Αγγελάκα από τη διαχρονική Καινούργια Ζάλη, ακούγοντας το πρωί της Τετάρτης, στον δρόμο το podcast "Monday's Diary" του Γιώργου Λέντζα, ο οποίος φιλοξένησε τον κύριο Νίκο Πλακιά και την κυρία Σοφία Ζαροπούλου-Πλακιά.
Είναι οι γονείς των δίδυμων από την Καλαμπάκα, που άφησαν την τελευταία τους πνοή σ' ένα φλεγόμενο βαγόνι. Πριν από έναν χρόνο, μπήκαν μαζί με 55 ακόμα ανθρώπους στο «πιο ασφαλές» μέσο μεταφοράς και δεν βγήκαν ποτέ.
Πέρασαν 12 μήνες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο χρόνος συνέθλιψε την ψυχή των ανθρώπων τους, εκείνων που συνέχισαν αναζητώντας δικαίωση. Όχι πραγματική δικαιοσύνη, καθώς, υπό το πρίσμα του γονιού αυτή δεν θα υπάρξει ποτέ. Δεν θα φέρει πίσω τα παιδιά τους.
Όμως, τα όσα έχουν συμβεί καταδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι σε τούτη τη χώρα ούτε ο χρόνος ούτε καμιά άλλη δύναμη, δεν αρκούν έστω για να αποδοθούν ευθύνες.
«Όταν ο πόνος δεν γίνεται δάκρυ, γίνεται θυμός», λέει σε κάποια στιγμή ο πατέρας στο podcast. Τα δικά μου δάκρυα μούσκεψαν το τιμόνι. Ήταν δάκρυα θλίψης, αλλά και οργής. Και γιατί ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός;
Πώς να σε βοηθήσει, αλήθεια, ο χρόνος όταν έχεις χάσει τα παιδιά σου και βλέπεις να σε αντιμετωπίζουν πολιτικά και όχι ανθρώπινα; Να σου χρεώνουν πολιτική σκοπιμότητα επειδή έχασες τα σπλάχνα σου σ' ένα τραίνο;
Πώς να επιστρέψεις στην κανονικότητα όταν σκέφτεσαι ότι από την πρώτη στιγμή σου έκρυβαν την αλήθεια, ενώ αναζητούσες εναγωνίως τι απέγιναν τα παιδιά σου;
Πώς να επουλωθούν οι πληγές όταν παρακολουθείς τη φαρσοκωμωδία μιας Εξεταστικής Επιτροπής που ολοκληρώθηκε χωρίς να έχουν ενσωματωθεί όλα τα στοιχεία από το Συμβούλιο Εφετών και όλα τα πολιτικά πρόσωπα να βγαίνουν λάδι;
Πώς να μην πνιγείς στην οργή, όταν βλέπεις ότι σε κοροϊδεύουν μέσα στα μάτια σου άνθρωποι που παραιτήθηκαν, μπήκαν ξανά υποψήφιοι και βρέθηκαν οι πρόθυμοι για να τους ξαναβάλουν στη Βουλή;
Κι έπειτα να διαβάζεις για προσλήψεις.
Πώς να το ξεπεράσεις όταν ακούς υπουργούς να σου λένε ότι πρέπει να γίνεις Ιφιγένεια; Όταν ακούς για θυσίες και για βουβά πένθη; Ότι από όλο αυτό θα βγει ένα καλό;
Να έχεις χάσει τα παιδιά σου, και να σου λένε για «καλό».
Πώς να πιστέψεις κάπου αλλού όταν ακούς έναν βαρόνο του Θεού να λέει τα ίδια;
Πώς να ηρεμήσεις όταν αντιλαμβάνεσαι πως κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για το μπάζωμα στον χώρο της τραγωδίας και καλείσαι να πάρεις μήνες μετά πίσω αντικείμενα του νεκρού παιδιού σου από διαφορετική τοποθεσία;
Πώς να μη γίνονται όλα λίγο χειρότερα κάθε μέρα που περνάει; «Τον πρώτο καιρό είσαι παγωμένος, μετά συνειδητοποιείς και τρελαίνεσαι», λέει η μητέρα. Και τι ακολουθεί τη συνειδητοποίηση; Η συγκάλυψη.
Πώς να πιστέψεις στους ανθρώπους όταν σε κοιτούν με στραβή ματιά επειδή διαδηλώνεις για τις ψυχές εκείνων που έφυγαν;
Έναν χρόνο μετά, το βασικό ερώτημα που χτυπά σαν σφυρί το μυαλό μου είναι ένα.
Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι το θράσος όλων εκείνων που συνεχίζουν να μιλούν για δικαιοσύνη;
