Εθελοντές: Υπόκλιση στους ανώνυμους ήρωες μιας άνισης μάχης!

Όχι δεν είναι σενάριο μιας ταινίας ενός ιδιαίτερα ευφάνταστου σεναριογράφου! Αυτό που παρακολουθούμε από το πρωί της Δευτέρας είναι μια πραγματικότητα. Ζοφερή πραγματικότητα για την ακρίβεια. Ουδείς σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να σκεφτεί πως μια τόσο μεγάλη καταστροφή θα είναι τόσες πολλές ώρες σε εξέλιξη μέσα στην πόλη, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό αντίδοτο.

Η... λαίμαργη φωτιά με την συνδρομή των ανέμων δεν χορταίνει με τίποτα. Τρώει, τρώει, τρώει χωρίς τέλος. Σπίτια, αυτοκίνητα, επιχειρήσεις, ζώα, περιουσίες οι οποίες απροστάτευτες έχουν παραδοθεί στις ορέξεις της πύρινης λαίλαπας. Και μέσα σε όλα αυτά κάθε... πέντε λεπτά μια «σειρήνα» στα κινητά απλά να προτρέπει τους πάντες να εγκαταλείψουν και να εκκενώσουν.

Το 112 έχει... πάρει φωτιά θα μπορούσε να πει κανείς επιστρατεύοντας γενναίες δόσεις black humor. Όμως έτσι κι αλλιώς όλα μαύρα είναι πια, είτε τα παρακολουθεί κανείς αποσβολωμένος από την τηλεόραση, είτε είναι... live στον τόπο της τραγωδίας. Και αυτός ο τόπος δυστυχώς δεν είναι ένας, αλλά δεκάδες. Όπως και τα μέτωπα που ξέσπασαν μόνο το τελευταίο 24ωρο.

Είναι σαφές πως για άλλη μια φορά κάτι δεν λειτούργησε σωστά... Δεν είναι δυνατό επί ώρες ολόκληρες η φωτιά να είναι μέσα σε αστικό ιστό και να καταστρέφει τα πάντα. Δεν είναι μια δύσβατη περιοχή, δεν είναι μια επικίνδυνη χαράδρα, δεν είναι μια οροσειρά που δεν μπορείς να την φτάσεις.

Μιλάμε για περιοχές που είναι... 15 χιλιόμετρα από την Ομόνοια. Τα Βριλήσσια, η Πεντέλη, το Χαλάνδρι, ο Γέρακας. Προφανώς το πλάνο που θα υπήρχε είτε λειτούργησε λάθος, είτε δεν υπήρχε καθόλου. Αυτά θα τα δουν οι αρμόδιοι τις επόμενες μέρες αρκεί να γίνει μια σοβαρή κουβέντα χωρίς ευχολόγια αλλά με πράξεις. Όχι αισιόδοξος δεν είμαι καθόλου...

Όπως δεν ήμουν ούτε την περασμένη Ανοιξη όταν άκουγα και διάβαζα τα περί... ετοιμότητας! Απαντες (Κυβέρνηση, Δήμαρχοι και Περιφέρεια) ζητούσαν από τον κόσμο να καθαρίσει τα οικόπεδά του και μάλιστα απειλούσαν με πρόστιμα. Κι όμως, αυτές τις ώρες, πολίτες που έβλεπαν τα σπίτια τους να καίγονται τόνιζαν πως ουδέποτε κανείς δεν μάζεψε τα υλικά που καθαρίζονταν και ήταν (όπως αποδείχθηκε) εν δυνάμει βόμβες.

Σε όλο αυτό φυσικά υπάρχουν και οι ανώνυμοι ήρωες.

Οι πυροσβέστες που για ώρες ολόκληρες βουτάνε στη μάχη χωρίς να κοιτάνε ωράρια. Χωρίς να ξέρουν αν είναι πρωί ή βράδυ. Από εδάφους και αέρος δίνουν μάχες που συνήθως είναι άνισες εξ αρχής. Σε αυτόν εδώ τον... πόλεμο όμως που είναι σε εξέλιξη είδαμε και άλλους σπουδαίους μαχητές. Οι εθελοντές έκαναν εντυπωσιακά δυναμική την παρουσία τους. Τους είδαμε παντού. Με μια μάνικα στο χέρι, με μια φανέλα στο λαιμό, με μια μάσκα στο στόμα.

Να βοηθούν, να σβήνουν, να μεταφέρουν, να συνδράμουν. Νεαρά παιδιά, αλλά κι άτομα μεγαλύτερης ηλικίας που δεν έσωζαν την δική τους περιουσία αλλά άλλων. Εθελοντές που δεν είχαν καν σχέση με την περιοχή, όμως ήταν εκεί από την πρώτη ώρα και ως αργά το βράδυ. Αλλά και όλη τη νύχτα. Μάχη άνιση, αλλά και γενναία. Με κάθε μέσο. Χωρίς να λογαριάζουν κόπο ή πόνο.

Οι εθελοντές ήταν παντού και σαφώς μια χείρα βοηθείας και για τους πυροσβέστες που την αντιμετωπίζουν ως... Μάνα εξ ουρανού. Θα είναι εκεί και την επόμενη μέρα. Και την μεθεπόμενη και όποτε χρειαστούν. Χωρίς κέρδος. Χωρίς όφελος. Μόνο με διάθεση προσφοράς, μόνο για να σβήσουν μια φωτιά και να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται.

Το μπράβο είναι λίγο. Το ευχαριστώ είναι επίσης λίγο. Σε ένα τέτοιο μεγαλείο ψυχής, ακόμη και η πλουσιότατη Ελληνική γλώσσα νιώθει αμηχανία!