Το γράφω για την κουλτούρα
- Ναι, τον άκουσα και εγώ τον δίσκο.
Ναι, ήταν υπέροχος στα αυτιά μου, λιγότερο αμήχανος από το «Μετρό» και πάντα γεμάτος συγκίνηση, για ένα άτομο, όπως ο Αλέξης που η αγάπη του, η συνέπεια και το τεράστιο ταλέντο του, τον έφερε τόσο ψηλά.
Ψύχραιμες και λιγότερο ψύχραιμες αναλύσεις, διάβασες ήδη ένα σωρό. Δημοσιογράφοι, παράγοντες και κοσμικοί που κοιμόντουσαν δεκαετίες, ψάχνουν πλέον φίλους και γνωστούς, να πάρουν μια δήλωση ή να βάλουν το όνομα του σε κάποια εκδήλωση που διοργανώνουν, μπας και συντηρήσουν τις καλές τους σχέσεις δημόσιους ή ιδιωτικούς χρηματοδότες γιατί το hip hop «πουλάει».
Όλοι θέλουν ένα μερίδιο από την πίτα στην Ελλάδα του 2024 προς 2025.
Την όποια πίτα.
Άλλοι πάλι οι πιο ρομαντικοί, έχουν ανάγκη λίγες τζούρες ελευθερίας, όσο διαρκεί μια ακρόαση δηλαδή, πριν λερώσουν πάλι τα χέρια και το πρόσωπο τους, στην καθημερινότητα μιας χώρας που σε πατάει σαν τσίχλα στο πεζοδρόμιο και σε καθαρίζει στο πρώτο σκαλοπάτι που θα βρει.
Άλλαξε και η Θεσσαλονίκη του Λεξ.
- Ο Μπουτάρης έφυγε.
Δεν θα μπορεί να μας κεράσει πια μπύρα.
Ο κυρ Γιάννης, ήταν ο τελευταίος πολιτικός άνδρας που έκανε την Θεσσαλονίκη μια πόλη που θέλαμε να μείνουμε, να δημιουργήσουμε και να την αφήσουμε έτσι στα παιδιά μας.
Γερνώντας, γέρασε και η πόλη μαζί του, οι δημιουργικές ομάδες σκόρπισαν στα πέντε σημεία του ορίζοντα και γύρισε το ατσαλάκωτο καθώς πρέπει σκοτάδι.
Όποιος και αν ποτέ καταφέρει να σταθεί αντάξιος του θα είναι μεγάλος μάγκας. Κάπου διάβασα και ότι στο Γ.Τ.Κ. η Θεσσαλονίκη παρουσιάζεται σαν μία σύγχρονη Gotham.
- Και η Θεσσαλονίκη είναι μια Gotham.
Απλά όσοι μεγαλώσαμε εδώ, την γνωρίσαμε παραμυθένια σαν την Gotham του Tim Burton, για να την βλέπουμε μέρα τη μέρα να γίνεται σαν αυτή που ζωγράφισε ο Todd Phillips στο “Jocker”.
Και αυτή είναι μία άσχημη Gotham. Με γερασμένους κατοίκους. Με άνδρες και γυναίκες που βάφουν τα μαλλιά τους, για να φαίνονται νεότεροι και κρύβουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ουρλιάζοντας στα social media βρισιές, σε όποιον δηλώνει διαφορετικός.
Ζω στη πόλη που επιβιώνεις αν διοριστείς, αν “χωθείς” με κάποια σύμβαση στον δήμο ή αν ασχοληθείς με τον τουρισμό και την εστίαση. Όσο και αν σπούδασες, όποια άλλα όνειρα και αν είχες, στην καλύτερη πόλη του Σαββατοκύριακου αυτά μπορείς να κάνεις.
Στα τελευταία αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών, αναρωτιόμασταν πως βγήκε ο νέος δήμαρχος, γιατί οι περισσότεροι της γενιάς μου δεν τον γνωρίζαμε. Η απάντηση από την Π. έξω από το Eightball ήταν ότι η γενιά μας έφυγε από αυτή την πόλη και δεν ορίζουμε πλέον κανένα αποτέλεσμα.
- Παρόλα αυτά κάτι μας κρατάει εδώ αυτούς τους λίγους που μείναμε.
Εδώ ακόμα μπορούμε να συναντάμε τους ανθρώπους μας, χωρίς να πρέπει να ορίσουμε ραντεβού ή απλά επειδή τους τσουγκρίσαμε μπροστά σε ένα 24ωρο καφέ, παίρνοντας ένα στο χέρι σε πλαστικό.
Εδώ μπορείς να παίρνεις το ηλεκτρικό σου πατίνι ή τα πόδια σου και να απολαμβάνεις καθαρό αέρα στην παραλία, σου και να γυρίζεις στο σπίτι ή στο γραφείο σου. Εδώ που διάλεξες να ζήσεις, γνωρίζοντας ότι κάθε υπόσχεση που ακούς από υπουργό ή παράγοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης –με όσο καλή διάθεση και αν το πει- κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξει σε ένα μεγάλο φιάσκο.
Γιατί αυτοί είμαστε και αυτή η πόλη δεν αλλάζει, γιατί οι ίδιοι οι άνθρωποι που παίρνουν τη διοίκηση στα χέρια τους δεν αλλάζουν.
- Οι «Ταπεινοί και πεινασμένοι» του Λεξ,
υπάρχουν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, κάθε γωνιά της γης και όπου υπάρχουν και αναπνέουν άνθρωποι, απλά έτυχε να ξεκινήσει από την Θεσσαλονίκη.
Η εποχή που περιγράφεται ως «2 και τρία χηνάρια», ξεκίνησε και συνεχίζεται ως η πλαστικότερη και σκληρότερη εποχή, με τις διαφορετικές γενιές που συνυπάρχουν τα τσουγκρίζουν τα κεφάλια τους για να επιβιώσουν. Μόνα κοινά στοιχεία, ο αγώνας, η αγάπη για το αγαθό και αθώο παρελθόν που έζησαν ή δεν έζησαν αλλά άκουσαν για αυτό και η ελπίδα για ένα μέλλον καλύτερο, φθηνότερο και γεμάτο με ωραίες στιγμές, σε ένα σπίτι με μεγάλα μπαλκόνια και όχι μία ποντικότρυπα των 650 ευρώ. Η ελπίδα δηλαδή ότι στο τέλος θα πάνε όλα καλά.
«Όλα καλά πήγανε.
Άμα βγαίνεις στην επιφάνεια και βλέπεις τον ήλιο.
Θεωρητικά όλα πήγανε καλά.
Έτσι δεν είναι;»
Για τις σκέψεις που ο Αλέξανδρος Σαλαμές ντρέπεται να μοιραστεί δημόσια, μπορείτε να κάνετε εγγραφή στο newsletter του με ένα click εδώ.
