Χρειαζόμασταν τελικά έναν Κώστα Σημίτη;
Μαζί με τον πρωινό μου καφέ, συνηθίζω να μπαίνω στο Χ, για να δω τι τρεντάρει στην Ελλάδα. Κάτι σαν το διάβασμα των πρωτοσέλιδων, από τις εποχές που έγραφα σε
αυτές. Σήμερα είχε πρώτο – πρώτο, το όνομα «Σημίτης».
Μπαίνω και το πρώτο σχόλιο που είναι «Ίμια! Χρηματιστήριο! Ευρώ, πλαστά στοιχεία! Μίζες εξοπλισμών !Πανάκριβοι Ολυμπιακοί αγώνες! Siemens! Ατελείωτα
ρουσφέτια! Κομματικές προσλήψεις! Μεγαλύτερη αύξηση φορολογίας! Παράνομες χρηματοδοτήσεις Ολυμπιακής! Μην ακούσω λοιπόν κανένα «ο νεκρός δεδικαίωται…».
Η πλειοψηφία των σχολίων στο ίδιο «προδοτικό» κλίμα.
Οι αναφορές στην οικονομία, το χρηματιστήριο, το «ευχαριστώ» στην αμερικάνικη κυβέρνηση για τα Ίμια, το γιαλαντζί ξεβλάχεμα της χώρας μας μέσω της φούσκας του
χρηματιστηρίου και των υπερχρεωμένων Ολυμπιακών Αγώνων και οι τιμοκατάλογοι των ειδών πρώτης ανάγκης πριν και μετά το ευρώ πήγαν και ήρθαν.
Ήταν όμως ο Κώστας Σημίτης όλα αυτά;
Διαβάζω αναλυτικά τις ημέρες και τα έργα του; Η απάντηση είναι μάλλον ναι αλλά όχι λόγω ατιμίας, όσο λόγω υπερβολικών απαιτήσεων που είχε από μία χώρα όπως η Ελλάδα σε μια χρονική περίοδο που το «Τσοβόλα δώστα όλα», ηχούσε ακόμα στα αυτιά του απλού λαού, να αποδεχτεί την αλλαγή.
Ο Έλληνας πολίτης του 1996, την χρονιά δηλαδή που ο Κώστας Σημίτης ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, ήταν ο ίδιος Έλληνας πολίτης, που λίγα χρόνια πριν είχε δει να έρχονται εκατομμύρια, χωρίς κανένα κόπο, καμία μελλοντική επένδυση και κανένα κόστος για αυτόν και τους συγγενείς του.
Πως θα μπορούσε λοιπόν να αποδεχτεί έναν τεχνοκράτη πρωθυπουργό;
Γιατί αυτό ήταν ο Κώστας Σημίτης. Τεχνοκράτης, ευρωπαϊστής και υπέρμαχος μίας ελεύθερης οικονομίας, όπου ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Ο σκληρός καπιταλισμός εκείνα τα χρόνια δεν είχε δείξει ακόμα τα δόντια του, οπότε άφηνε στον τότε πρωθυπουργό, ο οποίος μας είχε έρθει από την καρδιά της Ευρώπης που είχε σπουδάσει και τα ακαδημαϊκά έδρανα που δίδασκε, την πεποίθηση ότι η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει σαν μία βορειοευρωπαϊκή χώρα.
Και εκεί ήταν που τα βρήκε μπαστούνια
Από τις προδοτικές όπως θεωρήθηκαν τότε διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, στο πλαίσιο της σταθερότητας της περιοχής, τον διαχωρισμό από τα αντινατοϊκά και αντιευρωπαϊκά συνθήματα των προκατόχων του, αλλά και τον ευαγγελισμό μίας χώρας η οποία θα είναι σύμβολο οικονομικής και πολιτικής και εθνικής στιβαρότητας στην Ευρώπη.
Η ισχυρή οικονομία που ευαγγελίστηκε λοιπόν ο τότε πρωθυπουργός, μαζί με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Γιάννο Παπαντωνίου, εκτόξευσαν το χρηματιστήριο σε δυσθεώρητα ύψη, ο κόσμος έσπευσε να βάλει τα λεφτά του εκεί, για να τα αυγατίσει και το κραχ ήρθε με γοργούς ρυθμούς.
Οι δηλώσεις περί έλλειψης χρηματιστηριακής κουλτούρας του Κώστα Σημίτη, όχι απλά δεν έσβησαν τον θυμό του κόσμου αλλά στιγμάτισαν την πολιτική του παρουσία. Είχε συνηθίσει ο Έλληνας άραγε από τα 80s, στην εύκολη κερδοσκοπία; Είναι στο DNA του αν κρίνουμε και την έκρηξη του τζόγου και των κρυπτονομισμάτων σήμερα. Μπορεί και αυτό αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ. Η ιστορία μίλησε και τον έκρινε αυστηρά.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες, για τα υπερχρεωμένα έργα υποδομής, την καυτή πατάτα των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας του 2004 και κατά πόσο μας υπονόμευσε σαν έθνος οικονομικά ή αν ήταν βιαστική και άνευ λόγου η είσοδος μας στο ευρώ.
Ξεχωριστή ανάλυση επίσης πρέπει να γίνει για την στάση που κράτησε η ελληνική κυβέρνηση το 2001 και πως αρνήθηκε να αποδεχτεί, τρία εκατομμύρια υπογραφές,
ανθρώπων που επιθυμούσαν την διενέργεια δημοψηφίσματος για την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος στην ταυτότητα, τις οποίες είχε συγκεντρώσει ο Αρχιεπίσκοπος
Χριστόδουλος.
Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι ότι απλά ο Κώστας Σημίτης δεν υπολόγιζε το πολιτικό κόστος.
Πίστευε, ότι η λύση για να αντέξει η ελληνική οικονομία και η ελληνική κοινωνία αντίστοιχα την λαίλαπα της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης που θα ξημέρωνε, ήταν η ανάδειξη ενός ισχυρού ευρωπαϊκού προσώπου της χώρας μας, χωρίς βαρίδια του παρελθόντος.
Ήταν όμως αρκετά ικανός για να το πετύχει αυτό;
Είχε τους κατάλληλους συνεργάτες;
Έσπασε αρκετά αυγά στην εσωκομματική του ομάδα ή προσπάθησε να φτιάξει μία νέα
συνταγή με παλιά υλικά;
Η αίσθηση μου είναι, ότι και αυτός πάλευε μέσα του. Θα ήθελε ενδεχομένως να είναι πρωθυπουργός της Σουηδίας ή ενός ανάλογου κράτους, ρυθμισμένου να πειθαρχεί, να αποδέχεται τις αλλαγές και να είναι παραδοσιακά εύρωστο.
Δεν θα μάθουμε ποτέ την απάντηση. Απλά είμαστε εδώ για να καταγράψουμε τα γεγονότα και τα αποτελέσματα αυτών.
Καλό του ταξίδι λοιπόν.
