Οι σχέσεις των Γάλλων ακροδεξιών με την Ελλάδα

Οι πιο «ενεργές» ομάδες του παρελθόντος, ή έχουν διαλυθεί ύστερα από κρατική παρέμβαση ή βρίσκονται σε φάση σχετικής αδράνειας. Υπάρχουν και αυτές που βρίσκονται σε μεταβατική φάση, με αλλαγή ονομασίας και συνθημάτων όπου στο στόχαστρό τους πήραν ιδιαίτερη θέση οι μετανάστες.

Η ομάδα Combat 18 «Blood & honour» (Αίμα και τιμή) που είναι της ίδιας ιδεολογίας με την Combat 18 Hellas, έκανε μια προσπάθεια εγκατάστασής της στη Γαλλία στις αρχές του 2000, στην περιοχή της πόλης Morteau κοντά στα ελβετικά σύνορα. Στον ιστότοπό τους είχαν ανεβάσει φωτογραφίες με ρόπαλα και όπλα και αυτοχαρακτηρίζονταν ως «τρομοκρατική οργάνωση έτοιμη για όλα, προκειμένου να επιβάλει τα εθνικά της ιδανικά».

Η δημόσια αυτή αναγνώρισή της ως «τρομοκρατικής οργάνωσης» ήταν αρκετή για την τότε κυβέρνηση (Σαρκοζί) και την τοπική αστυνομία, για να προχωρήσει σε συλλήψεις. Στις 20 Μαίου του 2014, σαράντα χωροφύλακες έκαναν έφοδο και συνέλαβαν 5 μέλη που τελικά δικάστηκαν σε φυλακή από 3 μήνες έως 2 χρόνια. Η ομάδα δεν επανασυστάθηκε.

Οι συλλήψεις έγιναν με βάση τον νόμο της 10ης Ιανουρίου του 1936, «που έχει αποδειχθεί εξαιρετικός» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πολιτολόγος ειδικός για την ακροδεξιά Ζαν-Υβ Καμύ (Camus). Ψηφίστηκε το 1936, με στόχο την καταπολέμηση, την εποχή εκείνη, της διάδοσης των φασιστικών ομάδων. Σύμφωνα με τον νόμο «με διάταγμα του Προέδρου της Δημοκρατίας στο υπουργικό συμβούλιο» η κυβέρνηση μπορεί να προχωρήσει άμεσα στη διάλυση τέτοιων ομάδων, «που με τη στρατιωτική τους μορφή και οργάνωση έχουν το χαρακτήρα ομάδας μάχης ή ιδιωτικής πολιτοφυλακής».

Στον νόμο του 1936 βασίστηκε το 2005 ο τότε πρωθυπουργός Ντομινίκ ντε Βιλπέν (κυβέρνηση Σιράκ) για να προχωρήσει, για πρώτη φορά, στη διάλυση της νεοναζί ομάδας στην Αλσατία, ονόματι «Elsass Korps », η οποία και δεν επανασυστάθηκε.

Το 2013, ο τότε υπουργός Εσωτερικών Μανουέλ Βαλς (κυβέρνηση Ολάντ) προχώρησε στη διάλυση ορισμένων φασιστικών μικρο-ομάδων ανάμεσά τους η τότε γνωστή «Troisieme voie» (Τρίτος δρόμος). Το 2013 η Γαλλία είχε συγκλονισθεί από τον μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό του 18χρονου ακτιβιστή, αντιφασίστα φοιτητή Κλεμάν Μερίκ στο Παρίσι, από ομάδα ακροδεξιών, έξω από μια έκθεση.

Σύμφωνα με τον Ζαν Ιβ Καμύ, αυτήν την εποχή στη Γαλλία, υπάρχουν δύο ομάδες που διατηρούν επαφή με την "Χρυσή Αυγή" και επισκέπτονται συχνά την Ελλάδα και την Κύπρο. Η μία ομάδα είναι το «Bastion social» (Κοινωνικός Προμαχώνας) που είναι η μετεξέλιξη του GUD /Groupe Union Defense (Ομάδα Ένωση Άμυνα) που δημιουργήθηκε το 1968 από τους φοιτητές νομικής στο Πανεπιστήμιο «Αssas» και είχε ιδιαίτερα δραστηριοποιηθεί τη δεκαετία του 70. Με την ονομασία Bastion social που πήρε το 2017 προσπαθεί να εγκατασταθεί σε διάφορες γαλλικές πόλεις όπως στη Λυών ή το Στρασβούργο όπου το περασμένο Σαββατοκύριακο (3-4 Μαρτίου) υπήρξαν διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες από «αντιφασιστικές» οργανώσεις κατά της εγκατάστασης τους σε κτίριο εντός της πόλης. Η δεύτερη ομάδα σε επαφή με τη Χρυσή Αυγή είναι το P.N.F «Parti nationaliste francais» (Γαλλικό εθνικιστικό κόμμα), που δημιουργήθηκε το 1983 από άτομα που ήλθαν σε ρήξη και αποχώρησαν από το Εθνικό Μέτωπο του Ζαν-Μαρί Λεπέν. Τα σύμβολά τους έχουν ως αναφορά το «Εθνικό φασιστικό κόμμα» του Μουσολίνι.

Πέρα από την Αλσατία και τη Λοραίνη, η αγροτική Πικαρδία (βόρεια της πρωτεύουσας), είδε τη γέννηση στην περιοχή της μιας ιδιαίτερα σκληρής νεοναζί οργάνωσης ονόματι «White wolves klan» (Λευκών λύκων γενιά). Η ομάδα είχε ιδιαίτερα βίαιη δράση στην περιοχή, από τις αρχές της δεκαετίας του 2010. Δεκαοχτώ μέλη της, όμως, συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν τον Μάρτιο του 2017 για 37 παραβάσεις, από κλοπή έως ένοπλη επίθεση. Σήμερα το WWK θεωρείται ότι έχει πέσει σε αδράνεια.

Στο ερώτημα του ΑΠΕ-ΜΠΕ κατά πόσο η άμεση διάλυση μιας φασιστικής ή νεοναζί οργάνωσης είναι η μόνη λύση αντιμετώπισης, ο Ζ.Υ Καμύ σημείωσε: «Αυτό που έχουμε παρατηρήσει είναι ότι συχνά μετά τη διάλυση μιας ομάδας, αναδημιουργείται με διαφορετικό όνομα και σχεδόν τους ίδιους αρχηγούς. Η διάλυση είναι ίσως μια λύση που όμως δεν λύνει τα πάντα. Υπάρχει σήμερα ένας προβληματισμός επ’ αυτού: τι είναι πιο αποτελεσματικό; Η άμεση εξάρθρωση μιας τέτοιας ομάδας ή η στενή παρακολούθηση της δράσης των μελών της από την αστυνομία; Μήπως είναι καλύτερα το να αφήνουμε την εν λόγω ομάδα να δραστηριοποιείται δημόσια, από τον να την υποχρεώσουμε να περάσει στην παρανομία; Είναι ένας προβληματισμός που θέτει ένα πραγματικό ερώτημα», κατέληξε ο πολιτολόγος.