Ο σκοταδισμός ξαναχτυπά στην Θεσσαλονίκη
Όταν είδα τα στιγμιότυπα της επίθεσης στον Γιάννη Μπουτάρη πάγωσα. Πάλι στην Θεσσαλονίκη, στην πόλη που οι παρακρατικοί έχουν δείρει, έχουν δολοφονήσει, έχουν προπηλακίσει στις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, πάντα με την απουσία του κράτους, των αρχών και της αστυνομίας, πάντα εκεί... Ξανά το 2018 να αναρωτιέσαι, γιατί στο κάδρο υπάρχουν μόνο τραμπούκοι, πουθενά αστυνομία, αυτή πάντα απούσα, πάντα να επιλαμβάνεται πολύ αργότερα.
Ο Γιάννης Μπουτάρης πρώτα και πάνω απ' όλα είναι ένας ηλικιωμένος άνθρωπος. Μια ανθρώπινη ύπαρξη, που δεν ήθελε και πολύ, αν κάποιος τον χτυπούσε στο κεφάλι, να έχουμε σήμερα μια δολοφονία ενός ανθρώπου, ενός δημάρχου, ενός πολιτικού όντος στην πυριτιδαποθήκη που λέγεται Ελλάδα 2018. Στην πυριτιδαποθήκη που ακόμα Ψωμιάδηδες εμφανίζονται σε εκδηλώσεις μνήμης και κάποιοι τους προτείνουν τα μικρόφωνα για να κάνουν δηλώσεις ρε μαλάκα μου!
Αλήθεια θέλετε να συζητήσουμε σοβαρά, αν αυτοί που τον χτύπησαν είναι φασίστες; Τι άλλο είναι δηλαδή αυτοί που με παιδιά ή χωρίς παιδιά στην αγκαλιά, με γυμνά χέρια ή με καδρόνια σπεύδουν, να χτυπήσουν έναν άλλο άνθρωπο; Στους δρόμους, στις πλατείες, στα γήπεδα, οι φασίστες είναι πολλοί και σχεδόν πια αποδεκτοί στο μάτι. Δυστυχώς τους συνηθίσαμε κι αυτούς. Οι υπόλοιποι κρυβόμαστε, αυτοί παρελαύνουν.
Δεν είμαι Μπουταρόσκυλο, δε με γοητεύει η προσωπικότητα και ο πολιτικός λόγος του Γιάννη Μπουτάρη. Δεν τον έχω ψηφίσει ποτέ, δε συμφωνώ, ότι το αντίδοτο στον ακραίο συντηρητισμό, που βίωσε επί δεκαετίες η Θεσσαλονίκη, είναι ο περιβόητος αιρετικός λόγος του νυν Δημάρχου της. Βασικά θεωρώ ό,τι πιο αδιάφορο, να σηκώνουν οι άνθρωποι την παντιέρα του αιρετικού λόγου. Είναι ένας εύκολος τρόπος, να προσπαθήσεις να “ξεχωρίσεις” χωρίς κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Το πιο εύκολο πράγμα στη Θεσσαλονίκη του Άνθιμου, του Ατσαλάκωτου και του καθεστώτος τους ήταν να σταθείς απέναντι και να πεις τέλος στο σκοταδισμό σας και στην ναφθαλίνη σας. Και μετά; Αν είσαι μάγκας κυρ Γιάννη συνθέτεις, λειαίνεις και σκέφτεσαι, ότι αυτό που επί χρόνια χτίστηκε κι εγκαταστάθηκε, θέλει χρόνο, μόχθο και τρόπο για να γκρεμιστεί. Επειδή εσύ είσαι ήδη σε μια ώριμη ηλικία, δε σημαίνει ότι η μέθοδος του “πουτάνα όλα”, θα φέρει και γρήγορο υγιές αποτέλεσμα.
Η δήλωση “i don't give a shit” του Γιάννη Μπουτάρη είναι μια από τις πιο αποκρουστικές και πιο ντροπιαστικές στιγμές Έλληνα πολιτικού, που έχω δει ποτέ μου. Δεν υπάρχει περίπτωση, να ξυπνήσουν μέσα μου καμιά διάθεση βίας και προπηλακισμού έναντι ενός ανθρώπου, που συχνά πυκνά συναντώ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Γιατί; Γιατί δεν τό 'χω μέσα μου, δεν νιώθω καμιά ανάγκη να βρίσω, να φτύσω, να σηκώσω χέρι έναντι οιουδήποτε με οποιαδήποτε άποψη. Αποστρέφω το βλέμμα, αποστρέφω την προσοχή μου, προστατεύω την ψήφο μου, συζητάω με επιχειρήματα, αγνοώ τη βλακεία, δεν επιτίθεμαι στον απέναντι παρά μόνο με λόγια.
Η δήλωση “i don't give a shit” είναι μια από τις πιο διχαστικές δηλώσεις, που έχω ακούσει ποτέ στα χρόνια που παρακολουθώ δημόσιο πολιτικό λόγο. Αν την έκανε ο Ερντογάν θα ήταν αιμοσταγής δικτάτορας, αν την έκανε ο Τραμπ θα ήταν ημίτρελος βαψομαλλιάς ακροδεξιός, όταν την κάνει ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι εναλλακτική δημόσια τοποθέτηση; Νομίζω Γιάννη Μπουτάρη οφείλεις μια συγγνώμη στην πόλη σου και στους συμπολίτες σου. Οι αρχές οφείλουν να ψάξουν, να βρουν και να συλλάβουν τα φασιστοειδή καθάρματα, που σε κατεδίωξαν και σε χτύπησαν. Οι Πόντιοι οφείλουν, να αναζητήσουν, να βρουν τρόπους, να περιφρουρούν τις εκδηλώσεις τους κι αν δεν τους βρουν, να τις καταργήσουν, ώστε να μην γίνονται καταφύγιο και πεδίο φασιστών...
Σε κάθε περίπτωση ζήσαμε άλλη μια μέρα ιστορικής ντροπής και πολιτικού εξευτελισμού για την Θεσσαλονίκη. Δεν συμψηφίζεται με άλλες ακραίες πράξεις, επιθέσεις και ξυλοδαρμούς, ας εγκαταλείψουμε πια το ηλίθιο σπορ του συμψηφισμού. Εκτός από το twitter και τον αποτροπιασμό του, υπάρχει και η πραγματικότητα, όπου τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Περισσότερο από ποτέ πρέπει να ασχοληθούμε σοβαρά, με το ποιοι πολιτικοί σχηματισμοί ανήκουν στο δημόσιο βίο και ποιοι είναι πέρα για πέρα παράνομοι, άξιοι μόνο φυλακής. Τα περί ελεύθερης έκφρασης και ελεύθερης διακίνησης “ιδεών” να τα χαίρεστε αγαπητοί μου.
