Πρόταση μομφής στη νοημοσύνη μας
Τα δυο μεγαλύτερα πολιτικά ψέματα στην χώρα μας ξεστομίζονται λίγη μόνο ώρα μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση. Ο νικητής λέει κάτι του τύπου, «θα κυβερνήσω σαν Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων» κι ο ηττημένος ψελλίζει κάτι του στυλ, «θα κάνουμε σκληρή αλλά υπεύθυνη αντιπολίτευση». Το πόσο ενωτικός υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας και πόσο υπεύθυνη αντιπολίτευση άσκησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι κάτι που το ένιωσαν στο πετσί τους όλοι οι νοήμονες ψηφοφόροι. Με ημετερους και αυλοκόλακες δεν ασχολούμαι.
Η πραγματικότητα έδειξε, ότι είναι ευκολότερο να συνεννοηθεί ο Τσίπρας με τον Ζάεφ κι ο Κοτζιάς με τον ομόλογό του, παρά τα ελληνικά κόμματα μεταξύ τους. Για ένα εθνικό θέμα, για τη διαμόρφωση μιας Συνθήκης, που θα κουβαλάει από δω και πέρα η χώρα μας στις ιστορικές της πλάτες, στάθηκε αδύνατον να κλειστούν σε ένα δωμάτιο σοβαρά στελέχη του πολιτικού μας προσωπικού, αλλά ήταν δυνατόν να συνεννοηθούν οι ελληνοσκοπιανές αντιπροσωπείες. Προσωπικά με θλίβει, με πληγώνει, μου γεννά αισθήματα απογοήτευσης κι αγανάκτησης το γεγονός αυτό. Δεν θα ταυτιστώ με την ισοπεδωτική λογική, ότι δεν υπάρχουν σοβαρά στελέχη στα ελληνικά κόμματα, είναι ρητορική – καύσιμο των Νεοναζί φιλοχουντικών. Υπάρχουν, αλλά δεν απευθύνονται σ’ αυτούς οι ηγεσίες. Οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων εξουσίας δυστυχώς υιοθέτησαν πολιτικούς συγγενείς των χρυσαυγιτών ή έβλεπαν με καλό μάτι και ψηφοθηρική ιδιοτέλεια την εγκληματική δράση των ναζί στο πεζοδρόμιο.
Πάμε λίγο στο ψητό του θέματος. Είμαι ξέρετε από αυτούς τους περίεργους, που όταν κάποιος ζητάει την ψήφο μου, εγώ ζητάω το πρόγραμμά του. Αν δεν κρατάτε ήδη την κοιλιά σας από τα γέλια για την πολιτική μου αφέλεια, συνεχίστε να με διαβάζετε. Δεν θυμάμαι λοιπόν πουθενά στο περιβόητο Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης τον Αλέξη Τσίπρα μεταξύ άλλων αυταπατών, να εξαγγέλλει συγκεκριμένες θέσεις για το Σκοπιανό. Δεν θυμάμαι ούτε τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να διατυπώνει προεκλογικά συγκεκριμένη πρόταση για την επίλυση του Εθνικού Ζητήματος. Βολική σιωπή, λίπασμα για μελλοντικούς πολιτικούς χαμαιλεοντισμούς; Μάλλον ναι.
Η ερώτηση είναι, έχει την νομιμοποίηση αυτή η κυβέρνηση να υπογράψει τη συγκεκριμένη συνθήκη αύριο; Είχε διατυπώσει κάπου την τωρινή της θέση, ώστε κερδίζοντας τις εκλογές να είναι αυτονόητο, ότι μπορεί να εφαρμόσει την εξαγγελία της; Επίσης ακόμα και αν ξέραμε προεκλογικά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προκρίνει το όνομα Severna Macedonia, είναι το ίδιο να κερδίσει εκλογές με σχετική αντί απόλυτης πλειοψηφίας; Αν η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας απαιτεί 180 ψήφους, πράγμα που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, η κατάληξη της διαπραγμάτευσης επί εθνικών θεμάτων δεν θα έπρεπε να έχει την ίδια προϋπόθεση;
Αυτό δεν είναι ένα κείμενο ίσων αποστάσεων, είναι ένα κείμενο ίσης απογοήτευσης. Απογοήτευσης για τον άνθρωπο που σφιχταγκαλιάστηκε με τον Άδωνη Γεωργιάδη, απογοήτευσης για τον άνθρωπο που σφιχταγκαλιάστηκε με τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος παρεμπιπτόντως αποδεικνύεται πολιτική κατσαρίδα μνημονίων, μέτρων, περικοπών, εσχάτως και διεθνών συνθηκών. Αυτή την ίση απογοήτευση νομίζω την συμμερίζονται πολλοί μετριοπαθείς ψηφοφόροι, που διψούν για εθνική συνεννόηση και τέτοια ποτέ δε βλέπουν. Αντίθετα συνεννοούμαστε ωραιότατα με ξένους μεσσίες, που όσα περισσότερα συγχαρητήρια μας απευθύνουν, τόσο περισσότερο ανησυχώ. Διάβασα κι ανατρίχιασα, ότι μπορεί αυτή η Συμφωνία να φέρει τον Τσίπρα και τον Ζάεφ στο κατώφλι του Νόμπελ Ειρήνης. Βέβαια αν ανατρέξουμε, στο ποιοι έχουν βραβευτεί με το συγκεκριμένο βραβείο, εντάξει δεν αποτελεί και ιδιαίτερη τιμή.
Κρατήστε αυτό, σε ένα σοβαρό κοινοβούλιο το συγκεκριμένο θέμα θα απαιτούσε ομόφωνη συναίνεση πλην αδιάφορης γνώμης αντισυνταγματικών κομμάτων (Χρυσή Αυγή) και κομμάτων που παραδοσιακά απέχουν και αντιδρούν έναντι της αστικής πολιτικής πρακτικής (ΚΚΕ). Σε ένα σοβαρό κοινοβούλιο οι αποφάσεις του Αρείου Πάγου θα γινόντουσαν αντικείμενο ανάγνωσης, χωρίς να διαφωνούν τα κόμματα για το πως αποφαίνεται το Ανώτατο Δικαστήριο. Αν αρχίσουμε να ερμηνεύουμε το Σύνταγμα ή τον Άρειο Πάγο κατά πως μας βολεύει, ό,τι κι αν προκύψει από την ψηφοφορία επί της πρότασης μομφής, η πραγματικότητα μέμφεται τη νοημοσύνη μας. Κατά τα λοιπά Αλέξη και Κυριάκο ακόμα κι αν ποσοστιαία η ευθύνη σας στην αποτυχία συνεννόησης διαφέρει, είστε και οι δύο αποτυχημένοι πολιτικοί ηγέτες.
Υ.Γ. Με το υβρίδιο Βαμβακούλα κι Αυστραλοπίθηκου που κάλεσε το Στρατό σε πραξικόπημα και μετά γκάζωσε το βουλευτικό του Audi, για να αποφύγει τη σύλληψη, δε θα ασχοληθώ. Σέβομαι το Μέσο που αρθρογραφώ και τους αναγνώστες του.
