Χιλιάδες παιδιά πνίγονται στη Μεσόγειο, όσο εμείς διαφωνούμε για τη Ρακέτε

Εγκλειστη, σε κατ' οίκον περιορισμό, ακούει, διαβάζει, βλέπει όλη την Ευρώπη να κοντράρεται σε αυτό που εκείνη δημιούργησε. Υπήρχε όμως μία τραγική ειρωνεία, καθώς λίγες ώρες νωρίτερα, η Καρόλα Ρακέτε αποβιβαζόταν στο Porto Empedocle. Πρόκειται για το λιμάνι στο οποίο οι Σικελοί έδωσαν το όνομα του αρχαίου φιλόσοφου, θέλοντας να τιμήσουν την προσφορά του όχι μόνο στη γειτονιά τους, αλλά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Επειδή ο Εμπεδοκλής υπήρξε κήρυκας και προστάτης των δικαιωμάτων του λαού. Ενας άντρας που πάλευε μόνιμα για τη δημοκρατία και για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση, τον Θεό, τον ίδιο τον εαυτό του.

«Ο Θεός είναι ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του πουθενά», ήταν η πιο διάσημη φράση που άφησε ο σπουδαίος αυτός πυθαγόρειος, ο οποίος ήθελε να μιλήσει για την ισότητα των πάντων. Εκεί λοιπόν, στο δικό του λιμάνι στον Ακράγαντα, η δεξιά -προς τα άκρα δεξιά- ιταλική κυβέρνηση έστησε την πρώτη φυλακή για μία θαρραλέα γυναίκα. Η 31χρονη Γερμανίδα αψήφησε το περασμένο Σάββατο τον πρόσφατο νόμο, ο οποίος απαγορεύει τη διάσωση και μεταφορά “παράνομων” μεταναστών στα ιταλικά λιμάνια.

Σ’ έναν τρελό κόσμο, που πάντα φαίνεται απλούστερο να υπακούς, η Ρακέτε έπραξε το αυτονόητο. Προφανώς είναι λάθος να μεταφέρεις μετανάστες, αλλά δεν γίνεται να βλέπεις τόσες ψυχές να πνίγονται με μία βάρκα στη μέση του πουθενά και απλά να φεύγεις. Ισως βέβαια η μη κυβερνητική οργάνωση που εκπροσωπεί εκείνη, η “Sea watch”, να αναζητούσε μία τέτοια ευκαιρία, ώστε να φέρει στην επιφάνεια το πρόβλημα και να το διεθνοποιήσει, κάτι που κατάφερε εντυπωσιακά. Αυτό όμως δεν αλλάζει τα δεδομένα που αφορούν τη σωτηρία των ανθρώπων.

Για όσους δεν το έχουν παρακολουθήσει, η Καρόλα Ρακέτε μάζεψε από τη θάλασσα 40 Αφρικανούς μετανάστες και για 17 μέρες έκανε διαρκείς εκκλήσεις ώστε να της δοθεί άδεια, να τους αποβιβάσει στο νησί της Λαμπεντούτζα. Αυτό όμως δεν συνέβαινε, καθώς κανείς υπεύθυνος δεν της απαντούσε, και η κατάσταση στο πλοίο γινόταν δραματική, με συνέπεια να λάβει την απόφαση να κατευθυνθεί στο εν λόγω λιμάνι. Εκεί προσπάθησε να την εμποδίσει ένα ταχύπλοο του λιμενικού, με την Ρακέτε σχεδόν να το εμβολίζει. Τελικά έφτασε στο λιμάνι, αποβίβασε τους ανθρώπους και συνελήφθη.

Statement of our Captain, #CarolaRackete, before entering Port with the #SeaWatch3.

“We are proud of our captain, she did exactly the right thing. She upheld the law of the sea and brought people to safety." – #SeaWatch chairman Johannes Bayer pic.twitter.com/lfZ16Pq9F1

— Sea-Watch International (@seawatch_intl) June 29, 2019

Και το θέμα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Για τη συλλογή “παράνομων” μεταναστών, αλλά κυρίως για την εμβόλιση πολεμικού πλοίου, η Ρακέτε απειλείται ακόμα και με 10ετή φυλάκιση. Κάπου εκεί έχει ξεσπάσει και η σχετική διαμάχη στα υψηλά κλιμάκια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. «Είναι ωραίο να λένε "σώζουμε ζωές, αλλά παραλίγο να σκοτώσουν ανθρώπους που έκαναν τη δουλειά τους», έγραψε έξαλλος ο πρωτεργάτης της σκληρής πολιτικής των Ιταλών και υπουργός Εσωτερικών, Ματέο Σαλβίνι. Ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, Ζαν Ασελμπορν ζήτησε να αφεθεί ελεύθερη η Ρακέτε, με τον Γερμανό ομόλογό του, Χάικο Μάας να εξηγεί κάτι που κανονικά θα έπρεπε να μοιάζει αυτονόητο: « Η θαλάσσια διάσωση δεν επιτρέπεται να ποινικοποιείται».

Αυτό το τελευταίο θα έπρεπε να είναι η βάση όλων. Προφανώς δεν υποστηρίζει κανείς ότι πρέπει τα σύνορα να είναι ξέφραγο αμπέλι, αλλά δεν γίνεται να πνίγεται κόσμος και εσύ να μιλάς για την εφαρμογή του νόμου. Το πρόβλημα όμως ουσιαστικά βρίσκεται στην κορυφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εκεί όπου όλοι οι υποκριτές έπειτα από τόσα χρόνια δεν έχουν καταφέρει να φτάσουν στην οποιαδήποτε συμφωνία σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της διάσωσης μεταναστών και που αλλάζουν το σκεπτικό τους ανάλογα με τις σφυγμομετρήσεις στα social media και την πρόθεση ψήφου μίας κοινωνίας που με τη σειρά της δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και παρακολουθεί τον κόσμο να πεθαίνει σε ζωντανή μετάδοση και σε live ενημέρωση μέσα από το Twitter.

«Dura lex sed lex» (σ.σ.: σκληρός νόμος, αλλά νόμος) έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι και σαν γνήσιος απόγονός τους, ο Σαλβίνι δείχνει διατεθειμένος να ακολουθήσει αυτή τη στάση διακυβέρνησης. Που οριοθετείται όμως η λειτουργία και ο σεβασμός των νόμων και που αρχίζει η ζωή; Που τελειώνει η πειθαρχία; Πού αρχίζει η βαναυσότητα; Καθώς όλοι εμείς οι σοφιστικέ Ευρωπαίοι μαλώνουμε για να θέσουμε τα όρια ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο, χιλιάδες παιδιά αφήνουν την τελευταία ανάσα τους πριν βυθιστούν στα νερά της Μεσογείου...